zgodnie z sunnickim poglądem na najwcześniejszą historię islamu, prorok Mahomet nie wyznaczył nikogo na jego następcę. Mahomet był ostatnim z Bożych proroków, więc w każdym razie kwestia sukcesji do polityki, którą założył w Medynie, a nie do jego proroczego urzędu. Decyzja o jego sukcesji pozostawiono więc Wspólnocie i po pewnych dyskusjach i niepewności kilku towarzyszy Proroka wybrało Abu Bakra, czołowego członka wspólnoty i teścia Mahometa, na pierwszego kalifa., Przed swoją śmiercią dwa lata później (634 p. n. e.) Abu Bakr nominował Umara na swojego następcę, wybór, który, podobnie jak sam Abu Bakr, został zaakceptowany przez społeczność muzułmańską. Ze swojej strony Umar, kiedy śmiertelnie ranny przez zamachowca po dwunastu latach panowania, pozostawił wybór kalifa komisji złożonej z sześciu czołowych postaci. Komitet ten wybrał Uthmana po tym, jak zobowiązał się pójść za przykładem swoich dwóch bezpośrednich poprzedników—gwarancję, której inny główny pretendent, Ali, nie był skłonny dać., W drugiej połowie panowania Uthmana doszło do silnego niezadowolenia w jego stolicy, Medynie, w garnizonowych miastach Kufa i Basra, a także w Egipcie przeciwko polityce kalifa, który został ostatecznie zamordowany w Medynie przez rebeliantów. Rebelianci Ci poparli wówczas akcesję Alego, ale nigdy nie został uznany za prawowitego kalifa przez całą społeczność muzułmanów. W szczególności Muawiya B., Abi Sufyan, gubernator Syrii i krewny Uthmana, zażądał, aby Ali najpierw ukarał zabójców swojego poprzednika, a wielu towarzyszy Proroka, w tym jego żonę Aiszę, wystosowało podobne żądania. W obozie Alego doszło również do rozłamu z niektórymi jego zwolennikami, którzy byli znani jako Khawarij, odcinając się od niego z powodu niewłaściwego negocjowania z buntownikami, takimi jak Muawija. Ali został ostatecznie zamordowany przez jednego z Chawarijów, a jego śmierć i dojście Umajjadów do władzy pod Muawiją (661-680) oznaczały koniec kalifatu Raszidun.,
wydarzenia z drugiej połowy panowania Uthmana i cały sporny kalifat Alego—znany współczesnym uczonym jako pierwsza wojna domowa—są pamiętane w islamskiej historii religijnej i politycznej jako „Fitna”—czas chaosu, niezgody i ucisku. Żaden inny okres w historii islamu nie był przedmiotem większej debaty niż wydarzenia z Fitny. Dla sunnitów towarzysze są drugimi po Proroku tylko jako źródła religijnego przewodnictwa, a jednak podczas wojny domowej byli rozproszeni po przeciwnych stronach i gorzko walczyli ze sobą., Która ze stron konfliktu była słuszna, czy Uthman i Ali byli legalnymi kalifami i czy ktoś, kto był poważnym grzesznikiem, nadal był członkiem wspólnoty muzułmańskiej, to pytania, które miały podzielić społeczność muzułmańską na wieki. Rzeczywiście, to właśnie wydarzenia Pierwszej Wojny Domowej są datowane na początek wielkiej schizmy religijno-politycznej w islamie.,
charakterystyczną doktryną tych, którzy w IX wieku pojawili się jako Sunnici, było to, że wszyscy czterej bezpośredni następcy Proroka byli jednakowo prawi, a historyczna kolejność ich sukcesji była również kolejnością ich rankingu religijnego. Porozumienie w tej sprawie nie przyszło łatwo., Podczas gdy Khawarij nie uznawali ani Uthmana, ani Alego za prawowitego, a większość szyitów uważała nikogo poza Alim za prawdziwego kalifa i Imama, wielu ahl al-sunna z końca VIII wieku, którzy wraz z aszabem al-hadisem pojawili się później jako pierwsi Sunnici, sami mieli zastrzeżenia co do legitymizacji kalifatu Alego. W czasach hadisowego uczonego Ahmada ibn Hanbala (zm. 855), wielu z tych, którzy byli uznawani za wczesnych sunnitów, uznało wszystkich czterech następców proroka za równie Sprawiedliwych., Również pod koniec VIII i na początku IX wieku tradycja Proroka, zgodnie z którą” kalifat ” trwał zaledwie trzydzieści lat po jego śmierci—to znaczy tylko przez okres panowania jego pierwszych czterech następców—stała się powszechnie aktualna. Chociaż Umajjady i Abbasydzi twierdzili, że są kalifami i zostali uznani za takich przez sunnickich uczonych religijnych, stanowisko takie jak zapisane w hadisie „trzydziestu lat” sygnalizowało, że wiek Raszidun powinien być oddzielony od wszystkich późniejszych epok., Dla sunnitów, ten wiek nadal być postrzegany jako czas, rzeczywiście jedyny czas, kiedy Islamskie ideały były naprawdę realizowane. Jako takie, inwokacje Rashidun są nadal częścią religijno-politycznego dyskursu w sunnickim świecie islamskim do chwili obecnej.
Zobacz także: al-Bakr ; Ali ibn Abi Talib ; Athman ibn Affan ; Fitna ; Imam ; Umar .
Bibliografia
Ess, Josef van. „Idee polityczne we wczesnej Islamskiej mysli Religijnej.”British Journal of Middle Eastern Studies 28 (2001): 151-164.
Hinds, Martin. Studia z historii wczesnego islamu., Edytowane przez Jere Bacharach, et al. Princeton, N. J.: The Darwin Press, 1996.
O sukcesji Mahometa. Studium wczesnego kalifatu. Cambridge, U. K.: Cambridge University Press, 1997.
Tabari, al-. Historia al-Tabari. Vols. 10–17. 1985-1999
Muhammad Qasim Zaman