Ahab, którego imię oznacza „ojciec jest moim bratem”, tzn. „God jest moim bliskim krewnym” (Pfeiffer, 1988: 40), zawdzięczał wiele swoich sukcesów staraniom Ojca Ormi, aby założyć Królestwo Północne na fundamencie politycznym. Omri założył Samarię, trzecią stolicę królestwa Północnego w swoim 7 roku (ok.880 p. n. e.). Jeroboam wybrał Sychem, miejsce dawnych związków z patriarchami Abrahamem (Rdz 12,6) ijakobem (Rdz 33,18)., Później stolica przeniosła się do Tirzy, około 7 mil na wschód od Sychem.”(Bruce, 1983: 43). Omri kupił wzgórze Samarii fromShemer za 2 syklów srebra (1 Krl 16,24) i zwiększył jego naturalne walory poprzez umocnienia. Samaria została zbudowana na odosobnionym wzgórzu o wysokości 90 m, połączonym z otaczającym krajem górskim jedynie siodłem na wschód i otoczonym żyzną doliną (iz. 28: 1, 4) (Van Selms, 1988: 296). Siłę Samarii można ocenić na podstawie liczby oblężeń, jakie stoczono przeciwko dobrze wyposażonym armiom w czasie jej 150-letniej historii., Zdobycie go zajęło Asyryjczykom trzy lata (725-722 p. n. e.). Miasto mogło kontrolować szlaki turystyczne na północ, wschód i zachód do Doliny Esdraelon. Omri uczynił amarię własnością królów Izraela; formalnie nie podlegał władzy królewskiej i ich ludowym zgromadzeniom, lecz jedynie królowi i władzom lokalnym (Van Selms, 1988: 296), tak jak Dawid uczynił dla Jerozolimy.
kamień Moabicki zapisuje,że Moab został podporządkowany Izraelowi podczas panowania Omriego (o czym Pismo Święte nie wspomina) (Prichard, 1955, 320-321)., Pewną miarę jego sukcesu można uzyskać, czytając relację salmanessera III z daniny, którą otrzymał od Jehu (841-814 p. n. e.) (1 Krl 19,16-17). Shalmanesser określa Jehu jako „syna Omriego”.Chociaż nie pochodził od niego fizycznie do tego czasu Królewski ród Israel był znany na całym świecie pod imieniem jego najsłynniejszego członka. Omriwas tak dalece myślał politycznie, jak strategicznie. Zanim jego synahab wstąpił na tron w 874 r.p. n. e., scementował już Sojusz ojca z Fenicją, poślubiając Izebel, córkę Etbaala, arcykróla Tyru., W tym postępował zgodnie z precedensem dla międzynarodowych małżeństw, ustanowionym przez Salomona (1 Krl 11: 1-8), z równie katastrofalnymi skutkami.Później zaaranżował małżeństwo swojej córki Atalii z Joramem, koronowanym na króla Judy, przypieczętowując sojusz z ich ojcem Jozafatem. Małżeństwo to miało mieć poważne konsekwencje religijne, gdyż Atalia wchłonęła baalizm matki, który później doprowadził do kryzysu w Judzie(zob. 2 Królów11). Wspólne operacje Achaba i Jozafata były równie nieszczęśliwe.,Ich przedsięwzięcie handlowe, ponownie przypominające Salomona (1 Krl 9: 26-28), zostało nagle zatrzymane, gdy cała flota została rozbita, zanim jeszcze wypłynęła (2 Kron . 20:35-37; 1 Krl 22: 48). Wspólne operacje wojskowe również zakończyły się klęską (1 Krl 22,29-38).
Ahab podobno był gorszy od wszystkich, którzy go poprzedzili.Jeroboam założył złote cielce, Betel i Dan z powodów politycznych,ale Achab poszedł dalej, ustawiając Baala na równi z Jahwe (1 Krl 16:31-33)., „Było powszechną praktyką, że księżniczka zagraniczna, która poślubiła władcę sąsiedniego państwa, powinna mieć zaplecze do praktykowania swojej nativereligion w swoim nowym domu” (Bruce, 1983: 43-44) – tak jak Salomon zrobił to dla swojego wiwesona na zachodnim zboczu wzgórza na wschód od Jerozolimy (1 Krl 11:7). W przypadku Ahaba oznaczało to pozwolenie na oddawanie czci Ba 'al-Melqartowi, głównemu Bogu otyre, którego wielbicielką była Izebela, i zbudowanie świątyni Ba' al dla jej insamarii (16,32-33; 2 Krl 3,2)., Ahab mógł być szczęśliwy, że mógł kontynuować działalność Jahwe, ponieważ nazwał swoje dzieci Jehoram (’Jahwe jest wysoko'), Achozjasz (’Jahwe jest wysoko') i Ataliasz (’Jahwe jest rozwinięty'), ale Jezabela wyraźnie nie była (Bruce, 1983: 44). To ona zorganizowała masakrę proroków Jahwe i dała prorokom Ba ' ala i Aszery wszystkie przywileje emerytów i dworzan (1 Krl 18:4, 19). Powiedział, że nienawidził proroków Jahwe, takich jak Micheasz, syn Simla, i był uważany za 'awanturnika Izraela' przez Eliasza(18:17).,
Patronat Izebeli nad kultami Ba ' ala i Aszerah doprowadził Achaba do bezpośredniej konfrontacji z jednym z największych proroków,Eliaszem. Pojawił się nagle przed królem i przeciwstawił się Baalowi, oświadczając, że tylko Jego słowem będzie albo deszcz, albo Rosa na ziemi (1 Krl 17:1). Zanim Achab mógł go zatrzymać, Eliasz zniknął i pomimo międzynarodowych poszukiwań Eliasz pozostał w ukryciu (18:9). Po trzech latach Elijasz wypędził króla, który teraz szukał trawy dla swoich koni (18:5-6).,Obadiasz, który kierował Pałacem Achaba, przekazał mu informację, gdzie ma być znaleziony i gdy spotkali Achaba, oskarżył go o bycie”kłopotliwym Izraelem”. Odpowiedź proroka oszołomiła go, gdyż uznał, że jest przyczyną trudów Izraela. Bez innego słowa przyjął wyzwanie, jakie Eliasz wydał prorokom Baal andaszera na górze. Karmel (18:16-20)., Podczas słynnego konkursu na Karmel Achab był niewiele więcej niż milczącym widzem, ale kiedy to się skończyło, Eliasz kazał iść jeść i pić, podczas gdy on odszedł i modlił się o koniec rozważań. Wracając z góry, Eliasz ostrzegł Achaba, że ulewny deszcz utoruje drogę i że powinien pospieszyć się i jechać swoim rydwanem do Jezreel.Przed nim, jak wierny sługa, Eliasz biegł przed rydwanem Królewskim (18, 46; por. 1: 5; 2 Sam. 15:1). Otrzymawszy list od Izebeli, Prorok uciekł i upłynęło trochę czasu, zanim ich drogi ponownie się rozeszły.,
Ben Hadad, Król Aram wspomagany przez 32 swoich wasali, usiłował zdobyć Samarię. Początkowo wydaje się, że Achab był gotów poddać się jego i zaakceptować utratę swoich żon i posiadłości (20:1-7). Wydaje się jednak, że Ben Hadad pragnął walki i tak wysunął swoje żądania tak nierozsądne, że Achab nie miał wyboru, jak tylko je odrzucić i przygotować się do oblężenia (20:9-12).Zachęcony przez bezimiennego proroka Achab wysłał oddział dowodzony przez młodych oficerów, który rozgromił armię Aramejską, gdy była zaangażowana w walkę adrinking (1 Krl 20: 13-21)., Ben-Hadad został ostatecznie pojmany przez siły Achaba po pokonaniu pod Aphek na równinie Jezreel w następnym roku. Achab oszczędził swoje życie, używając języka przypominającego, że może być używany przez równych partnerów w przymierzu; działanie, które przyniosło profetyczną rekompensatę i na dłuższą metę było nierozważne. W krótkim czasie doprowadził do zawarcia sojuszu militarnego i powrotu opanowanych przez jego ojca miast Izraelskich Tabrimmon, a także do ustanowienia bazarów Izraelskich i praw eksterytorialnych w Damaszku., W ten sposób powstała partia trwała trzy lata (20,23-43).
w ciągu tych trzech lat państwa Izrael, Aram, Hamat i inne mniejsze mocarstwa były zmuszone zjednoczyć się przeciwko rosnącej potędze Asyrii, która przez prawie dwa stulecia była bezsilna z powodu ataków koczowników aramskich. Od 900 r.p. n. e. władza Asyrii przechodziła na zachód i w 853 R. Szalmaneser III stanął w obliczu koalicji państw syryjskich i Cylicyjskich w Qarqaron nad rzeką Orontes. Według własnych danych Ben-Hadad liczył 20 000 żołnierzy, a Achab 10 000 żołnierzy i 2 000 rydwanów.,
Szalmaneser ogłasza ogromne zwycięstwo; trupy jego wrogów, hesayów, pokryły równinę Orontesu i zatopiły sam strumień . Jednak fakt, że nie skorzystał z rzekomej przewagi i nie wrócił do domu i nie wrócił przez 12 lat, sugeruje, że Konfederaci mieli o sobie dobre relacje.”(Bruce, 1983: 47, Mine).
wielkość siły, jaką dysponował Achab, jest wystarczającym dowodem na to, że był najpotężniejszym królem w historii północnego królestwa (Hoerth, 1998:313)., Po pokonaniu asyryjskiego zagrożenia, co najmniej przez pewien czas, Państwo wkrótce rozpadło się i wznowiono wojnę między Izraelem a Aramem.
afera Winnicy Nabotha daje wgląd w jego postać. Achab miał prawo zaoferować kupno winnicy od swojego prawowitego właściciela, a zgodnie z prawem Izraela Nabot miał prawo mu odmówić (por. Lew.25:23-28; Num. 36: 7-12), co uczynił. Ahab poszedł do domu i się dąsał. Jezabela, która nie przestrzegała praw Jahwe, zorganizowała rzeź Nabota., Niewykluczone, że wychowanie fenickie nauczyło ją, że pragnienia króla nie mogą być odrzucane (Hoerth, 1998: 310). Jednakże, kiedy Achab przybył, aby przejąć jego własność, ponownie spotkał się z gniewem Eliasza Tiszbity (1 Krl 21,18), który ogłosił jego zagładę, wraz ze swoją żoną. Jego dom miał zostać doprowadzony do nagłego końca, a ciała jego dzieci leżały na ulicach i polach. Spotkanie to doprowadziło Achaba do skruchy, która zdaje się być prawdziwa, choć tymczasowa, i doprowadziła do odroczenia wyroku sądu nad jego domem (21:15-29).,
Po bitwie pod Qarqar Ahab wezwał swojego allyjehoshaphata, aby pomógł mu w walce z Benem Hadadem. Uważa się, że jehosafat stał się słabszą stroną w sojuszu pomiędzy Judą a Israelem i chętnie przyjął zaproszenie Achaba, aby do niego dołączyć. Zgromadziwszy swoje siły przed akcją Achab miał proroków proroctwo dotyczące bitwy, ale Jeszoszafat był zaniepokojony, że nie ma proroka Pańskiego.Achab rozmyślił się, że jest jeden, ale nigdy nie dbał o to, co ten człowiek ma do powiedzenia., Jednak Micheasz, syn Imli, został wezwany i oznajmił, że Achab umrze. Być może jest to jakaś miara posłuszeństwa Jozafata wobec Achaba, że zgodził się działać jako wabik dla niego. Mimo wkroczenia do walki, Ahab został ostatecznie zabity bezpańską strzałą (22,1-34). W ostatnich latach, aby wykazać się prawdziwą odwagą w pozostaniu podpartym w swoim rydwanie aż do śmierci z powodu utraty krwi, aby opóźnić rozproszenie swoich wojsk, gdy zobaczyli, że nie żyje (22:34-36). Następcą Achaba został jego syn Ochozjasz (1 Krl 22,40). Rządził Izraelem przez 22 lata.,
znaczenie w historii Izraela
pisarze królów przedstawiają Omriego i Achaba jako antyteze Dawida I Salomona. Omri zainicjował międzynarodowe traktaty, a Achab kontynuował je. Pod rządami Achaba Izrael osiągnął Zenit władzy, jaką miał cieszyć się jako niezależne państwo, i pogrążył głębię swojego zepsucia. O jego bogactwie świadczy wzmianka o Kości Słoniowej przy budowie Pałacu Achaba (1 Krl 22,39). Gdzie indziej w kings ivory wspomina się tylko o połączeniu z Salomonem (10:18, 22; 2 Kron. 9:17, 21)., Zarówno Achab, jak i Salomon zostali doprowadzeni do grzechu przez swoje obce żony (1 Krl 11:1-8; 16:30-33). W rezultacie otrzymał taką samą karę jak Salomon-syn jego poniesie konsekwencje swoich czynów (21, 29; por. 11:11-12). Jego panowanie bez wątpienia wiązało się z nałożeniem kary Na Izrael i jego rozproszeniem na Asyryjczyków. Być może bardziej znacząca dla chrześcijan jego polityka związania się z Królewskim domem Judy prawie doprowadziła do nagłego zakończenia linii Dawida toan (1 Krl 11:1-1-3)., Gdyby Ataliaszowi jego córce udało się pokonać Potomków Dawida, Przymierze Dawidowe i linia krwi obiecanego Mesjasza nie doszłyby do niczego.
Ahab jako przykład dla chrześcijan
wyrok Pisma Świętego na Achaba potępia, że „uczynił więcej złego w oczach Pańskich niż ktokolwiek przed nim.”(1 Krl 16,30). Nie dziwi więc, że większość lekcji, jakie ma dla współczesnego chrześcijanina, jest negatywna: „cokolwiek zrobił, robisz odwrotnie.,”Rachunek pokazuje, że był nieostrożny wobec Przymierza, że traktował życie ludzkie lekko, że otwarcie sprzeciwiał się i pogardzał obietnicami Pana i pozwolił żonie uzurpować sobie jego autorytet i poprowadzić go dalej do grzechu (18:4; 21:8-10; 22:25). On ” był samolubny i ponury (20:43; 21:4-5),okrutny (22:27), moralnie słaby (21:1-16), i zaniepokojony luksusami tego świata (22: 39)” (Patterson, 1988: 136)., Z pozytywnej strony, jednak, że czasem był zdolny do prawdziwego posłuszeństwa (18:16-46; 20:13-17, 22, 28-30;22:30), pokuty (22:27-28) i wielkiej odwagi w obliczu wrogów. W końcu zginął dzielnie prowadząc swoją armię w bitwie.