Natura i znaczenie
Astrologia jest metodą przewidywania wydarzeń przyziemnych opartą na założeniu, że ciała niebieskie – szczególnie planety i gwiazdy rozważane w ich dowolnych kombinacjach lub konfiguracjach (zwanych konstelacjami) – w jakiś sposób określają lub wskazują zmiany w świecie podlunarnym., Teoretyczna podstawa tego założenia leży historycznie w filozofii hellenistycznej i radykalnie odróżnia astrologię od niebiańskich omen („omenów”), które zostały po raz pierwszy skatalogowane i skatalogowane w starożytnej Mezopotamii. Pierwotnie astrologowie zakładali geocentryczny wszechświat, w którym „planety” (w tym słońce i Księżyc) krążą po orbitach, których centra znajdują się w centrum lub w pobliżu środka Ziemi i w którym gwiazdy są osadzone na kuli o ograniczonym promieniu, której centrum jest również centrum Ziemi., Później przyjęto zasady fizyki arystotelesowskiej, zgodnie z którymi istnieje absolutny podział między wiecznymi, kolistymi ruchami elementu niebiańskiego i ograniczonymi, liniowymi ruchami czterech podlunarnych elementów: Ognia, Powietrza, wody, ziemi.
uważano, że istnieją szczególne relacje między poszczególnymi ciałami niebieskimi i ich różnorodnymi ruchami, konfiguracjami ze sobą oraz procesami powstawania i rozpadu widocznymi w świecie Ognia, Powietrza, wody i ziemi., Relacje te były czasami uważane za tak złożone, że żaden ludzki umysł nie mógł ich całkowicie pojąć; dlatego astrolog mógł być łatwo usprawiedliwiony za wszelkie błędy. Podobny zestaw specjalnych relacji zakładali również ci, których fizyka była bardziej zbliżona do tej z greckiego filozofa Platona., Dla astrologów platońskich wierzono, że żywioł ognia rozciąga się po sferach niebieskich i bardziej niż Arystotelesowie wierzyli w możliwość Boskiej ingerencji w naturalne procesy poprzez niebiańskie wpływy na ziemię, ponieważ wierzyli w stworzenie przez bóstwo samych ciał niebieskich.
rola boskości w teorii astrologicznej jest bardzo zróżnicowana., W swoim najbardziej rygorystycznym aspekcie Astrologia postuluje całkowicie mechanistyczny wszechświat, zaprzeczając bóstwu możliwości interwencji i człowiekowi wolnej woli; jako taki był energicznie atakowany przez ortodoksyjne chrześcijaństwo i Islam. Dla niektórych jednak astrologia nie jest nauką ścisłą, jak astronomia, a jedynie wskazuje trendy i kierunki, które mogą być zmieniane przez boską lub ludzką wolę. W interpretacji Bardesanesa, syryjskiego uczonego chrześcijańskiego (154-ok., 222) – często utożsamiany z Gnostykiem (wierzącym w ezoteryczną wiedzę salwacyjną i pogląd, że materia jest złem, a duchowe dobro) – ruchy gwiazd rządzą tylko światem żywiołów, pozostawiając duszę wolną do wyboru między dobrem a złem. Ostatecznym celem człowieka jest emancypacja ze świata materialnego zdominowanego przez astrologię., Niektórzy astrologowie, jak Harranianie (ze starożytnego mezopotamskiego miasta Harran) i hinduiści, uważają same planety za potężne bóstwa, których dekrety można zmienić poprzez błagania i liturgię lub poprzez teurgię, naukę przekonywania bogów lub inne nadprzyrodzone moce. W jeszcze innych interpretacjach—np. w interpretacji chrześcijańskich Pryscylistów (wyznawców Pryscyliusza, hiszpańskiego ascety z IV wieku, który najwyraźniej miał dualistyczne poglądy)—Gwiazdy jedynie manifestują wolę Boga dla tych, którzy są wyszkoleni w astrologicznej symbolice.,
Znaczenie omenów Astralnych
pogląd, że Gwiazdy manifestują boską wolę, jest najbliższy koncepcji leżącej za starożytnymi Mezopotamskimi zbiorami niebiańskich omenów. Ich głównym celem było poinformowanie dworu królewskiego o zbliżającej się klęsce lub sukcesie. Mogą one przybierać formy zjawisk meteorologicznych lub epidemicznych dotykających całe populacje ludzi, zwierząt lub roślin., Często jednak wiązały się one ze sprawami wojskowymi państwa lub życiem osobistym władcy i jego rodziny. Ponieważ niebiańskie ominy uważano nie za deterministyczne, ale raczej za orientacyjne—jako rodzaj symbolicznego języka, w którym bogowie komunikowali się z ludźmi o przyszłości i jako tylko część szerokiej gamy złowrogich wydarzeń-wierzono, że ich nieprzyjemne przepowiednie mogą być złagodzone lub unieważnione za pomocą rytualnych środków lub przeciwnych wróżb., Bāru (oficjalny prognostyk), który obserwował i interpretował niebiańską ominę, był więc w stanie doradzić swojemu królewskiemu pracodawcy, w jaki sposób można uniknąć nieszczęść; omeny dawały podstawę do inteligentnego działania, a nie wskazywały na nieubłagany los.