takie psychosomatyczne podejście do okulistyki, wyjaśnia Prof. Sabel i jego zespół, ma różne konsekwencje dla praktyki klinicznej.
Po pierwsze, strategie redukcji stresu, takie jak medytacja, techniki zarządzania stresem lub poradnictwo psychologiczne, mogą służyć do przywrócenia wzroku i poprawy zdrowia oczu.
takie techniki powinny nie tylko uzupełniać medycynę konwencjonalną, pisać autorów, ale powinny być również stosowane zapobiegawczo.,
Po drugie, naukowcy kontynuują: „lekarze powinni starać się jak najlepiej zaszczepić u swoich pacjentów pozytywność i optymizm, podając im informacje, do których pacjenci są uprawnieni.”
współautor badania Muneeb Faiq, Ph.D.-badacz kliniczny z All India Institute of Medical Sciences w New Delhi, Indie, a także z Wydziałem Okulistyki w New York University School Of Medicine w Nowym Jorku — echa tych samych uczuć.,
mówi: „zachowanie i słowa lekarza prowadzącego mogą mieć daleko idące konsekwencje dla rokowania utraty wzroku. Wielu pacjentów mówi się, że rokowanie jest słabe i że powinni być przygotowani, aby pewnego dnia stać się ślepi.”
„nawet wtedy, gdy jest to dalekie od pewności, a pełna ślepota prawie nigdy nie występuje, wynikający z tego strach i lęk są neurologicznym i psychologicznym podwójnym obciążeniem z fizjologicznymi konsekwencjami, które często pogarszają stan choroby.”
,
autorzy przyznają, że konieczne są dalsze badania kliniczne w celu potwierdzenia ich wyników i oceny skuteczności różnych strategii redukcji stresu w celu spowolnienia postępującej utraty wzroku i zwiększenia szans na odzyskanie wzroku.
takie badania kliniczne są potrzebne, aby zapewnić solidne podstawy dla dziedziny okulistyki psychosomatycznej-twierdzą naukowcy.