Szkaplerz Klasztorny
dziś szkaplerz klasztorny jest częścią stroju, habitu z wielu zakonów chrześcijańskich, zarówno mnichów, jak i mniszek. Jest to szata zewnętrzna o szerokości klatki piersiowej, od ramienia do ramienia. Zwisa z przodu iz tyłu prawie do stóp, ale jest otwarty po bokach (pierwotnie był połączony paskami w talii). Jest to związane z analavos noszone w tradycji wschodniej.,
historycznie szkaplerz klasztorny był czasami określany jako scutum (tj. tarcza), ponieważ był kładony na głowie, którą pierwotnie przykrywał i chronił jedną częścią (z której później rozwinął się kaptur). Specyficznym aspektem użycia szkaplerza klasztornego od jego najwcześniejszych czasów było posłuszeństwo, a termin jugum Christi, tj. „jarzmo Chrystusa”, był używany w odniesieniu do niego. Termin „jarzmo Chrystusa” oznaczał posłuszeństwo i usunięcie szkaplerza było jak usunięcie jarzma Chrystusa, czyli bunt przeciwko władzy., Na przykład, konstytucja Karmelitańska z 1281 przepisał, że szkaplerz powinien być noszony do łóżka pod karą poważnej winy, a konstytucja 1369 zawierała automatyczną ekskomunikę dla Karmelitanki odprawiającej Mszę bez szkaplerza.
na przestrzeni wieków zakonnicy dostosowali podstawowy szkaplerz, jak uważali za odpowiedni dla siebie, w wyniku czego obecnie istnieje kilka różnych wzorów, kolorów, kształtów i długości w użyciu., Kartuzi i inni przymocowali kaptur do szkaplerza, zamiast zachować ten pierwszy oddzielny element swojego habitu, podczas gdy niektórzy, jak Zakon dominikański lub Karmelici, noszą go pod inną warstwą, jak Peleryna naramienna lub kapuce (czyli „kaptur”). Wybór kolorów mógł się zmieniać w czasie; na przykład przed 1255 rokiem, Szkaplerze Augustianów dla nowicjuszy były czarne, a szkaplerze braci świeckich były białe, ale później wszystkie szkaplerze oprócz tych braci świeckich musiały być białe.,
w niektórych przypadkach szkaplerz monastyczny był używany do rozróżnienia rangi lub poziomu noszącego w zakonie zakonnym. Na przykład w niektórych bizantyjskich praktykach monastycznych istnieją dwa poziomy w pełni wyznawanego mnicha lub mniszki: te o ” małym nawyku „i te o” wielkim nawyku”, które są bardziej starsze i nie muszą wykonywać pracy fizycznej. W tych przypadkach ” Wielki habit „był po prostu odróżniany od” małego habitu ” przez dodanie szkaplerza ozdobionego instrumentami Męki Pańskiej.,
tak jak stuła jest szata, która przyszła na znak urzędu kapłana, monastyczny szkaplerz stał się odpowiednikiem dla tych w życiu monastycznym i nawet dzisiaj, długi szkaplerz identyfikuje jego noszącego jako członek Zakonu. Jest symbolem drogi braterskiej, łączącej w sobie zasadę ora et labora (Modlitwa i praca), tak więc forma ta została później przyjęta przez pobożnych świeckich, którzy chcieli mieć otwarty znak swojego oddania.,
Nie-monastyczny zredukowany szkaplerznadit
niektórzy autorzy sugerują, że tradycja noszenia zredukowanej formie nie-monastycznego szkaplerza rozpoczęła się w 11 wieku ze świętym Piotrem Damianem i monastyczny szkaplerz został stopniowo przekształcony z elementu odzieży, który był częścią nawyku mnichów i mniszek do mniejszej pozycji, która wyrażała oddanie przez osoby, zwane Oblatów, którzy żyli w świecie, ale chciał być związany z klasztorem.,
w średniowieczu, stało się powszechne dla wiernych chrześcijańskich, aby uczestniczyć w duchowości nowych zakonów żebraczych w znaczeniu pomocniczym, czasami nazywane trzeci zakony, ponieważ powstały po początkowych zakonów braci i sióstr. Chociaż ci ludzie (nazywani Tercjarzami) mogli nosić „habit trzeciorzędny”, ponieważ nie złożyli ślubów zakonnych, zwykle nie byli dopuszczeni do noszenia pełnego habitu zakonu., Z czasem, to było uważane za wysoki zaszczyt i wielki przywilej być przyznane mały materiał przymocowany przez zespoły, które byłyby noszone na tułowiu w taki sam sposób, jak pełny szkaplerz klasztorny. Powstały Bractwa, w których ludzie mieli otrzymać noszenie tego przedmiotu jako znak ich udziału w dobrych uczynkach określonego porządku. Wśród Franciszkanów byli znani jako nosiciele sznurka, ze względu na noszenie małego sznurka wokół talii, imitującego ten noszony przez zakonnika.,
Po zakłóceniach życia religijnego w okresie rewolucji francuskiej i napoleońskich najazdów Francji i Włoch, noszenie trzeciorzędnego habitu stało się zakazane. W ten sposób ostatecznie stało się powszechne, że mniejsza forma zakonu szkaplerz będzie nadawana nie-monastycznych. Zamiast pełnej długości materiału, składał się z dwóch prostokątów (kilka cali szerokości i znacznie większych niż współczesny szkaplerz dewocyjny) z wełny połączonych w pewien sposób zespołami. Są one do dziś noszone przez członków” Trzeciego Zakonu ” Franciszkanów, Karmelitów i Dominikanów., Aby uzyskać korzyści zakonu, Członkowie muszą stale nosić te szkaplerze. Jednak w 1883 roku w swojej” konstytucji o prawie Trzeciego Zakonu Franciszkanów „zwanej Misericors Dei Filius, Papież Leon XIII oświadczył, że noszenie tych średnich szkaplerzy „Trzeciego Zakonu” lub miniaturowych form mniejszego szkaplerza dewocyjnego uprawniało noszącego w równym stopniu do uzyskania odpustów związanych z zakonem.,Niektóre zakony religijne nadal dać krótką wersję (czasami nazywany „zredukowany szkaplerz”, ale to użycie jest archaiczne) ich duży szkaplerz do nie-monastyków, które są duchowo związane z nimi. Takie krótkie szkaplerze są zaprojektowane tak, aby były dyskretne i można je nosić pod zwykłą odzieżą w domu i w pracy.,
Szkaplerz dewocyjny
Szkaplerz dewocyjny są przedmiotami popularnej pobożności, głównie noszone przez katolików, a także niektórych anglikanów i luteranów, mające na celu pokazanie przyrzeczenie noszącego do bractwa, świętego lub sposobu życia, a także przypominanie noszącemu o tej obietnicy. Niektóre szkaplerze dewocyjne noszą obrazy lub wersety z Pisma Świętego., Szkaplerze dewocyjne zazwyczaj składają się z dwóch prostokątnych kawałków tkaniny, wełny lub innej tkaniny, które są połączone opaskami. Jeden prostokąt wisi na klatce piersiowej użytkownika, podczas gdy drugi spoczywa na plecach, z opaskami biegnącymi przez ramiona. Niektóre szkaplerze mają dodatkowe opaski biegnące pod ramionami i łączące prostokąty, aby zapobiec ich przemieszczaniu się pod górną warstwą ubrania użytkownika.,
Różaniec i szkaplerz
korzenie szkaplerza dewocyjnego można prześledzić na zbieranie świeckich do bractw dla kierownictwa duchowego, przy czym wierni będą przypisani jakąś odznakę lub znak przynależności i pobożności. Obraz lub wiadomość na szkaplerzu zazwyczaj odzwierciedla skupienie zakonu, tradycji lub uprzywilejowanej pobożności. Szkaplerze dewocyjne i związane z nimi odpusty rosły wraz z rozwojem katolickich bractw w XVII i XVIII wieku., Fakt, że konkretne obietnice i odpusty zostały dołączone do noszenia szkaplerza pomógł zwiększyć ich następujące, jak widać z wczesnym przykładem brązowy Szkaplerz, habit Karmelitów. Ta obietnica opierała się na tradycji karmelitańskiej, że Najświętsza Maryja Panna objawiła się Św. Simonowi Stockowi w Cambridge w Anglii w 1251 roku w odpowiedzi na jego apel o pomoc dla jego uciskanego zakonu i polecił mu brązowy Szkaplerz Matki Bożej z góry Karmel i obiecał zbawienie dla wiernych, którzy nosili go pobożnie., Niezależnie od dyskusji naukowych dotyczących dokładnego pochodzenia brązowego Szkaplerza, oczywiste jest, że był on częścią habitu karmelitańskiego od końca 13 wieku.,
NIEBIESKI Szkaplerz Niepokalanego Poczęcia, który pochodzi z 1617 roku, ostatecznie przyznano znaczną liczbę odpustów, a wiele łask obiecano tym, którzy będą honorować Niepokalanego Poczęcia przez noszenie niebieskiego szkaplerza i żyć skromnie zgodnie z ich stanu w życiu., W 1885 Papież Leon XIII zatwierdził Szkaplerz Świętego Oblicza (znany również jako Weronika) i podniósł kapłanów Świętego Oblicza do archkonfraterstwa. Zatwierdził również Szkaplerz Matki Bożej Dobrej Rady i Szkaplerz św. Józefa, oba w 1893, i Szkaplerz Najświętszego Serca w 1900. W 1611 r.Bractwo Zakonu Serwitów i ich Czarny Szkaplerz siedmiu boleści Maryi otrzymały odpusty od papieża Pawła V.
w XIX wieku zatwierdzono kilka innych Szkaplerzy., Zielony Szkaplerz Niepokalanego Serca Maryi został zatwierdzony przez Papieża Piusa IX w 1877 roku, a biały Szkaplerz Matki Bożej Dobrej Rady otrzymał aprobatę Leona XIII w 1893 roku w celu przywołania wskazówek Maryi na jego noszącego. Czarny Szkaplerz Matki Bożej Wspomożenia chorych (dla Bractwa założonego przez św. Camillusa de Lellis) został zatwierdzony przez Piusa IX w 1860 roku. W 1863 r. zatwierdził również zielony Szkaplerz, który nie pochodzi z Bractwa, ale jest obrazem inspirowanym wizją Matki Boskiej doświadczonej przez S., Justine Bisqueyburu z Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo.
na początku 20 wieku szkaplerz Nabożny zyskał tak silne następstwa wśród katolików na całym świecie, że Joseph Hilgers, w Encyklopedii Katolickiej z 1912 stwierdził: „jak różaniec, stał się odznaką pobożnego katolika”. W 1917 roku objawienia Matki Bożej Fatimskiej mówi się, że Matka Boża objawiła się „z różańcem w jednej ręce i szkaplerzem w drugiej”., Siostra Lúcia (jedna z trzech widzących dzieci Fatimy) stwierdziła, że Matka Boża powiedziała jej: „Różaniec i Szkaplerz są nierozłączne”. W Stanach Zjednoczonych „Scapular Magazine” pomógł zapisać milion Amerykanów do odmawiania Różańca na podstawie orędzi fatimskich. Różaniec i szkaplerz dewocyjny nadal są połączone w XXI wieku.
podczas gdy szereg szkaplerzy (np., Szkaplerz Świętego Oblicza, znany również jako Weronika) są całkowicie Chrystocentryczne, najbardziej rozpowszechnione szkaplerze (w tym Brązowy Szkaplerz Matki Bożej z góry Karmel i niebieski Szkaplerz Niepokalanego Poczęcia) odnoszą się do maryjnych nabożeństw i konsekracji. Jan Paweł II stwierdził, że otrzymał swój pierwszy brązowy Szkaplerz z góry Karmel w wieku dziesięciu lat, gdy jego Maryjne nabożeństwo nabrało kształtu i nadal nosić go do swojego papiestwa.,biały Szkaplerz Matki Bożej z góry Karmel (1250)
Męki Pańskiej (1720)
, Benedykta (1882)
wszystkich typów uznanych przez Kościół Rzymskokatolicki najbardziej znanym, a być może najbardziej popularnym, jest Szkaplerz Matki Bożej z góry Karmel, czasami określany jako brązowy Szkaplerz od koloru jego opasek. Noszenie szkaplerza pobożnego było postrzegane jako ciągła medytacja przez biskupa Leo De Goesbriand: „gdziekolwiek jestem, cokolwiek robię, Maryja nigdy mnie nie widzi, nie widząc na moim ciele dowodu mojego oddania jej.,”Ten szkaplerz, ze swoją historią w Wielkiej Brytanii, wraz z Szkaplerzem Matki Bożej z Walsingham są również popularne nabożeństwa w Kościele anglikańskim. Zielony Szkaplerz, „ustanowiony dla nawrócenia osób bez wiary” jest kolejnym popularnym szkaplerzem wśród społeczności chrześcijańskiej.
z duchowego punktu widzenia ojciec Etienne Richer twierdzi, że szkaplerz dewocyjny jest jednym z kluczowych nabożeństw rzymskokatolickich, które harmonizują z liturgią Katolicką w procesie medytacyjnym.,
w kościołach protestanckich
noszenie Szkaplerza jest czasami spotykane w kościołach protestanckich, w tym anglikańskich, luterańskich i Metodystycznych. Instrukcje są dostarczane w United Methodist Church zezwalając szkaplerz być noszone na alb przez każdego świeckiego lub duchowieństwa, a nie jako pastorał lub ornat, albo kolorowe na sezon Kościelny lub nie.
niektóre kościoły anglikańskie używają szkaplerza do wyznaczenia różnicy szat między chórzystami chłopców i dziewcząt, tradycja, która trwa w Kościele południowych Indii dla kobiet i mężczyzn.,
kościoły luterańskie czasami używają szkaplerzy jako szat zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet serwujących nad sutannami, które są uważane za Odzież duchowną, a nie szaty. Szkaplerze w kościołach protestanckich niekoniecznie mają takie samo znaczenie jak w Kościele katolickim.
chóry mogą nosić szkaplerz nad alb w szkołach luterańskich.