idea, że język i myśl są ze sobą powiązane, jest starożytna. Platon argumentował przeciwko myślicielom sofistycznym, takim jak Gorgiasz z Leontini, którzy uważali, że świat fizyczny nie może być doświadczony inaczej niż poprzez język; to uzależniło kwestię prawdy od preferencji estetycznych lub konsekwencji funkcjonalnych. Platon twierdził, że świat składa się z wiecznych idei i że język powinien odzwierciedlać te idee tak dokładnie, jak to możliwe. Na przykład św. Augustyn, idąc za Platonem, uważał, że język jest jedynie oznaczeniem stosowanym do już istniejących pojęć., Pogląd ten pozostał rozpowszechniony przez całe średniowiecze. Roger Bacon uważał, że język jest tylko zasłoną zakrywającą wieczne prawdy, ukrywającą je przed ludzkim doświadczeniem. Dla Immanuela Kanta język był tylko jednym z kilku narzędzi używanych przez ludzi do doświadczania świata.

niemieccy filozofowie Romantycznedytuj

pod koniec XVIII i na początku XIX wieku idea istnienia różnych postaci narodowych, czyli Volksgeisterów, różnych grup etnicznych, była poruszającą siłą stojącą za niemiecką szkołą romantyków i początkowymi ideologiami nacjonalizmu etnicznego.,

chociaż sam Szwed, Emanuel Swedenborg zainspirował kilku niemieckich romantyków. Już w 1749 r. nawiązuje do czegoś na wzór lingwistycznej względności, komentując fragment tabeli Narodów w Księdze Rodzaju:

„każdy według swojego języka, według swoich rodzin, według swoich narodów.”To oznacza, że byli oni według geniuszu każdego z nich, według ich języka, według opinii każdego z nich…. „Język” w swoim wewnętrznym znaczeniu oznacza opinię, a więc zasady i perswazje., Dzieje się tak dlatego, że istnieje zgodność języka z intelektualną częścią człowieka lub z jego myślą, jak skutek z jego przyczyną.

w 1771 roku napisał to bardziej wyraźnie:

istnieje powszechny geniusz panujący wśród tych, którzy podlegają jednemu królowi, a co za tym idzie podlegają jednemu prawu Konstytucyjnemu. Niemcy są podzielone na więcej rządów niż sąsiednich królestw…. Jednak wspólny geniusz panuje wszędzie wśród ludzi mówiących tym samym językiem.,

Johann Georg Hamann jest często sugerowany jako pierwszy wśród rzeczywistych niemieckich romantyków, którzy mówią o koncepcji „geniuszu języka.”W swoim”eseju dotyczącym pytania akademickiego”Hamann sugeruje, że język ludu wpływa na jego światopogląd:

linia ich języka będzie zatem odpowiadać kierunkowi ich mentalności.,

w 1820 roku Wilhelm von Humboldt połączył naukę języka z Narodowym Programem romantycznym, proponując pogląd, że język jest tkanką myśli. Myśli są wytwarzane jako rodzaj wewnętrznego dialogu przy użyciu tej samej gramatyki, co język ojczysty myśliciela. Pogląd ten był częścią szerszego obrazu, w którym światopogląd narodu etnicznego, ich „Weltanschauung”, był postrzegany jako wiernie odzwierciedlony w gramatyce ich języka., Von Humboldt argumentował, że języki z fleksyjnym typem morfologicznym, takie jak niemiecki, angielski i inne języki indoeuropejskie, były językami najdoskonalszymi i że w związku z tym wyjaśniało to dominację ich użytkowników nad mniej doskonałymi językami. Wilhelm von Humboldt oświadczył w 1820 roku:

różnorodność języków nie jest różnorodnością znaków i dźwięków, ale różnorodnością poglądów na świat.,w Humboldt 's Humboldt' s Humboldt 's Humboldt' s Humboldt 's Humboldt' s Humboldt 's Humboldt' s Humboldt 's Humboldt' s Humboldt ' s linguistics, każdy język tworzy światopogląd jednostki w swój szczególny sposób poprzez kategorie leksykalne i gramatyczne, organizację pojęciową i modele składniowe.

Herder pracował wraz z Hamannem, aby ustalić, czy język ma ludzkie/racjonalne lub boskie pochodzenie Herder dodał emocjonalny składnik hipotezy, a Humboldt następnie wziął tę informację i zastosował do różnych języków, aby rozwinąć hipotezę.,

Boas i SapirEdit

niemiecka koncepcja ducha narodu została sprowadzona do językoznawstwa amerykańskiego przez Williama Dwighta Whitneya, związanego z Neogrammarianami. Psychologia narodu Wilhelma Wundta została sprowadzona do antropologii amerykańskiej przez Franza Boasa, który nauczał Sapira, który z kolei został nauczycielem Whorfa; i ponownie przez Leonarda Bloomfielda, tłumacząc idee Wundta na język angielski. Ze względu na wzrost antyniemieckiej mentalności po I wojnie światowej konieczne stało się ukrycie tego nadrzędnego niemieckiego wpływu za amerykańskimi nazwami i terminologią., Podobnie jak w Europie, pojęcie „geniusz” rozwijane było na różne sposoby w amerykańskich podręcznikach.

idea, że niektóre języki są lepsze od innych i że mniejsze języki utrzymują swoich mówców w ubóstwie intelektualnym, rozpowszechniła się na początku XX wieku. Na przykład amerykański językoznawca William Dwight Whitney aktywnie dążył do wyeliminowania języków rdzennych Amerykanów, argumentując, że ich użytkownicy byli dzikusami i lepiej byłoby nauczyć się angielskiego i przyjąć „cywilizowany” styl życia. Pierwszym antropologiem i językoznawcą, który zakwestionował ten pogląd był Franz Boas., Podejmując badania geograficzne w północnej Kanadzie zafascynował się Inuitami i postanowił zostać etnografem. Boas podkreślał jednakową wartość wszystkich kultur i języków, że nie istnieje coś takiego jak język prymitywny i że wszystkie języki są w stanie wyrazić tę samą treść, choć za pomocą bardzo różnych środków., Boas postrzegał język jako nieodłączną część kultury i był jednym z pierwszych, którzy wymagali od etnografów nauki języka ojczystego badanej Kultury i dokumentowania Kultury werbalnej, takiej jak mity i legendy w języku oryginalnym.,

Boas:

nie wydaje się prawdopodobne, że istnieje jakikolwiek bezpośredni związek między kulturą plemienia a językiem, którym mówią, z wyjątkiem tego, że forma języka będzie kształtowana przez stan kultury, ale nie w takim zakresie, w jakim pewien stan kultury jest uwarunkowany cechami morfologicznymi języka.”

uczeń Boasa, Edward Sapir, sięgnął do Humboldckiej idei, że języki zawierają klucz do zrozumienia światopoglądów Narodów., Był zwolennikiem poglądu, że ze względu na różnice w systemach gramatycznych języków żaden z dwóch języków nie był wystarczająco podobny, aby umożliwić doskonałe tłumaczenie krzyżowe. Sapir uważał również, że ponieważ język inaczej reprezentuje rzeczywistość, to z tego powodu mówcy różnych języków inaczej postrzegają rzeczywistość.

Sapir:

żadne dwa języki nigdy nie są wystarczająco podobne, aby można je było uznać za reprezentujące tę samą rzeczywistość społeczną., Światy, w których żyją różne społeczeństwa, są odrębnymi światami, a nie tylko tym samym światem z różnymi etykietami.

z drugiej strony Sapir wyraźnie odrzucił silny determinizm językowy, stwierdzając: „naiwnym byłoby wyobrażanie sobie, że jakakolwiek analiza doświadczenia zależy od wzorca wyrażonego w języku.,”

Sapir wyraźnie stwierdził, że związki między językiem a kulturą nie są ani dokładne, ani szczególnie głębokie, jeśli w ogóle istnieją:

łatwo jest pokazać, że język i kultura nie są ze sobą nierozerwalnie związane. Języki całkowicie niepowiązane dzielą się w jednej kulturze; blisko spokrewnione języki—nawet jeden język-należą do odrębnych sfer kulturowych. Istnieje wiele doskonałych przykładów w Aborygeńskiej Ameryce. Języki Atabaskańskie tworzą tak wyraźnie jednolitą, tak strukturalnie wyspecjalizowaną grupę, jak każda inna, o której znam., Użytkownicy tych języków należą do czterech odrębnych obszarów kulturowych… Adaptacja kulturowa Ludów posługujących się językiem Athabaskan jest w najdziwniejszym kontraście do niedostępności obcych wpływów samych języków.,

Sapir zaproponował podobne spostrzeżenia na temat mówców tak zwanych „światowych” lub „nowoczesnych” języków, zauważając, ” posiadanie wspólnego języka jest nadal i nadal będzie płynniejszą drogą do wzajemnego zrozumienia między Anglią i Ameryką, ale jest bardzo jasne, że inne czynniki, niektóre z nich szybko kumulują się, działają z mocą, aby przeciwdziałać temu wyrównującemu wpływowi., Wspólny język nie może w nieskończoność odcisnąć pieczęci na wspólnej kulturze, gdy geograficzne, fizyczne i ekonomiczne determinanty kultury nie są już takie same na całym obszarze.”

podczas gdy Sapir nigdy nie badał bezpośrednio wpływu języków na myślenie, pewne pojęcie (prawdopodobnie” słabej”) lingwistycznej teorii względności leżało u podstaw jego podstawowego rozumienia języka i zostało przejęte przez Whorfa.,

czerpiąc z wpływów takich jak Humboldt i Friedrich Nietzsche, niektórzy europejscy myśliciele rozwinęli idee podobne do tych Sapira i Whorfa, generalnie pracując w izolacji od siebie. W Niemczech od końca lat 20. do lat 60. dominowały silnie relatywistyczne teorie Leo Weisgerbera i jego kluczowa koncepcja „lingwistycznego inter-świata”, pośredniczącego między rzeczywistością zewnętrzną a formami danego języka, w sposób charakterystyczny dla tego języka., Rosyjski psycholog Lew Wygotski przeczytał pracę Sapira i eksperymentalnie zbadał, w jaki sposób na rozwój koncepcji u dzieci wpływały struktury podane w języku. Jego praca „Thought and Language” z 1934 roku została porównana do pracy Whorfa i traktowana jako wzajemnie wspierający się dowód wpływu języka na poznanie. Nawiązując do Perspektywizmu Nietzschego Alfred Korzybski opracował teorię semantyki ogólnej, którą porównał do teorii względności językowej Whorfa., Chociaż praca ta nie miała wpływu na debatę na temat lingwistycznej teorii względności, która skupiała się na amerykańskim paradygmacie na przykładzie Sapira i Whorfa.

Benjamin Lee WhorfEdit

Główny artykuł: Benjamin Lee Whorf

bardziej niż jakikolwiek językoznawca, Benjamin Lee Whorf stał się związany z tzw. „lingwistyczną zasadą względności”. Badając języki rdzennych Amerykanów, starał się wyjaśnić, w jaki sposób systemy gramatyczne i różnice w użyciu języka wpływały na percepcję., Whorf badał również, w jaki sposób naukowy opis świata różnił się od opisu religijnego, co skłoniło go do studiowania oryginalnych języków pisma religijnego i napisania kilku antyewolucjonistycznych pamfletów. Poglądy Whorfa dotyczące natury relacji między językiem a myślą pozostają w sprzeczności. Krytycy tacy jak Lenneberg, Black i Pinker przypisują Whorfowi silny determinizm językowy, podczas gdy Lucy, Silverstein i Levinson wskazują na wyraźne odrzucenie determinizmu przez Whorfa i twierdzą, że tłumaczenie i komensuracja są możliwe.,

choć Whorf nie miał Zaawansowanego wykształcenia lingwistycznego, jego reputacja odzwierciedla jego nabyte kompetencje. Jego rówieśnicy z Uniwersytetu Yale 'a uważali” amatora ” Whorfa za najlepszego człowieka, który mógłby przejąć seminarium Sapira w Native American linguistics, podczas gdy Sapir był na urlopie naukowym w latach 1937-1938. Był wysoko ceniony przez takie autorytety jak Boas, Sapir, Bloomfield i Tozzer. W rzeczywistości Lucy napisała: „pomimo jego” amatorskiego „statusu, praca Whorfa w lingwistyce była i nadal jest uznawana przez językoznawców za doskonałą jakość zawodową”.,

krytycy, tacy jak Lenneberg, Chomsky i Pinker, skrytykowali go za niewystarczającą jasność w opisie, w jaki sposób język wpływa na myśl, i za brak udowadniania jego przypuszczeń. Większość jego argumentów miała formę anegdot i spekulacji, które służyły jako próba pokazania, w jaki sposób „egzotyczne” cechy gramatyczne były związane z tym, co pozornie było równie egzotycznymi światami myśli. W słowach Whorfa:

badamy przyrodę zgodnie z zasadami ustalonymi przez nasz język ojczysty., Kategorie i typy, które odizolowujemy od świata zjawisk, nie znajdujemy tam, ponieważ patrzą one każdemu obserwatorowi w twarz; przeciwnie, świat przedstawiony jest w kalejdoskopowym strumieniu wrażeń, który musi być zorganizowany przez nasze umysły—a to w dużej mierze przez systemy językowe naszych umysłów., Wycinamy naturę, organizujemy ją w koncepcje i przypisujemy znaczenie tak, jak to czynimy, głównie dlatego, że jesteśmy stronami Porozumienia organizującego ją w ten sposób—porozumienia, które utrzymuje się w całej naszej społeczności mowy i jest skodyfikowane w wzorcach naszego języka wszyscy obserwatorzy nie są prowadzeni przez te same fizyczne dowody do tego samego obrazu wszechświata, chyba że ich pochodzenie językowe jest podobne lub może być w jakiś sposób skalibrowane.,

Z artykułu „Science and Linguistics”, pierwotnie opublikowanego w MIT Technology Review, 1940.,

wśród najbardziej znanych przykładów względności językowej Whorfa są przypadki, w których język tubylczy ma kilka terminów dla pojęcia, które jest opisane tylko jednym słowem w językach europejskich (Whorf użył akronimu SAE „Standard Average European”, aby nawiązać do dość podobnych struktur gramatycznych dobrze zbadanych Języków Europejskich w przeciwieństwie do większej różnorodności mniej zbadanych języków).

jednym z przykładów Whorfa była rzekomo duża liczba słów oznaczających „śnieg” w języku Inuitów.,

Inne to słowa języka Hopi oznaczające wodę, jeden wskazuje wodę pitną w pojemniku, a drugi wskazuje naturalny zbiornik wody. Te przykłady polisemii służyły podwójnemu celowi pokazania, że języki rdzenne czasami bardziej drobnoziarniste rozróżnienia semantyczne niż języki europejskie i że bezpośrednie tłumaczenie między dwoma językami, nawet pozornie podstawowych pojęć, takich jak śnieg lub woda, nie zawsze jest możliwe.

Innym przykładem jest doświadczenie Whorfa jako inżyniera chemicznego pracującego w firmie ubezpieczeniowej jako inspektor przeciwpożarowy., Podczas inspekcji zakładu chemicznego zauważył, że zakład posiadał dwa magazyny na beczki z benzyną, jeden na pełne beczki i jeden na puste. Zauważył również, że podczas gdy żaden pracownik nie palił papierosów w pokoju za pełne beczki, nikt nie miał nic przeciwko paleniu w pokoju z pustymi beczkami, chociaż było to potencjalnie znacznie bardziej niebezpieczne ze względu na wysoce łatwopalne opary wciąż w beczkach., Doszedł do wniosku, że użycie słowa „pusty” w odniesieniu do beczek sprawiło, że pracownicy nieświadomie uznali je za nieszkodliwe, chociaż świadomie byli prawdopodobnie świadomi ryzyka wybuchu. Ten przykład został później skrytykowany przez Lenneberga jako nie wykazujący związku przyczynowego między użyciem słowa pusty a działaniem palenia, ale zamiast tego był przykładem okrągłego rozumowania. Pinker w „instynkcie językowym” wyśmiewał ten przykład, twierdząc, że jest to błąd ludzkiej intuicji, a nie języka.,

najbardziej rozbudowany argument Whorfa na rzecz lingwistycznej względności uważał, że to, co uważał za zasadniczą różnicę w rozumieniu czasu, jest kategorią pojęciową wśród Hopi. Twierdził, że w przeciwieństwie do angielskiego i innych języków SAE, Hopi nie traktuje przepływu czasu jako sekwencji odrębnych, policzalnych instancji, takich jak „trzy dni” lub „pięć lat”, ale raczej jako pojedynczy proces i że w konsekwencji nie ma rzeczowników odnoszących się do jednostek czasu, jak SAE Głośniki je zrozumieć., Zaproponował, że ten pogląd na czas był fundamentalny dla kultury Hopi i wyjaśnił pewne wzorce zachowań Hopi. Malotki twierdził później, że nie znalazł dowodów na twierdzenia Whorfa w latach 80., ani w dokumentach historycznych datowanych na przybycie Europejczyków. Malotki wykorzystał dowody z danych archeologicznych, kalendarzy, dokumentów historycznych, współczesnej mowy i stwierdził, że nie ma dowodów na to, że Hopi konceptualizuje czas w sposób sugerowany przez Whorfa., Badacze uniwersalistyczni, tacy jak Pinker, często postrzegają badania Malotki jako ostateczne odrzucenie twierdzenia Whorfa o Hopi, podczas gdy relatywiści, tacy jak Lucy i Penny Lee, krytykowali badania Malotki za błędne opisanie twierdzeń Whorfa i zmuszanie gramatyki Hopi do modelu analizy, który nie pasuje do danych.

Whorf zmarł w 1941 roku w wieku 44 lat, pozostawiając wiele niepublikowanych prac., Jego linia myślowa była kontynuowana przez językoznawców i antropologów, takich jak Hoijer i Lee, którzy kontynuowali badania nad wpływem języka na nawykowe myślenie, i Trager, który przygotował szereg prac Whorfa do pośmiertnego wydania. Najważniejszym wydarzeniem dla upowszechnienia idei Whorfa wśród szerszej publiczności było opublikowanie w 1956 roku jego najważniejszych prac na temat lingwistycznej teorii względności w jednym tomie zatytułowanym język, myśl i rzeczywistość.,

Eric Lennebergedytuj

w 1953 Eric Lenneberg skrytykował przykłady Whorfa z obiektywistycznego poglądu na język, zgodnie z którym języki mają przede wszystkim reprezentować wydarzenia w świecie rzeczywistym i chociaż języki wyrażają te idee na różne sposoby, znaczenie takich wyrażeń i myśli mówcy są równoważne. Whorf twierdził, że angielskie opisy poglądu Hopi speakera na czas były w rzeczywistości tłumaczeniem koncepcji Hopi na język angielski, co obala lingwistyczną względność., Whorf zastanawiał się jednak, w jaki sposób nawykowe używanie języka wpływa na nawykowe zachowanie, a nie na tłumaczenia. Whorf chodziło o to, że podczas gdy angielscy mówcy mogą być w stanie zrozumieć, jak myśli mówca Hopi, nie myślą w ten sposób.

główną krytyką prac Lenneberga było to, że nigdy nie pokazał związku między zjawiskiem językowym a zjawiskiem mentalnym. Wraz z Brownem Lenneberg zaproponował, że udowodnienie takiego związku wymaga bezpośredniego dopasowania zjawisk lingwistycznych do zachowania., Eksperymentalnie ocenili względność językową i opublikowali swoje odkrycia w 1954 roku.

ponieważ ani Sapir, ani Whorf nigdy nie sformułowali formalnej hipotezy, Brown i Lenneberg sformułowali własną. Ich dwie zasady były: (i)” świat jest inaczej doświadczany i wyobrażany w różnych społecznościach językowych „oraz (ii)”język powoduje szczególną strukturę poznawczą”., Brown rozwinął je później do tak zwanego „słabego” i „silnego” sformułowania:

  • różnice strukturalne między systemami językowymi będą, ogólnie rzecz biorąc, równoległe do nielingwistycznych różnic poznawczych, nieokreślonego rodzaju, u rodzimych użytkowników języka.
  • struktura czyjegoś języka ojczystego silnie wpływa lub w pełni determinuje światopogląd, który zdobędzie, gdy uczy się języka.,

sformułowania Browna stały się powszechnie znane i były retrospektywnie przypisywane Whorfowi i Sapirowi, chociaż drugie sformułowanie, na granicy determinizmu językowego, nigdy nie było zaawansowane przez żadną z nich.

ponieważ Brown i Lenneberg uważali, że obiektywna rzeczywistość oznaczana przez język jest taka sama dla użytkowników wszystkich języków, postanowili sprawdzić, w jaki sposób różne języki kodyfikują tę samą wiadomość i czy różnice w kodyfikacji mogą wpływać na zachowanie.,

projektowali eksperymenty polegające na kodyfikacji kolorów. W swoim pierwszym eksperymencie badali, czy łatwiej było mówcom języka angielskiego zapamiętać odcienie kolorów, dla których mieli określoną nazwę, niż zapamiętać kolory, które nie były tak łatwo definiowalne słowami. To pozwoliło im porównać kategoryzację językową bezpośrednio do zadania pozajęzykowego. W późniejszym eksperymencie użytkownicy dwóch języków, które różnie kategoryzują kolory (angielski i Zuni) zostali poproszeni o rozpoznanie kolorów., W ten sposób można określić, czy różne kategorie kolorów obu głośników determinują ich zdolność do rozpoznawania niuansów w kategoriach kolorów. Brown i Lenneberg odkryli, że głośniki Zuñi, które klasyfikują zieleń i błękit razem jako jeden kolor, miały problemy z rozpoznaniem i zapamiętaniem niuansów w kategorii zielono-niebieskiej. Badania Browna i Lenneberga zapoczątkowały tradycję badania względności językowej poprzez terminologię kolorystyczną.,

okres Uniwersalnyedytuj

główne artykuły: uniwersalizm i uniwersalizm oraz relatywizm kolorowej terminologii

Lenneberg był również jednym z pierwszych kognitywistów, którzy rozpoczęli rozwój Uniwersalistycznej teorii języka, która została sformułowana przez Chomsky ' ego w formie gramatyki uniwersalnej, skutecznie argumentując, że wszystkie języki mają tę samą podstawową strukturę., Szkoła Chomskyjska utrzymuje również przekonanie, że struktury językowe są w dużej mierze wrodzone i że to, co postrzegane jest jako różnice między poszczególnymi językami, to zjawiska powierzchniowe, które nie wpływają na uniwersalne procesy poznawcze mózgu. Teoria ta stała się dominującym paradygmatem w amerykańskim językoznawstwie od lat 60. do lat 80., podczas gdy względność językowa stała się obiektem wyśmiewania.

przykładami uniwersalistycznych wpływów w latach 60.są badania Berlina i Kay, którzy kontynuowali badania nad kolorami Lenneberga., Badali kształtowanie się terminologii kolorystycznej i wykazywali wyraźne uniwersalne trendy w nazewnictwie kolorów. Na przykład odkryli, że chociaż języki mają różne terminologie kolorów, na ogół uznają niektóre odcienie za bardziej ogniskowe niż inne. Pokazali oni, że w językach z kilkoma terminami kolorowymi jest to przewidywalne z liczby terminów, które odcienie są wybierane jako kolory ogniskowe, na przykład języki z tylko trzema terminami kolorowymi zawsze mają ogniskowe kolory czarny, biały i czerwony., Fakt, że to, co uważano za przypadkowe różnice między nazwami kolorów w różnych językach, może być wykazane jako uniwersalne wzorce, był postrzegany jako silny argument przeciwko lingwistycznej teorii względności. Badania Berlina i Kay były od tego czasu krytykowane przez relatywistów, takich jak Lucy, którzy twierdzili, że wnioski Berlina i Kay zostały wypaczone przez ich naleganie, że terminy kolorów kodują tylko informacje o kolorze. To, jak twierdzi Lucy, uczyniło ich ślepymi na przypadki, w których terminy kolorów dostarczyły innych informacji, które można uznać za przykłady lingwistycznej teorii względności.,

inni uniwersalistyczni badacze poświęcili się rozwianiu innych aspektów lingwistycznej teorii względności, często atakując konkretne punkty i przykłady Whorfa. Na przykład monumentalne studium wyrażeń czasu w Hopi Malotki przedstawiło wiele przykładów, które podważały „ponadczasową” interpretację języka i kultury Hopi, ale pozornie nie udało się odnieść do lingwistycznego argumentu relatywistycznego, który faktycznie postawił Whorf (tj., że rozumienie czasu przez rodzimych użytkowników Hopi różniło się od rozumienia języków europejskich ze względu na różnice w organizacji i budowie ich języków; Whorf nigdy nie twierdził, że użytkownicy Hopi nie mają żadnej koncepcji czasu). Sam Malotki przyznaje, że konceptualizacje są różne, ale ponieważ ignoruje użycie cudzysłowów strachu wokół słowa „Czas” i kwalifikatora „to, co nazywamy”, Whorf twierdzi, że Hopi nie mają pojęcia czasu w ogóle.,

dziś wielu zwolenników uniwersalistycznej szkoły myśli nadal sprzeciwia się lingwistycznej teorii względności. Na przykład Pinker argumentuje w instynkcie językowym, że myśl jest niezależna od języka, że język sam w sobie jest bez znaczenia w jakikolwiek fundamentalny sposób dla ludzkiej myśli, a ludzie nawet nie myślą w języku „naturalnym”, tj. dowolnym języku, w którym faktycznie komunikujemy się; raczej myślimy w meta-języku, poprzedzającym jakikolwiek język naturalny, zwany ” mentalese.,”Pinker atakuje to, co nazywa „radykalnym stanowiskiem Whorfa”, oświadczając: „im więcej analizujesz argumenty Whorfa, tym mniej mają one sensu.”

Pinker i inni uniwersaliści zostali oskarżeni przez relatywistów o przekłamywanie poglądów Whorfa i kłócenie się z nim.

Joshua Fishman ' s „Whorfianizm of The third kind”Edit

Joshua Fishman argumentował, że prawdziwe stanowisko Whorfa zostało w dużej mierze pominięte., W 1978 zasugerował, że Whorf jest „NEO-Herderiańskim mistrzem”, a w 1982 zaproponował „Whorfianizm trzeciego rodzaju”, próbując skupić uwagę językoznawców na tym, co twierdził, że jest prawdziwym interesem Whorfa, a mianowicie wewnętrzną wartością” małych ludów „i”małych języków”. Whorf krytykował podstawowy angielski Ogdena w ten sposób:

ale ograniczenie myślenia do wzorców tylko w języku angielskim oznacza utratę mocy myśli, która raz utracona, nigdy nie może być odzyskana., Jest to „najprostszy” angielski, który zawiera największą liczbę nieświadomych założeń dotyczących natury. Posługujemy się nawet naszym prostym językiem angielskim ze znacznie większym skutkiem, jeśli skierujemy go z punktu widzenia wielojęzycznej świadomości.

gdzie Brown słaba wersja lingwistycznej hipotezy względności proponuje, że język wpływa na myśl i silną wersję, że język determinuje myśl, Fishman ' s „Whorfianizm trzeciego rodzaju” proponuje, że język jest kluczem do kultury.,

językoznawstwo Kognitywneedytuj

pod koniec lat 80.i na początku lat 90. postępy w psychologii kognitywnej i lingwistyce kognitywnej odnowiły zainteresowanie hipotezą Sapira–Whorfa. Jednym z tych, którzy przyjęli bardziej dziwaczne podejście był George Lakoff. Twierdził, że język jest często używany metaforycznie i że języki używają różnych metafor kulturowych, które ujawniają coś o tym, jak użytkownicy tego języka myślą., Na przykład język angielski wykorzystuje metafory konceptualne, przypominające czas z pieniędzmi, dzięki czemu można go oszczędzać, wydawać i inwestować, podczas gdy inne języki nie mówią o czasie w ten sposób. Inne tego typu metafory są wspólne dla wielu języków, ponieważ opierają się na ogólnym doświadczeniu ludzkim, na przykład metafory kojarzące się w górę z dobrem i w dół ze złem. Lakoff twierdził również, że metafora odgrywa ważną rolę w debatach politycznych ,takich jak” prawo do życia ” lub „prawo do wyboru”; lub „nielegalni cudzoziemcy” lub „pracownicy nieudokumentowani”.,

Parametryedytuj

w swojej książce Women, Fire and Dangerous Things: What Categories Reveal About the Mind, Lakoff ponownie przedstawił lingwistyczną względność, a zwłaszcza poglądy Whorfa na temat tego, w jaki sposób Kategoryzacja językowa odzwierciedla i / lub wpływa na kategorie mentalne. Stwierdził, że debata była zdezorientowana. Opisał cztery parametry, na których badacze różnili się w swoich opiniach na temat tego, co stanowi względność językową:

  • stopień i głębokość względności językowej., Być może kilka przykładów powierzchownych różnic w języku i związanych z nim zachowaniach wystarczy, aby wykazać istnienie lingwistycznej teorii względności. Alternatywnie, być może wystarczą tylko głębokie różnice, które przenikają system językowy i kulturowy.,
  • czy systemy pojęciowe są absolutne, czy mogą ewoluować
  • czy kryterium podobieństwa jest translacja czy użycie wyrażeń językowych
  • czy teoria względności lingwistycznej koncentruje się w języku czy w mózgu

Lakoff doszedł do wniosku, że wielu krytyków Whorfa krytykowało go za pomocą nowych definicji teorii względności językowej, czyniąc ich krytykę dyskusyjną.,

Rethinking Linguistic RelativityEdit

Publikacja antologii Rethinking Linguistic Relativity z 1996 roku pod redakcją Gumperza i Levinsona rozpoczęła nowy okres linguistic relativity studies, które skupiły się na aspektach poznawczych i społecznych. Książka zawierała badania nad względnością językową i tradycjami uniwersalistycznymi. Levinson udokumentował znaczące lingwistyczne efekty względności w lingwistycznej konceptualizacji kategorii przestrzennych między językami., Na przykład mężczyźni posługujący się językiem Guugu Yimithirr w Queensland przekazywali dokładne instrukcje nawigacyjne za pomocą systemu kompasu Północ, Południe, Wschód i zachód, wraz z gestem dłoni wskazującym kierunek startu.

odrębne badania Bowermana i Slobina traktowały rolę języka w procesach poznawczych. Bowerman wykazał, że niektóre procesy poznawcze nie używają języka w znaczącym stopniu, a zatem nie mogą podlegać lingwistycznej teorii względności., Slobin opisał inny rodzaj procesu poznawczego, który nazwał „myśleniem dla mówienia” – rodzaj procesu, w którym dane percepcyjne i inne rodzaje poznania prelingwistycznego są tłumaczone na językowe terminy komunikacji. Slobin twierdzi, że są to rodzaje procesów poznawczych, które są u podstaw lingwistycznej teorii względności.

badacze tacy jak Boroditsky, Lucy i Levinson uważają, że język wpływa na myśl w bardziej ograniczony sposób niż najszersze wczesne twierdzenia., Badacze badają związek między myślą( lub poznaniem), językiem i kulturą i opisują istotne wpływy. Używają danych eksperymentalnych, aby potwierdzić swoje wnioski. Kay ostatecznie doszedł do wniosku, że „hipoteza Whorfa jest wspierana w prawym polu widzenia, ale nie w lewym”. Jego odkrycia pokazują, że uwzględnienie lateralizacji mózgu oferuje inną perspektywę.

badania psycholingwistyczne dotyczyły percepcji ruchu, percepcji emocji, reprezentacji obiektów i pamięci., Złotym standardem badań psycholingwistycznych nad względnością językową jest obecnie znajdowanie pozajęzykowych różnic poznawczych u osób posługujących się różnymi językami (w ten sposób nie ma zastosowania krytyka Pinkera, że względność językowa jest „okrągła”).

ostatnie prace z mówcami Dwujęzycznymi próbują odróżnić wpływ języka od wpływu kultury na poznanie dwujęzyczne, w tym postrzeganie czasu, przestrzeni, ruchu, kolorów i emocji., Badacze opisali różnice między Dwujęzycznymi i jednojęzycznymi w percepcji koloru, reprezentacji czasu i innych elementów poznania.