Bitwa o Anglię, podczas ii Wojny Światowej, udana obrona Wielkiej Brytanii przed nieustannymi i niszczycielskimi nalotami przeprowadzonymi przez niemieckie siły Powietrzne (Luftwaffe) od lipca do września 1940 roku, po upadku Francji. Zwycięstwo Luftwaffe w bitwie powietrznej naraziłoby Wielką Brytanię na inwazję armii niemieckiej, która wówczas kontrolowała porty Francji oddalone o kilka mil od Kanału La Manche., Bitwa została wygrana przez Royal Air Force (RAF) Fighter Command, którego zwycięstwo nie tylko zablokowało możliwość inwazji, ale także stworzyło warunki do przetrwania Wielkiej Brytanii, przedłużenia wojny i ostatecznej klęski nazistowskich Niemiec.
New Times Paris Bureau Collection / USIA / NARA
krótko po wycofaniu się wojsk brytyjskich z kontynentu europejskiego w czasie ewakuacji Dunkierki (koniec maja–początek czerwca 1940), niemieckie siły pancerne zakończyły inwazję blitzkrieg na Francję. Rząd francuski upadł 16 czerwca i został zastąpiony przez reżim, który natychmiast pozwał o pokój. To pozostawiło Brytyjczyków nagle samych w swoim „domu na wyspie” jako ostatni bastion przeciwko „zagrożeniu tyranii”, według słów ich premiera, Winstona Churchilla., Przemawiając przed Parlamentem 18 czerwca, Churchill ogłosił:
New Times Paris Bureau Collection/USIA/NARA
New Times Paris Bureau Collection/USIA/NARA
to, co generał Weygand nazwał Bitwą o Francję, dobiegło końca. Spodziewam się, że zaraz rozpocznie się Bitwa o Anglię…. Więc przygotujmy się do naszych obowiązków, i tak ponośmy się, że jeśli imperium brytyjskie i jego Wspólnota przetrwają tysiąc lat, ludzie nadal będą mówić: „to była ich najlepsza godzina.,”
Po stronie niemieckiej nie planowano inwazji na Wielką Brytanię, zanim Niemcy rozpoczęli ofensywę przeciwko Francji, ani też nie zrealizowano żadnych planów, nawet gdy zapewniono upadek Francji. Niemiecki przywódca Adolf Hitler najwyraźniej liczył na to, że rząd brytyjski zgodzi się na kompromisowy pokój na korzystnych warunkach, które był gotów zaoferować, więc nie chciał naciskać na konflikt do decydującego zakończenia. Armia niemiecka miała zrozumieć, że wojna się skończyła; przepustka została udzielona, a Luftwaffe została przeniesiona do innych kwater., Nawet kiedy Churchill zdecydował się kontynuować wojnę, Hitler nadal trzymał się wiary, że to tylko blef, czując, że Wielka Brytania musi uznać ” jej militarnie beznadziejną sytuację.”Jego nadzieja powoli zanikała. Dopiero 2 lipca Hitler nakazał nawet rozważenie problemu inwazji na Anglię, a on nadal wątpił w jego konieczność, gdy w końcu 16 lipca nakazał przygotowania do takiej inwazji, ochrzczonej operacją Lew Morski. Hitler zastrzegł, że ekspedycja będzie gotowa do połowy sierpnia.,
armia niemiecka nie była w żaden sposób przygotowana do takiego przedsięwzięcia. Personel nie rozważał tego, żołnierze nie byli przeszkoleni do operacji desantowych i nie zrobiono nic, aby zbudować jednostki desantowe do tego celu. Wszystko, co można było podjąć, to pośpieszny wysiłek, aby zebrać żeglugę, przywieźć barki z Niemiec i Holandii, a także dać żołnierzom trochę praktyki w wsiadaniu i wysiadaniu., Niemieccy generałowie byli bardzo zaniepokojeni ryzykiem, że ich siły będą przebiegać przez morze, a niemieccy admirałowie byli jeszcze bardziej przerażeni tym, co się stanie, gdy Royal Navy pojawi się na miejscu. Nie wierzyli we własne siły, aby powstrzymać wroga i nalegali, aby odpowiedzialność za to spoczywała na Luftwaffe. Marszałek lotnictwa Hermann Göring wyraził przekonanie, że jego samoloty mogą sprawdzić ingerencję brytyjskiej marynarki wojennej, a także wypędzić RAF z nieba., Uzgodniono więc, że Göring spróbuje swojej wstępnej ofensywy lotniczej, która nie zobowiązała innych służb do niczego konkretnego, a czas próby inwazji zostanie przesunięty na połowę września.
i kontynuując do następnego roku, bitwa o Anglię toczyła się w powietrzu i trwała na ziemi., From The Second World War: Triumph of the Axis (1963), film dokumentalny Encyclopædia Britannica Educational Corporation.
Encyclopædia Britannica, Inc.Zobacz wszystkie filmy do tego artykułu
począwszy od ataków bombowców na żeglugę 10 lipca i trwających do początku sierpnia, rosnący strumień ataków lotniczych był dostarczany przeciwko brytyjskim konwojom i portom., Następnie, 13 sierpnia, główna ofensywa—zwana Adlerangriff („atak Orła”) przez Hitlera—została rozpoczęta, początkowo przeciwko bazom lotniczym, ale także przeciwko fabrykom samolotów i przeciwko stacjom radarowym w południowo-wschodniej Anglii. Chociaż cele i taktyka były zmieniane w różnych fazach, podstawowym celem było zawsze wyczerpanie Brytyjskiej obrony powietrznej, a wysiłek poważnie obciążał ograniczone zasoby Fighter Command, pod dowództwem marszałka Lotnictwa Sir Hugh Dowdinga. Brytyjczycy dysponowali nieco ponad 600 bojownikami z linii frontu w celu obrony kraju., Niemcy W międzyczasie udostępnili około 1300 bombowców i bombowców nurkujących oraz około 900 jednosilnikowych i 300 dwusilnikowych myśliwców. Były one oparte na łuku wokół Anglii od Norwegii do Półwyspu Cherbourg w północnej Francji przybrzeżnej. Dla obrony Wielkiej Brytanii, Fighter Command został podzielony na cztery grupy, z których najbardziej uciążliwymi podczas bitwy o Anglię były Grupa numer 11, broniąca południowo-wschodniej Anglii i Londynu z siedzibą w Uxbridge, Middlesex; i grupa numer 12, broniąca Midlands I Walia z siedzibą w Watnall, Nottinghamshire., Pozostałe dwie grupy to numer 10, broniący południowo-zachodniej Anglii i numer 13, broniący północnej Anglii i całej Szkocji. Każda grupa była podzielona na sektory, które otrzymywały meldunki z dowództwa grupy o zbliżaniu się do formacji Luftwaffe i mobilizowały eskadry samolotów z licznych lotnisk w celu ich odparcia. Brytyjski radarowy system wczesnego ostrzegania, zwany Chain Home, był najbardziej zaawansowanym i przystosowanym operacyjnie systemem na świecie., Mimo częstych ataków Luftwaffe w dużej mierze uniemożliwiało to niemieckim formacjom bombowców wykorzystanie elementu zaskoczenia. Do walki z bombowcami, Fighter Command zatrudniło eskadry wytrzymałych i ciężko uzbrojonych Hawker Hurricanes, preferując oszczędzanie szybszego i bardziej zwinnego Supermarine Spitfire-niezrównanego jako myśliwiec przechwytujący przez jakikolwiek myśliwiec w innych siłach powietrznych-do użycia przeciwko eskortom myśliwców bombowców.,
d9447690f1″>
w ten sposób Brytyjczycy walczyli z nieoczekiwaną przewagą doskonałego sprzętu., Niemieckie bombowce (w większości lekko uzbrojone dwusilnikowe samoloty, takie jak Heinkel He 111 i Junkers Ju 88) nie były w stanie zadawać trwale niszczących ciosów, a także okazały się łatwo podatne na ataki brytyjskich myśliwców. Niemiecki bombowiec nurkujący Junkers Ju 87 „Stuka” był jeszcze bardziej podatny na zestrzelenie, a ich główny myśliwiec—Messerschmitt Bf 109—mógł zapewnić tylko krótką osłonę bombowców dalekiego zasięgu, ponieważ działał na granicy swojego zasięgu., Do końca sierpnia Luftwaffe straciła ponad 600 samolotów, A RAF tylko 260. Mimo to, Fighter Command traciło bardzo potrzebne myśliwce i doświadczonych pilotów w zbyt dużym tempie, aby je utrzymać. Grupa numer 11 w szczególności walczyła o swoje życie—a co za tym idzie również o życie Wielkiej Brytanii. Uznając, że los kraju wisiał na ofierze jego lotników, Churchill oświadczył przed Parlamentem 20 sierpnia: „nigdy na polu konfliktu ludzkiego nie było tak wiele zawdzięczało tak niewielu.,”
oprócz technologii, Wielka Brytania miała przewagę w walce z wrogiem, który nie miał systematycznego i konsekwentnego planu działania. Na początku września Niemcy zrzucili kilka bomb, najwyraźniej przypadkowo, na obszary cywilne w Londynie, a Brytyjczycy w odwecie niespodziewanie przeprowadzili nalot bombowy na Berlin. To tak rozwścieczyło Hitlera, że rozkazał Luftwaffe przenieść swoje ataki z instalacji Fighter Command do Londynu i innych miast. Od 7 września Londyn został zaatakowany przez 57 kolejnych nocy., Bombardowanie Londynu, Coventry, Liverpoolu i innych miast trwało kilka miesięcy, ale miało natychmiastową korzyść dla RAF-u, zmniejszając presję na grupę numer 11, a także wprowadzając więcej niemieckich formacji bombowych do sektorów potężnej grupy numer 12.
W połowie września Dowództwo myśliwców pokazało, że Luftwaffe nie może uzyskać przewagi powietrznej nad Wielką Brytanią. Brytyjskie myśliwce zestrzeliwały niemieckie bombowce szybciej, niż mógł je produkować niemiecki przemysł. Aby uniknąć śmiertelnych myśliwców RAF, Luftwaffe przerzuciła się niemal całkowicie na nocne naloty na ośrodki przemysłowe Wielkiej Brytanii., „Blitz”, jak nazywano nocne naloty, miał spowodować wiele ofiar śmiertelnych i wielkie trudności dla ludności cywilnej, ale niewiele przyczynił się do głównego celu ofensywy powietrznej—zdominowania nieba przed inwazją na Anglię. 3 września Data inwazji została przesunięta na 21 września, a następnie 19 września Hitler nakazał rozproszenie statków zgromadzonych w ramach operacji Lew Morski. 12 października ogłosił, że operacja została przerwana na zimę i na długo przed nadejściem wiosny postanowił zawrócić na wschód przeciwko Rosji., Plany inwazji zostały ostatecznie odrzucone; kampania przeciwko Wielkiej Brytanii stała się odtąd wyłącznie blokadą jej podejść morskich, prowadzona głównie przez okręty podwodne i uzupełniana jedynie przez Luftwaffe.
New Times Paris Bureau Collection/USIA/NARA
New Times Paris Bureau Collection/USIA/NARA