pytanie kliniczne: czy trimetoprim-sulfametoksazol jest odpowiednikiem wankomycyny w leczeniu ciężkich zakażeń wywołanych przez oporny na metycylinę Staphyloccus aureus?

Reasumując: trimetoprim-sulfametoksazol (TMP-SMX) nie osiągał nieinferyczności w porównaniu z wankomycyną w leczeniu ciężkich zakażeń gronkowcem złocistym opornym na metycylinę (MRSA) u pacjentów hospitalizowanych i może prowadzić do zwiększonej śmiertelności w podgrupie pacjentów z bakteriemią., (LOE = 1B)

Reference: Paul M, Bishara J, Yahav D, et al. Trimetoprim-sulfametoksazol w porównaniu z wankomycyną w przypadku ciężkich zakażeń wywołanych przez oporny na metycylinę Staphylococcus aureus. BMJ 2015; 350: h2219.

projekt badania: randomized controlled trial (non blinded)

źródło finansowania: Fundacja

przydział: Ukryty

ustawienie: szpitalny (dowolne miejsce)

Streszczenie

chociaż TMP-SMX może być stosowany w leczeniu niepowikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich wywołanych przez MRSA, obecnie nie jest zalecany w przypadku poważniejszych zakażeń MRSA, takich jak bakteremia lub zapalenie płuc., W tym badaniu badacze zbadali, czy TMP-SMX nie jest substratem wankomycyny w leczeniu hospitalizowanych pacjentów z ciężkimi zakażeniami MRSA. Pacjenci włączeni do badania (N = 252) mieli udokumentowane mikrobiologicznie zakażenia MRSA, w tym powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich, zakażenia kości lub stawów, zapalenie płuc lub pierwotną bakteriemię. Wykluczono pacjentów z izolatami MRSA opornymi na TMP-SMX lub wankomycynę.,

korzystając z ukrytego przydziału, badacze randomizowali pacjentów do otrzymywania dużych dawek TMP-SMX (320 mg trimetoprimu/1600 mg sulfametoksazolu dożylnie dwa razy na dobę) lub wankomycyny (1 mg dożylnie dwa razy na dobę) przez co najmniej 7 dni. W grupie TMP-SMX leczenie można przestawić na schemat doustny w równoważnej dawce według uznania lekarza., Dwie grupy miały podobną charakterystykę wyjściową ze średnim wiekiem 66 lat i podobnymi chorobami współistniejącymi, chociaż grupa wankomycyny miała wyższy odsetek pacjentów z bakteriemią niż grupa TMP-SMX (30% vs 43%; P = .042). Pierwszorzędowym wynikiem była niepowodzenie leczenia po 7 dniach, definiowane jako złożony zgon, utrzymująca się gorączka lub niedociśnienie, stabilny lub pogarszający się wynik oceny sekwencyjnej niewydolności narządowej lub utrzymująca się bakteriemia., Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy pomiędzy tymi dwiema grupami (niepowodzenie leczenia TMP-SMX u 38% w porównaniu z 27% W przypadku wankomycyny; różnica bezwzględna 10,4%, 95% CI -1,2% do 21,5%).

Jednakże, ponieważ 95% przedział ufności dla różnicy bezwzględnej wypadł poza wcześniej zdefiniowaną dolną granicę nieinferyczności wynoszącą 15%, autorzy doszli do wniosku, że TMP-SMX nie osiągnął nieinferyczności w porównaniu z wankomycyną., Ponadto, w podgrupie pacjentów z bakteriemią, ryzyko zgonu pacjentów było większe w grupie TMP-SMX w porównaniu z grupą wankomycyną, chociaż różnica ta ponownie nie była istotna statystycznie (34% w grupie TMP-SMX vs 18% w grupie wankomycyńskiej; ryzyko względne 1,90; 0,92-3,93).

Dr Kulkarni jest adiunktem medycyny szpitalnej na Northwestern University w Chicago.