- dom
- okres: impresjonista
okres: impresjonista
termin „impresjonista” został po raz pierwszy ukuty w połowie 1870 roku, jako krytycznie szyderczy termin, światła-i kolorowe obrazy małej grupy paryskich artystów, tzw. „Salon des refusés” (salon odrzuconych) – wśród nich Manet, Renoir, Degas, a zwłaszcza monet, których „impresja, soleil levant” zainspirowała nazwę., Stosowanie tego terminu do muzyki, począwszy od lat 80., było dość przewidywalnym rozszerzeniem, choć większość kompozytorów, do których go stosowano, zrzekła się jego zastosowania – najbardziej znany Claude Debussy, który twierdził, że ci krytycy, którzy stosują go do muzyki, są „imbecylami”, a zamiast tego po prostu próbuje zrobić „coś innego.”
pomimo ich protestów, istnieją jednak estetyczne i techniczne następstwa pomiędzy wizualnym i muzycznym „impresjonizmem”, które można zidentyfikować empirycznie. Najbardziej znane jest pojęcie „koloru”., W muzyce bardziej konwencjonalnym terminem jest „barwa”, która jest definiowana głównie przez orkiestrację, ale także przez użycie harmoniczne, teksturę itp. Twórcze badanie barwy muzycznej za pomocą orkiestracji z pewnością poprzedza okres impresjonistyczny, ale to właśnie ta generacja otworzyła barwę jako pierwszorzędny parametr, który można wykorzystać i realizować samodzielnie., W utworach orkiestrowych, takich jak La Mer Debussy 'ego czy Daphnis et Chloé Maurice' a Ravela, nietypowe użycie lub kombinacje instrumentów, szczególnie na łagodnych poziomach dynamicznych, są cechą wspólną i nadają utworom wyraźnie „kolorystyczne” brzmienie, które otwierałoby nowe możliwości późniejszym kompozytorom. Nawet w utworach na fortepian solo – jak Preludia Debussy ' ego – nowe barwy eksplorowane są przez skrajności rejestru, a także przez unikalne i „barwne” podejścia do harmonii i melodii., To właśnie w sferze harmonii impresjonistyczny „dźwięk” jest najłatwiej identyfikowany: za pomocą takich technik jak triady równoległe, skale całotonowe, rozmycie tożsamości tonalnej, akordy rozszerzone lub chromatyczne (9, 11, 13) itp. Kolejne następstwo pomiędzy muzyką a malarstwem można dostrzec w ich wzajemnej fascynacji pewnymi tematami lub tematami” impresjonistycznymi ” – takimi jak woda, refleksja, zaduma itp., Ogólnie rzecz biorąc, artyści obu dziedzin byli motywowani chęcią przełamania starych konwencji w celu zbadania nowych metod i technik; w muzyce oznaczało to odejście od romantyczno-germańskiego nacisku na tradycyjne formy wielkoformatowe, jedność tematyczną i rozwój, na rzecz mniejszych, indywidualnych form i technik pracy.,
oprócz gigantów impresjonizmu, Debussy ' ego i Ravela, inne postacie związane z ruchem to francuscy Kompozytorzy Erik Satie i Paul Dukas, Hiszpan Manuel de Falla i Amerykanin Charles Griffes, a także – przynajmniej w pewnym stopniu – Karol Szymanowski, Ralph Vaughan Williams, Frederick Delius i Ottavino Resphigi. Wśród kompozytorów okrzykniętych prekursorami lub inspiracjami dla późniejszych impresjonistów są przede wszystkim Modest Musorgsky, Alexander Scriabin, Gabriel Fauré, a także Emmanuel Chabrier i César Franck., Co więcej, impresjonistyczne techniki i brzmienia odradzały się wśród kompozytorów jazzowych i wykonawców, takich jak Bix Biederbecke, Bill Evans, Gil Evans i Duke Ellington. Przede wszystkim impresjonistyczny język muzyczny, techniki i estetyka wywarły bezpośredni i głęboki wpływ na późniejszą rewolucyjną nowoczesność.
