Farmakologia kliniczna
mechanizm działania
astma i polipy nosa
Omalizumab hamuje wiązanie IgE z receptorem IgE o wysokim powinowactwie (FceRI) na powierzchni komórek tucznych, bazofilów i komórek dendrytycznych, powodując regulację fceri w dół tych komórek. U astmatyków alergicznych leczenie omalizumabem hamuje stan zapalny zachodzący za pośrednictwem IgE, o czym świadczą zmniejszone eozynofile krwi i tkanek oraz zmniejszone mediatory zapalne, w tym IL-4, IL-5 i IL-13.,
przewlekła pokrzywka idiopatyczna
Omalizumab wiąże się z IgE i obniża poziom wolnych IgE. Następnie, receptory IgE (FceRI) na komórkach w dół-regulują. Mechanizm, za pomocą którego działanie omalizumabu powoduje poprawę objawów CIU, nie jest znany.
Farmakodynamika
astma
w badaniach klinicznych stężenia wolnych IgE w surowicy zmniejszały się w sposób zależny od dawki w ciągu 1 godziny od podania pierwszej dawki i utrzymywały się pomiędzy dawkami. Średnie zmniejszenie stężenia IgE w surowicy było większe niż 96% przy zastosowaniu zalecanych dawek. Całkowite stężenie IgE w surowicy (tj.,, związane i niezwiązane) zwiększały się po podaniu pierwszej dawki z powodu powstawania omalizumabu: kompleksów IgE, które charakteryzują się wolniejszym tempem eliminacji niż wolne IgE. Po 16 tygodniach od podania pierwszej dawki średnie całkowite stężenie IgE w surowicy było pięciokrotnie większe w porównaniu z leczeniem przed zastosowaniem standardowych testów. Po przerwaniu podawania produktu XOLAIR, indukowane przez XOLAIR zwiększenie całkowitego IgE i zmniejszenie wolnego IgE były odwracalne, bez zaobserwowanego odbicia stężenia IgE po wymywaniu leku. Całkowite stężenie IgE nie powróciło do wartości sprzed leczenia przez okres do jednego roku po odstawieniu produktu XOLAIR.,
polipy nosa
w badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z polipami nosa leczenie omalizumabem prowadziło do zmniejszenia stężenia wolnych IgE w surowicy i zwiększenia całkowitego stężenia IgE w surowicy, podobnie jak obserwacja u pacjentów z astmą. Średnie całkowite stężenia IgE na początku badania wynosiły odpowiednio 168 J. M./mL i 218 J.M./mL w badaniu 1. i 2. polip nosa. Po wielokrotnym podawaniu co 2 lub 4 tygodnie, z dawką i częstością zgodnie z tabelą 3, średnie stężenia wolnych IgE w 16. tygodniu wynosiły 10, 0 J. M. / mL w badaniu 1 i 11, 7 J.M./mL w badaniu 2 i pozostały stabilne po 24 tygodniach leczenia., Całkowite stężenie IgE w surowicy zwiększyło się z powodu tworzenia się kompleksów omalizumab-IgE, które charakteryzują się wolniejszym tempem eliminacji niż wolne IgE. Po wielokrotnym podawaniu co 2 lub 4 tygodnie, z dawką i częstością zgodnie z tabelą 3, średnie i mediana całkowitego stężenia IgE w surowicy w 16. tygodniu były 3 – do 4-krotnie większe w porównaniu z poziomem sprzed leczenia i pozostawały stabilne między 16.a 24. tygodniem leczenia.,
przewlekła pokrzywka idiopatyczna
w badaniach klinicznych u pacjentów z CIU leczenie preparatem XOLAIR prowadziło do zależnego od dawki zmniejszenia stężenia wolnych IgE w surowicy i zwiększenia całkowitego stężenia IgE w surowicy, podobnie jak obserwacja u pacjentów z astmą. Maksymalne zahamowanie wolnego IgE obserwowano 3 dni po podaniu pierwszej dawki podskórnej. Po powtarzanym dawkowaniu raz na 4 tygodnie przed rozpoczęciem leczenia stężenie wolnych IgE w surowicy pozostawało stabilne między 12 a 24 tygodniem leczenia., Całkowite stężenie IgE w surowicy zwiększyło się po podaniu pierwszej dawki z powodu powstawania kompleksów omalizumab-IgE, które charakteryzują się wolniejszym tempem eliminacji niż wolne IgE. Po powtarzanym dawkowaniu raz na 4 tygodnie w dawce 75 mg do 300 mg, średnie całkowite stężenie IgE w surowicy przed rozpoczęciem leczenia w 12. tygodniu było dwa do trzech razy większe w porównaniu z poziomem sprzed leczenia i utrzymywało się na stałym poziomie między 12.a 24. tygodniem leczenia. Po przerwaniu podawania produktu XOLAIR, stężenie wolnych IgE wzrosło, a całkowite stężenie IgE zmniejszyło się do poziomu sprzed leczenia w ciągu 16-tygodniowego okresu obserwacji po zakończeniu leczenia.,
farmakokinetyka
Po podaniu podskórnym omalizumab był wchłaniany ze średnią bezwzględną biodostępnością wynoszącą 62%. Po podaniu pojedynczej dawki podskórnej u dorosłych i młodzieży z astmą omalizumab wchłaniał się powoli, osiągając maksymalne stężenie w surowicy po średnio 7-8 dniach. U pacjentów z CIU maksymalne stężenie w surowicy osiągano w podobnym czasie po podaniu pojedynczej dawki podskórnej. Farmakokinetyka omalizumabu była liniowa w dawkach większych niż 0,5 mg / kg mc., U pacjentów z astmą, po podaniu wielokrotnych dawek produktu XOLAIR, obszary pod krzywą stężenia w surowicy-czas w stanie stacjonarnym od dnia 0 do dnia 14 w stanie stacjonarnym były do 6 razy większe niż po podaniu pierwszej dawki. U pacjentów z CIU omalizumab wykazywał liniową farmakokinetykę w zakresie dawek od 75 mg do 600 mg podawanych w pojedynczej dawce podskórnej. Po powtórnym podaniu dawki od 75 do 300 mg co 4 tygodnie minimalne stężenia omalizumabu w surowicy zwiększały się proporcjonalnie do poziomów dawek.
in vitro omalizumab tworzy kompleksy o ograniczonej wielkości z IgE., W warunkach in vitro i In vivo nie obserwowano wytrącania kompleksów i kompleksów o masie cząsteczkowej większej niż 1 milion Daltonów. Badania dystrybucji tkankowej u małp Cynomolgus nie wykazały swoistego wychwytu 125i-omalizumabu przez jakikolwiek organ lub tkankę. Pozorna objętość dystrybucji omalizumabu u pacjentów z astmą po podaniu podskórnym wynosiła 78 ± 32 mL / kg mc. U pacjentów z CIU, na podstawie farmakokinetyki populacyjnej, Dystrybucja omalizumabu była podobna do dystrybucji u pacjentów z astmą.,
klirens omalizumabu obejmuje procesy klirensu IgG, jak również klirens poprzez specyficzne wiązanie i tworzenie się kompleksu z docelowym ligandem, IgE. Eliminacja IgG z wątroby obejmowała degradację układu siateczkowo-śródbłonkowego wątroby (Res) i komórek śródbłonka. Nienaruszony IgG był również wydalany z żółcią. W badaniach na myszach i małpach kompleksy IgE omalizumabu były eliminowane przez interakcje z receptorami Fcy w RES z szybkością, która była na ogół szybsza niż klirens IgG., U pacjentów z astmą okres półtrwania omalizumabu w surowicy wynosił średnio 26 dni, a pozorny klirens wynosił średnio 2,4 ± 1,1 mL / kg mc. / dobę. Zwiększenie masy ciała w przybliżeniu podwoiło pozorny klirens. U pacjentów z CIU, w stanie stacjonarnym, na podstawie farmakokinetyki populacyjnej, okres półtrwania w fazie eliminacji omalizumabu z surowicy wynosił średnio 24 dni, a pozorny klirens średnio 240 mL / dobę(co odpowiada 3, 0 mL/kg mc. / dobę u pacjenta o masie ciała 80 kg).,
specyficzne populacje
astma
farmakokinetykę populacyjną omalizumabu analizowano w celu oceny wpływu cech demograficznych u pacjentów z astmą. Analizy tych danych sugerują, że nie jest konieczne dostosowanie dawki ze względu na wiek (od 6 do 76 lat), rasę, pochodzenie etniczne lub płeć.
polipy nosa
populacyjne analizy farmakokinetyki omalizumabu sugerowały, że farmakokinetyka omalizumabu w polipach nosa była zgodna z farmakokinetyką omalizumabu w przypadku astmy., Przeprowadzono graficzne analizy współzmienne w celu oceny wpływu cech demograficznych i innych czynników na ekspozycję na omalizumab i odpowiedź kliniczną. Analizy te wykazały, że dostosowanie dawki nie jest konieczne ze względu na wiek (od 18 do 75 lat) lub płeć. Dane dotyczące rasy i pochodzenia etnicznego są zbyt ograniczone w badaniach dotyczących polipów nosa, aby uzasadnić dostosowanie dawki.
przewlekła pokrzywka idiopatyczna
farmakokinetykę populacyjną omalizumabu analizowano w celu oceny wpływu cech demograficznych i innych czynników na ekspozycję na omalizumab u pacjentów z CIU., Współzmienne działanie oceniano na podstawie analizy zależności między stężeniem omalizumabu a odpowiedziami klinicznymi. Analizy te wykazały, że nie jest konieczne dostosowywanie dawki ze względu na wiek (od 12 do 75 lat), rasę/pochodzenie etniczne, płeć, masę ciała, wskaźnik masy ciała lub początkowe stężenie IgE.
badania kliniczne
astma
pacjenci dorośli i młodzież w wieku 12 lat i starsi
bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu XOLAIR oceniano w trzech randomizowanych, podwójnie zaślepionych, kontrolowanych placebo, wieloośrodkowych badaniach klinicznych.,
do badań włączono pacjentów w wieku od 12 do 76 lat z umiarkowaną do ciężkiej astmą utrzymującą się (kryteria NHLBI) przez co najmniej rok i dodatnią reakcją testu skórnego na wieloletni aeroalergen. We wszystkich badaniach dawkowanie produktu XOLAIR było oparte na masie ciała i wyjściowym całkowitym stężeniu IgE w surowicy. U wszystkich pacjentów konieczne było uzyskanie wyjściowych IgE pomiędzy 30 a 700 J. M. / mL i masy ciała nie większej niż 150 kg. Pacjenci byli leczeni zgodnie z tabelą dawkowania w celu podania co najmniej 0, 016 mg/kg mc./J. M. (IgE/mL) produktu XOLAIR lub odpowiadającej mu objętości placebo w każdym 4-tygodniowym okresie., Maksymalna dawka leku XOLAIR w ciągu 4 tygodni wynosiła 750 mg.
we wszystkich trzech badaniach zaostrzenie definiowano jako pogorszenie astmy, które wymagało leczenia kortykosteroidami podawanymi ogólnoustrojowo lub podwojenia wyjściowej dawki ICS. Większość zaostrzeń była leczona w warunkach ambulatoryjnych, a większość była leczona steroidami układowymi. Wskaźniki hospitalizacji nie różniły się znacząco między pacjentami leczonymi produktem XOLAIR a pacjentami otrzymującymi placebo, jednak ogólny wskaźnik hospitalizacji był niewielki., Wśród pacjentów, u których wystąpiło zaostrzenie, rozkład ciężkości zaostrzeń był podobny w poszczególnych grupach.
badania astmy 1 i 2
w badaniach przesiewowych u pacjentów w badaniach astmy 1 i 2 objętość wymuszonego wydechu w ciągu jednej sekundy (FEV1) wynosiła od 40% do 80% wartości należnych. U wszystkich pacjentów nastąpiła poprawa FEV1 o co najmniej 12% po podaniu agonistów receptora beta2. Wszyscy pacjenci wykazywali objawy i byli leczeni wziewnymi kortykosteroidami (ICS) oraz krótko działającymi agonistami receptorów beta2., Wykluczono pacjentów otrzymujących jednocześnie inne leki z grupy kontrolnej, a rozpoczęcie stosowania dodatkowych leków z grupy kontrolnej w czasie badania było zabronione. Pacjenci obecnie palący byli wykluczeni.
każde badanie składało się z okresu wstępnego w celu uzyskania stabilnej konwersji na wspólny ICS (dipropionian beklometazonu), a następnie randomizacji do grupy XOLAIR lub placebo. Pacjenci otrzymywali XOLAIR przez 16 tygodni z niezmienioną dawką kortykosteroidu, chyba że zaostrzenie wymagało zwiększenia dawki., Następnie pacjenci przeszli do fazy zmniejszania ICS trwającej 12 tygodni, podczas której próbowano zmniejszyć dawkę ICS w sposób stopniowy.
rozkład liczby zaostrzeń astmy na pacjenta w każdej grupie podczas badania analizowano oddzielnie dla okresów steroidowych i steroidowych.
w obu badaniach dotyczących astmy 1 i 2 liczba zaostrzeń przypadających na pacjenta była zmniejszona u pacjentów leczonych produktem XOLAIR w porównaniu z placebo (tabela 9).w tych badaniach oceniano również pomiar przepływu powietrza (FEV1) i objawów astmy., Znaczenie kliniczne różnic związanych z leczeniem nie jest znane. Wyniki badania 1 w stabilnej fazie astmy steroidowej przedstawiono w tabeli 10. Wyniki stabilnej fazy steroidowej badania astmy 2 oraz fazy redukcji steroidów w obu badaniach astmy 1 i 2 były podobne do tych przedstawionych w tabeli 10.,
tabela 9: częstość zaostrzeń astmy na pacjenta w poszczególnych fazach w badaniach 1 i 2
Tabela 10: objawy astmy i czynność płuc podczas stabilnej fazy steroidowej w badaniu 1
badanie astmy 3
w badaniu 3 astmy nie było ograniczeń w badaniach przesiewowych FEV1 i w przeciwieństwie do badań 1 i 2 astmy dozwolone były długo działające agonisty receptorów beta2. Pacjenci otrzymywali co najmniej 1000 µg/dobę propionianu flutykazonu, a podgrupa otrzymywała także doustne kortykosteroidy., Wykluczono pacjentów otrzymujących jednocześnie inne leki z grupy kontrolnej, a rozpoczęcie stosowania dodatkowych leków z grupy kontrolnej w czasie badania było zabronione. Pacjenci obecnie palący byli wykluczeni.
badanie składało się z okresu próbnego w celu uzyskania stabilnej konwersji na zwykły ICS (propionian flutykazonu), a następnie randomizacji do grupy XOLAIR lub placebo. Pacjenci byli stratyfikowani przez stosowanie tylko ICS lub ICS z jednoczesnym stosowaniem doustnych steroidów. Pacjenci otrzymywali XOLAIR przez 16 tygodni z niezmienioną dawką kortykosteroidu, chyba że zaostrzenie wymagało zwiększenia dawki., Pacjenci następnie weszli w fazę redukcji ICS trwającą 16 tygodni, podczas której próbowano zmniejszyć ICS lub doustną dawkę steroidów w sposób stopniowy.
liczba zaostrzeń u pacjentów leczonych produktem XOLAIR była podobna do liczby zaostrzeń u pacjentów otrzymujących placebo (tabela 11). Brak obserwowanego efektu leczenia może być związany z różnicami w populacji pacjentów w porównaniu z badaniami astmy 1 i 2, wielkością badanej próbki lub innymi czynnikami.,
tabela 11: odsetek pacjentów z zaostrzeniami astmy według podgrup i fazy w badaniu 3
we wszystkich trzech badaniach nie obserwowano zmniejszenia zaostrzeń astmy u pacjentów leczonych produktem XOLAIR, u których w momencie randomizacji wystąpiła FEV1>80%. Nie obserwowano zmniejszenia nasilenia zaostrzeń u pacjentów, którzy jako leczenie podtrzymujące stosowali Doustne steroidy.,
pacjenci pediatryczni w wieku od 6 do<w wieku 12 lat
Bezpieczeństwo i skuteczność produktu XOLAIR u pacjentów pediatrycznych w wieku od 6 do<w wieku 12 lat z astmą umiarkowaną do ciężkiej oparto na jednym randomizowanym, podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo badaniu wieloośrodkowym (badanie 4) oraz dodatkowym badaniu wspomagającym (badanie 5).,
badanie 4 było 52-tygodniowym badaniem, w którym oceniano bezpieczeństwo i skuteczność produktu XOLAIR jako leczenia uzupełniającego u 628 pacjentów pediatrycznych w wieku od 6 lat do < 12 lat z astmą umiarkowaną do ciężkiej, nieadekwatnie kontrolowaną pomimo stosowania wziewnych kortykosteroidów (propionian flutykazonu DPI ≥200 µg / dobę lub równoważny) z innymi lekami przeciwstarzeniowymi lub bez nich., Kwalifikującymi się pacjentami były osoby z rozpoznaniem astmy >po 1 roku, dodatnim testem punktowym skóry dla co najmniej jednego całorocznego aeroalergenu oraz cechami klinicznymi w wywiadzie, takimi jak objawy i zaostrzenia w ciągu dnia i (lub) w nocy w ciągu roku poprzedzającego włączenie do badania. W ciągu pierwszych 24 tygodni leczenia dawki steroidów pozostawały na stałym poziomie w stosunku do wartości wyjściowych. Po upływie 28 tygodni dozwolone było dostosowanie dawki kortykosteroidów wziewnych.
główną zmienną skuteczności był odsetek zaostrzeń astmy w 24-tygodniowej, stałej fazie leczenia steroidami., Zaostrzenie astmy definiowano jako nasilenie objawów astmy, zgodnie z oceną kliniczną badacza, wymagającą podwojenia wyjściowej dawki kortykosteroidów wziewnych przez co najmniej 3 dni i (lub) leczenia kortykosteroidami podawanymi doraźnie (doustnie lub dożylnie) przez co najmniej 3 dni. Po 24 tygodniach w grupie leczonej produktem XOLAIR częstość występowania zaostrzeń astmy była istotnie statystycznie mniejsza (0,45 vs 0,64), a szacowany współczynnik częstości występowania wynosił 0,69 (95% CI: 0,53; 0,90).,
w grupie XOLAIR częstość zaostrzeń astmy była niższa w porównaniu z placebo w całym 52-tygodniowym okresie leczenia metodą podwójnie ślepej próby (0,78 vs.1,36; współczynnik częstości: 0,57; 95% CI: 0,45; 0,72). Inne zmienne skuteczności, takie jak punktacja objawów nocnych, stosowanie beta-agonistów i pomiar przepływu powietrza (FEV1), nie różniły się znacząco u pacjentów leczonych produktem XOLAIR w porównaniu z placebo.,
badanie 5 było 28-tygodniowym randomizowanym, podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo badaniem, w którym oceniano przede wszystkim bezpieczeństwo stosowania u 334 pacjentów pediatrycznych, z których 298 było w wieku od 6 do < w wieku 12 lat, z astmą o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, dobrze kontrolowaną za pomocą wziewnych kortykosteroidów (dipropionian beklometazonu 168-420 µg / dobę). Po 16-tygodniowym okresie leczenia steroidami nastąpił 12-tygodniowy okres zmniejszenia dawki steroidów. U pacjentów leczonych produktem XOLAIR wystąpiło mniej zaostrzeń astmy w porównaniu z placebo zarówno w 16-tygodniowym okresie leczenia steroidami (0,18 vs. 0,32; współczynnik częstości: 0.,58; 95% CI: 0,35; 0,96) i 28-tygodniowego okresu leczenia (0,38 vs. 0,76; współczynnik częstości: 0,50; 95% CI: 0,36; 0,71).
polipy nosa
dorośli pacjenci w wieku 18 lat i starsi
bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu XOLAIR oceniano w dwóch randomizowanych, wieloośrodkowych badaniach klinicznych z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanych placebo, do których włączono pacjentów z polipami nosa z niewystarczającą odpowiedzią na kortykosteroidy nosa (badanie 1 polipy nosa, n=138; Badanie 2 polipy nosa, N=127)., Pacjenci otrzymywali produkt Xolair lub placebo podskórnie co 2 lub 4 tygodnie, z dawką i częstością podawania produktu XOLAIR zgodnie z tabelą 3, przez 24 tygodnie, a następnie przez 4 tygodnie okresu obserwacji. Wszyscy pacjenci otrzymywali podstawowe leczenie mometazonem przez nos zarówno w okresie leczenia, jak i w 5-tygodniowym okresie wstępnym. Przed randomizacją pacjenci musieli mieć dowody na obecność obustronnych polipów, które określono na podstawie skali polipów nosowych (NPS) ≥ 5 z NPS ≥ 2 w każdym nozdrzu, pomimo stosowania mometazonu nosowego w okresie wstępnym., NPS mierzono za pomocą endoskopii i oceniano (zakres 0-4 na nozdrze: 0 = Brak polipów; 1=małe polipy w środkowym mięsie nie sięgające poniżej dolnej granicy małżowiny Środkowej; 2=polipy sięgające poniżej dolnej granicy małżowiny Środkowej; 3=duże polipy sięgające dolnej granicy małżowiny dolnej lub polipy przyśrodkowe do środkowej małżowiny; 4=duże polipy powodujące całkowitą niedrożność jamy nosowej dolnej) dla całkowitego NPS (zakres 0-8)., Ponadto, pomimo stosowania mometazonu podawanego przez nos, pacjenci byli zobowiązani do uzyskania średniej tygodniowej skali zatoru nosowego  (NCS) > 1 przed randomizacją. Przekrwienie błony śluzowej nosa oceniano na podstawie oceny dobowej w skali nasilenia od 0 do 3 punktów (0=Brak, 1=łagodne, 2=umiarkowane, 3=ciężkie). Wcześniejsze operacje chińsko-nosowe lub wcześniejsze ogólnoustrojowe stosowanie kortykosteroidów nie były wymagane do włączenia do badań, a tomografia komputerowa zatok nie była wykonywana w celu oceny zmętnienia zatok. Dane demograficzne i cechy wyjściowe, w tym choroby współistniejące z alergią, opisano w Tabeli 12.,
tabela 12: Dane demograficzne i charakterystyka wyjściowa polipów nosa w badaniach 1 i 2
pierwszorzędowymi punktami końcowymi w badaniach 1 i 2 były NPS i średni dobowy NCS w 24.tygodniu. W obu badaniach u pacjentów otrzymujących XOLAIR stwierdzono statystycznie znamienną większą poprawę w stosunku do wartości wyjściowych w 24. tygodniu NPS i średniej tygodniowej NCS, niż u pacjentów otrzymujących placebo. Wyniki badań 1 i 2 polipów nosa przedstawiono w tabeli 13.,
większą poprawę w NPS i NCS w grupie XOLAIR w porównaniu do grupy placebo obserwowano już podczas pierwszej oceny w 4.tygodniu w obu badaniach, jak pokazano na rycinie 1.
tabela 13: zmiana w stosunku do wartości wyjściowej w 24.tygodniu w skali polipów nosa i 7-dniowej średniej dziennej skali przekrwienia błony śluzowej nosa w badaniach 1 i 2 dotyczących polipów nosa
Średnia wartość NPS i NCS w każdym tygodniu badania w poszczególnych grupach przedstawiono na rycinie 1.,
rycina 1: średnia zmiana w skali zatkania nosa i średnia zmiana w skali polipów nosa w stosunku do wartości początkowej w badaniach 1 i 2 dotyczących polipów nosa
we wcześniej określonej zbiorczej analizie ogólnoustrojowego stosowania kortykosteroidów podczas 24-tygodniowego okresu leczenia nie stwierdzono istotnego zmniejszenia ogólnoustrojowego stosowania kortykosteroidów pomiędzy ramionami leczenia. Odsetek pacjentów przyjmujących ogólnoustrojowe kortykosteroidy w grupie XOLAIR wynosił 2, 3% w porównaniu do 6, 2% w grupie placebo., Iloraz szans ogólnoustrojowego stosowania kortykosteroidów z preparatem XOLAIR w porównaniu z placebo wynosił 0,4 (95% CI: 0,1; 1,5).
nie zgłoszono żadnych operacji chińsko-nosowych, zarówno w grupie placebo, jak i w grupie XOLAIR, w żadnym badaniu.
przewlekła pokrzywka idiopatyczna
dorośli i młodzież w wieku 12 lat i starsi
bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu XOLAIR w leczeniu CIU oceniano w dwóch kontrolowanych placebo badaniach klinicznych z wielokrotnymi dawkami, trwających 24 tygodnie (badanie CIU 1; n= 319) i trwających 12 tygodni (badanie CIU 2; n=322)., Pacjenci otrzymywali produkt XOLAIR w dawce 75 mg, 150 mg lub 300 mg lub placebo we wstrzyknięciu podskórnym co 4 tygodnie w uzupełnieniu wyjściowego poziomu leczenia przeciwhistaminowego H1 przez 24 lub 12 tygodni, a następnie przez 16-tygodniowy okres obserwacji wymywania. Do analizy skuteczności włączono łącznie 640 pacjentów (165 mężczyzn, 475 kobiet). Większość pacjentów byli biali (84%), a mediana wieku wynosiła 42 lata (zakres 12—72).,
nasilenie choroby mierzono za pomocą cotygodniowego wskaźnika aktywności pokrzywki (UAS7, zakres 0—42), który jest złożony z cotygodniowego wskaźnika nasilenia swędzenia (zakres 0—21) i cotygodniowego wskaźnika liczby uli (zakres 0€”21). Uas7 u wszystkich pacjentów było ≥16 i wskaźnik nasilenia swędzenia wynoszący ≥8 w tygodniu przez 7 dni przed randomizacją, pomimo stosowania leków przeciwhistaminowych H1 przez co najmniej 2 tygodnie.
średnie wartości początkowego nasilenia świądu w tygodniu były dość wyrównane we wszystkich leczonych grupach i wahały się od 13, 7 do 14, 5 pomimo stosowania leków przeciwhistaminowych H1 w zatwierdzonej dawce., Mediana czasu trwania CIU w momencie włączenia do grupy leczonej wynosiła od 2, 5 do 3, 9 lat (przy ogólnym zakresie od 0, 5 do 66, 4 lat).
w badaniach 1 i 2 CIU pacjenci, którzy otrzymywali produkt XOLAIR w dawce 150 mg lub 300 mg, wykazywali większe zmniejszenie w stosunku do wartości wyjściowych tygodniowych punktów nasilenia świądu i tygodniowej liczby uli niż placebo w 12.tygodniu. Przedstawiono reprezentatywne wyniki badania 1. CIU( Tabela 14); podobne wyniki zaobserwowano w badaniu 2. CIU. Dawka 75 mg nie wykazała stałej skuteczności i nie jest dopuszczona do stosowania.,
Tabela 14: zmiana z punktu początkowego do Tygodnia 12 w skali tygodniowego nasilenia swędzenia i cotygodniowej liczby uli w badaniu CIU 1 *
średni tygodniowy poziom nasilenia swędzenia w każdym tygodniu badania według grup leczonych przedstawiono na rycinie 2. Przedstawiono reprezentatywne wyniki z badania CIU 1; podobne wyniki zaobserwowano w badaniu CIU 2. Nie określono odpowiedniego czasu trwania leczenia CIU z zastosowaniem produktu XOLAIR.,
rycina 2: Średnia tygodniowa ocena stopnia swędzenia według grupy leczonej zmodyfikowana Intencja leczenia pacjentów w badaniu 1 CIU
w badaniu 1 CIU większy odsetek pacjentów w 12.tygodniu leczenia produktem leczniczym Xolair w dawce 300 mg (36%) nie stwierdzono świądu ani pokrzywki (Uas7=0) w porównaniu z pacjentami leczonymi produktem leczniczym Xolair w dawce 150 mg (15%), produktem leczniczym Xolair w dawce 75 mg (12%) i grupą placebo (9%). Podobne wyniki zaobserwowano w drugim badaniu CIU.