dla reszty ludzi predyspozycje genetyczne i czynniki środowiskowe są silnym połączeniem, które prowadzi do przyrostu masy ciała, mówi Schwartz.

wyobraź sobie, że ktoś ma genetyczne predyspozycje do większej masy ciała, ale pracuje wymagającą fizycznie pracą i ma dostęp do zdrowej, bogatej w składniki odżywcze żywności – oraz czasu i energii na gotowanie. Ta osoba prawdopodobnie nie byłaby otyła tylko z powodu swoich genów., Ale wszyscy wiemy, jak rzadki jest ten scenariusz.

coraz częściej w USA genetyczny czynnik ryzyka staje się problemem, gdy czynniki środowiskowe—w tym ubóstwo, siedzący tryb życia i stres—wchodzą w grę. Amerykanie, którzy mieszkają w najbiedniejszych hrabstwach, są najbardziej podatni na otyłość – pokazują badania.

rozwiązywanie problemu otyłości

, Lekarze i naukowcy, którzy leczą i badają chorobę, mają nadzieję, że zmiana postrzegania przyczyn otyłości pomoże z piętnem, z którym borykają się ludzie—i pomoże znaleźć terapie, które faktycznie działają długoterminowo, mówi Schur.

„im dłużej pozostaje o osobistych wadach ludzi, tym mniej prawdopodobne, że będziemy robić postępy w rodzajach zabiegów, które naprawdę powodują wgniecenie problemu lub które go leczą”, mówi.,

nie rzucaj ręcznikiem

pomimo tego, jak trudno jest schudnąć i utrzymać go, zarówno Schur, jak i Schwartz podkreślają, że dobre jedzenie i ćwiczenia są ważnymi krokami, które należy podjąć dla zdrowia i że można być zdrowym podczas nadwagi.

„istnieją korzyści z posiadania zdrowego stylu życia niezależnie od tego, ile schudnąć,” mówi Schwartz, powołując się na obniżenie ciśnienia krwi, poprawę poziomu cukru we krwi, mniejsze ryzyko demencji i mniejsze ryzyko chorób serca.,

nawet jeśli nie stracisz całej wagi, jaką miałeś nadzieję, utrata zaledwie 5% do 10% masy ciała (10 do 20 funtów dla osoby o wadze 200 funtów) znacznie poprawia twoje zdrowie, jeśli masz otyłość, mówi Schur. W jednym z badań, ludzie, którzy stracili 7 procent ich masy ciała poprzez zmiany stylu życia obniżył ryzyko cukrzycy o 50 procent. Wpływ zmian stylu życia na obniżenie ryzyka cukrzycy trwał ponad 10 lat, nawet gdy uczestnicy odzyskali część masy ciała.