wyniki i dyskusja
skrawki skóry zebrane z regionu głowy, ujawniły różne etapy roztoczy Demodex (rys. 2) wraz z kilkoma jajowatymi żeńskimi roztoczami (rys. 4a). D. canis znaleziono w technice wyrywania włosów. Technika wyciskania taśmą u psów ujawniła większą liczbę roztoczy Krótkoogonowych („D. cornei”). Cytologia rozmazów wyciskowych ujawniła cocci, cocci pochłonięte przez neutrofile, które wskazują na udział wtórnej infekcji bakteryjnej., Na podstawie historii, zmian chorobowych i wyników badań laboratoryjnych, w obecnym przypadku zdiagnozowano uogólnioną powierzchowną demodykozę D. cornei i uogólnioną grudkową demodykozę D. canis z wtórną bakteryjną piodermą. Psy były leczone doustną iwermektyną w dawce 500 µg / kg mc. / dobę przez 45 dni poprzez regularne monitorowanie działań niepożądanych. Ampicylina w dawce 25 mg/kg mc. dwa razy na dobę podawana doustnie przez 14 dni w celu opanowania wtórnego zakażenia bakteryjnego., Po tygodniu antybiotykoterapii, amitraz (2 ml w 1 litrze wody) podawano dwa razy w tygodniu jako miejscowe zastosowanie, a następnie kąpiel z nadtlenkiem benzylu (petben) szampon do okresu rekonwalescencji. Tydzień po terapii zniknęły wilgotne zmiany skórne i łuski, a psy miały łagodny świąd. 2 tygodnie po zabiegu stopniowo zmniejszano liczbę roztoczy powierzchniowych wykrywanych techniką przygotowania taśmy, a psy były wolne od świądu, rumienia, nadżerek i owrzodzeń., Miesiąc po zabiegu poprawiła się ogólna kondycja skóry, zauważono brak świądu oraz zmniejszono liczbę roztoczy powierzchniowych. Całkowity zanik roztoczy i ponowny wzrost włosów zaobserwowano po 45 dniach po terapii.
widok brzuszny jajowatej samicy dorosłego D. Canis w skrawkach (20x)
roztocza z krótkim ogonem zidentyfikowano jako D., cornei na podstawie innych cech morfologicznych. Roztocza obecne w Smugach taśmowych miały wydłużone ciało z krótkimi pniastymi odnóżami na podosomie i krótszym opistosomie. Pomiary przeprowadzono na długości gnathosoma, długości podosoma, długości opisthosoma i całkowitej długości ciała. Dorosłe roztocza mierzono w mikronach za pomocą mikrometrów ocznych i scenicznych pod mikroskopem złożonym. Opisano dane pomiarowe dwudziestu sześciu dorosłych (samców i samic) roztoczy D. cornei w tym badaniu. / Align = „center” bgcolor = ” # E0ffe0, canis mierzono pod mikroskopem, a następujące dane pomiarowe zapisano również w tabeli 1. W niniejszym badaniu średnia całkowita długość ciała (132,21 ± 14,6 µm) D. cornei (rys. 3) był znacznie mniejszy niż D. canis (rys. 4) (214,32 ± 13,81 µm). Średnia całkowita długość ciała roztoczy uzyskana z głębokich skrawków skóry, tj. D. canis, była prawie zgodna z Chesneyem (1999) (226,1 ± 11,68 µm) i Gortelem (2006) (224 µm). Średnia długość ciała „D. cornei” uzyskana z odcisków taśmy (132,21 ± 14,6 µm) była zgodna z Tamura et al., (2001), który zgłosił niezidentyfikowany podgatunek o krótkiej opistosomie, tępym końcu i średniej długości ciała 139 ± 21,6 µm. Podobnie Lopez i inni. (2011) i Chesney (1999) poinformowali, że średnia długość D. cornei wynosiła odpowiednio 139,3 ± 10,4 µm i 122,6 ± 12,0 µm w swoich badaniach. Wszystkie pomiary obu typów roztoczy zostały przeanalizowane za pomocą testu t Studenta. Długość całego ciała i opistosoma obu typów roztoczy różniła się statystycznie istotnie (P 0,01), natomiast podosoma i gnathosoma nie różniły się znacząco (p > 0.,05). Różnicowanie obu roztoczy (D. cornei i D. canis) głównie na podstawie ich wielkości, mieszkańca lub położenia roztocza i różnicy morfologicznej. Technika zbierania roztoczy może również dać użyteczne dane diagnostyczne, ponieważ D. cornei zamieszkuje w warstwie rogowej naskórka, odpowiednią techniką zbierania dla D. cornei jest powierzchowne skrobanie skóry lub przy użyciu technik przygotowania taśmy, podczas gdy siedliskiem D. canis są mieszki włosowe i gruczoły łojowe, które poruszają się głębiej w warstwie skóry właściwej, więc może dojść do wniosku, że odpowiednie techniki zbierania dla D. Canis., canis to Głębokie zdrapywanie skóry lub wyrywanie włosów. Z rozmiarów roztoczy D. cornei jest wyraźnie krótszy niż D. canis (Tamura et al. 2001; Patterson 2008; Tater and Patterson 2008). W niniejszym badaniu objawy kliniczne zakażenia D. cornei u psów były w postaci łuszczącej się i świądu choroby skóry, co było istotne dla poprzedniego raportu Mason (1993) i Tater i Patterson (2008).
Widok brzuszny dorosłego D. cornei w rozmazach odcisku taśmy (40X)