Puszczyk płowy poluje latając powoli, ćwiartując ziemię i unosząc się nad plamami, które mogą ukryć zdobycz. Może również korzystać z gałęzi, słupów ogrodzeniowych lub innych punktów obserwacyjnych, aby skanować swoje otoczenie, i jest to główny środek lokalizacji zdobyczy na plantacjach palmy olejowej w Malezji. Ptak ma długie, szerokie skrzydła, co umożliwia mu gwałtowne manewrowanie i obracanie się. Jego nogi i palce są długie i smukłe, co poprawia jego zdolność do żerowania wśród gęstych liści lub pod śniegiem i daje mu szeroki zakres szponów podczas atakowania ofiary., Badania wykazały, że osobnik Puszczyk może jeść jedną lub więcej norek (lub ich odpowiedników) na noc, co odpowiada około dwudziestu trzech procentom masy ciała ptaka. Nadmiar pokarmu jest często buforowany w miejscach noclegów i może być stosowany, gdy żywność jest rzadka.
mała zdobycz jest zwykle rozdarta na kawałki i zjedzona całkowicie, w tym kości i futra, podczas gdy zdobycz większa niż około 100 g (4 oz), taka jak małe króliki, cryptomys blesmols lub szczury Otomys vlei, jest zwykle rozczłonkowana, a niejadalne części odrzucane., W przeciwieństwie do tego, co się czasami zakłada, Puszczyk nie je regularnie zwierząt domowych. Regionalnie w zależności od dostępności stosuje się pokarmy inne niż dla gryzoni. Na wyspach bogatych w ptaki Puszczyk może zawierać od piętnastu do dwudziestu procent ptaków w swojej diecie, podczas gdy na łąkach żeruje na rojących się termitach lub na Orthoptera, takich jak katydidy copiphorinae, świerszcze Jerozolimskie (Stenopelmatidae) lub świerszcze prawdziwe (Gryllidae)., Nietoperze, a nawet żaby, jaszczurki i węże mogą wnieść niewielki, ale znaczący wkład w dietę; małe eulipotiflany, takie jak ryjówki Suncus, mogą być drugorzędną zdobyczą o dużym znaczeniu.
Sowa ma ostry słuch, z uszami umieszczonymi asymetrycznie. Poprawia to wykrywanie pozycji dźwięku i odległości, a ptak nie wymaga wzroku do polowania. Tarcza twarzy odgrywa w tym procesie rolę, o czym świadczy fakt, że po usunięciu piór, ptak może nadal zlokalizować źródło w azymucie, ale nie robi tego w elewacji., Polowanie nocne lub krepuskularne, ten ptak może celować w ofiarę i nurkować na ziemię, penetrując szpony przez śnieg, trawę lub pędzel, aby chwytać małe stworzenia z śmiertelną dokładnością. W porównaniu do innych sów o podobnej wielkości, Sowa płowa ma znacznie wyższy wskaźnik metabolizmu, wymagający stosunkowo więcej pokarmu. Waga dla wagi, sowy jadą więcej gryzoni – często uważane za szkodniki przez ludzi – niż jakiekolwiek inne stworzenie. To sprawia, że Puszczyk jest jednym z najcenniejszych ekonomicznie zwierząt dzikich dla rolnictwa., Rolnicy często uważają te sowy za bardziej skuteczne niż trucizna w powstrzymywaniu szkodników gryzoni i mogą zachęcać do zamieszkania sów, zapewniając miejsca gniazdowania.
Hodowlaedytuj
Sowy Stodołowe żyjące w regionach tropikalnych mogą rozmnażać się o każdej porze roku, ale niektóre sezonowość gniazdowania jest nadal widoczna., Tam, gdzie występują wyraźne pory wilgotne i suche, składanie jaj odbywa się zwykle w porze suchej, a zwiększona zdobycz gryzoni staje się dostępna dla ptaków, gdy roślinność obumiera. W suchych regionach, takich jak części Australii, hodowla może być nieregularna i może nastąpić w okresach wilgotnych, wywołanych tymczasowym wzrostem populacji małych ssaków. W klimacie umiarkowanym pory lęgowe stają się bardziej wyraźne i są pewne Pory roku, w których nie ma składania jaj. W Europie i Ameryce Północnej większość gniazdowania odbywa się od marca do czerwca, gdy temperatury rosną., Rzeczywiste daty składania jaj różnią się w zależności od roku i lokalizacji, są skorelowane z ilością bogatych w zdobycz siedlisk żerowania wokół miejsca gniazdowania i często z fazą cyklu liczebności gryzoni. Wzrost populacji gryzoni Zwykle pobudzi lokalne sowy do rozpoczęcia gniazdowania; tak więc, nawet w chłodniejszych częściach jego zasięgu, dwa lęgi są często hodowane w dobrym roku.
samice są gotowe do rozrodu w wieku 10-11 miesięcy, chociaż samce czasami czekają do następnego roku. Sowy są zwykle monogamiczne, trzymając się jednego partnera do końca życia, chyba że jeden z par umrze., W okresie poza sezonem lęgowym mogą gniazdować osobno, ale w miarę zbliżania się sezonu lęgowego powracają do swojego ustalonego miejsca lęgowego, wykazując znaczną wierność miejsca lęgowego. W chłodniejszym klimacie, w trudnych warunkach pogodowych i tam, gdzie zapasy zimowego pożywienia mogą być ograniczone, mogą zakorzeniać się w budynkach gospodarskich i w stodołach między bel siana, ale wtedy ryzykują, że wybrana przez nich dziura lęgowa zostanie przejęta przez inne, wcześniej gniazdujące gatunki., Pojedyncze samce mogą zakładać Terytoria żerowania, patrolować tereny łowieckie, od czasu do czasu zatrzymywać się, aby zawisnąć i przysiadać na wzniosłych wzniesieniach, gdzie piszczą, aby przyciągnąć partnera. Tam, gdzie samica straciła partnera, ale utrzymała swoje miejsce lęgowe, zwykle wydaje się, że udaje jej się przyciągnąć nowego współmałżonka.
Sprzęgło jaj
Po uformowaniu się pary, samiec wykonuje krótkie loty o zmierzchu wokół miejsc gniazdowania i noclegowania, a następnie dłuższe obwody w celu ustalenia zasięgu domowego., Kiedy później dołącza do niego samica, jest wiele gonić, obracania się i skręcania w locie i częstych pisków, samiec jest wysoki i drżący, a samica jest niższa i ostrzejsza. W późniejszych stadiach zalotów samiec wyłania się o zmierzchu, wspina się wysoko w niebo, a następnie szybko wraca w okolice samicy. Następnie wyrusza na żerowanie. Samica w międzyczasie siedzi w wybitnej pozycji i żeruje, wracając do gniazda na minutę lub dwie, zanim samiec przybędzie z jedzeniem dla niej., Takie karmienie samicy przez samca jest powszechne, pomaga budować więź pary i zwiększa sprawność samicy przed rozpoczęciem składania jaj.
Sowy Oborniki są gniazdami jamowymi. Wybierają dziury w drzewach, szczeliny w skałach, duże gniazda innych ptaków, takich jak hamerkop (Scopus umbretta) i, szczególnie w Europie i Ameryce Północnej, stare budynki, takie jak szopy rolnicze i wieże kościelne. Budynki są preferowane niż drzewa w bardziej wilgotnym klimacie na Wyspach Brytyjskich i zapewniają lepszą ochronę piskląt przed niepogodą., Drzewa zwykle przebywają w otwartych siedliskach, a dziuple są wyższe w Ameryce Północnej niż w Europie z powodu ewentualnego drapieżnictwa ze strony szopów (Procyon lotor). Nie używa się jako takiego materiału do gniazdowania, ale gdy samica siedzi inkubując jaja, czerpie z suchego futrzanego materiału, z którego składają się jej wyrzucone granulki, tak że do czasu wyklucia piskląt są one otoczone dywanem z rozdrobnionych granulek., Często inne ptaki, takie jak Kawka (Corvus monedula) gniazdują w tym samym pustym drzewie lub budynku i wydają się żyć harmonijnie z sowy.
przed złożeniem samica spędza dużo czasu w pobliżu gniazda i jest w całości zaopatrywana przez samca. Tymczasem samiec przebywa w pobliżu i może przechować każdą zdobycz, która jest nadwyżka do ich potrzeb., Gdy samica osiągnie szczytową wagę, samiec dokonuje rytualnej prezentacji pokarmu, a kopulacja następuje w gnieździe. Samica składa jaja w naprzemienne dni, a wielkość jaja wynosi średnio około pięciu jaj (w przedziale od dwóch do dziewięciu). Jaja są kredowo białe, nieco eliptyczne i mniej więcej wielkości jaj bantama, a inkubacja rozpoczyna się zaraz po złożeniu pierwszego jaja. Podczas gdy ona siedzi na gnieździe, samiec stale przynosi więcej prowiantu i mogą one gromadzić się obok samicy., Okres inkubacji wynosi około trzydziestu dni, wylęg odbywa się przez dłuższy okres, a najmłodsze pisklę może być o kilka tygodni młodsze od najstarszego rodzeństwa. W latach z obfitymi zapasami pożywienia, wskaźnik sukcesu wylęgu może wynosić około 75%. Samiec nadal kopuluje z samicą, gdy przynosi pokarm, co sprawia, że nowo wyklute pisklęta są podatne na obrażenia.
pisklęta są początkowo pokryte szaro-białym puchem i rozwijają się szybko. W ciągu tygodnia mogą trzymać głowy w górze i Przetrząsać się w gnieździe., Samica rozdziera jedzenie przyniesione przez samca i rozdziela je pisklętom. Początkowo wydają one” chittering „dźwięk, ale wkrótce zmienia się w Jedzenie wymagające „chrapanie”. W wieku dwóch tygodni mają już połowę dorosłej wagi i wyglądają na nagie, ponieważ ilość puchu jest niewystarczająca, aby pokryć ich rosnące ciała. W wieku trzech tygodni pisklęta zaczynają przebijać się przez skórę, a pisklęta stoją, wydając chrapliwe odgłosy z uniesionymi skrzydłami i kikutami ogona machając, błagając o jedzenie, które teraz są podane w całości., Samiec jest głównym dostawcą pożywienia, dopóki wszystkie pisklęta nie będą miały co najmniej czterech tygodni, w tym czasie samica zaczyna opuszczać gniazdo i zaczyna gniazdować gdzie indziej. W szóstym tygodniu pisklęta są tak duże jak dorosłe, ale odchudzają się nieco do dziewiątego tygodnia, kiedy są w pełni rozwinięte i zaczynają opuszczać gniazdo na krótko. Są one nadal zależne od ptaków rodzicielskich do około trzynastu tygodni i otrzymują szkolenie od samicy w znajdowaniu i ostatecznie łapaniu zdobyczy.,
Pierze
pióra z czasem się ścierają i wszystkie ptaki muszą je wymieniać w odstępach czasu. Sowy płowe są szczególnie zależne od ich zdolności do cichego latania i skutecznego manewrowania, a na obszarach umiarkowanych ich długotrwałe linienie trwa trzy fazy przez okres dwóch lat. Samica zaczyna linieć podczas inkubacji jaj i wylęgania piskląt, w czasie, gdy samiec karmi ją, więc nie musi dużo latać. Pierwsze pierwotne pióro, które się wylęgło, to środkowe, numer 6, które odrosło całkowicie do czasu, gdy samica wznowiła polowanie., Pióra 4, 5, 7 i 8 są zrzucane w podobnym czasie w następnym roku, a pióra 1, 2, 3, 9 i 10 w trzecim roku dorosłości ptaka. Pióra wtórne i ogonowe są tracone i zastępowane w podobnym przedziale czasowym, ponownie rozpoczynając inkubację. W przypadku ogona dwa najbardziej oddalone pióra ogona są najpierw wyrzucane, a następnie dwa środkowe, a pozostałe pióra ogona są wylewane w następnym roku.,
na obszarach umiarkowanych samiec sowy linieje się raczej później niż samica, w czasie, gdy jest dużo pokarmu, samica wznowiła polowania, a wymagania piskląt maleją. Nieumarłe samce bez obowiązków rodzinnych często zaczynają tracić pióra na początku roku. Linienie ma podobny wydłużony wzór jak u samicy, a pierwszy znak, że samiec się linie, jest często, gdy pióro ogona zostało upuszczone na upierzenie. Konsekwencją wylewania jest utrata izolacji termicznej., Ma to niewielkie znaczenie w tropikach, a sowy zwyczajne wylewają tu co roku kompletny zestaw piór lotnych. Linienie w gorącym klimacie może nadal odbywać się przez długi okres, ale zwykle koncentruje się w określonej porze roku poza sezonem lęgowym.,
drapieżniki i parazytesedit
trzy pisklęta puszczyka grożące intruzowi
drapieżniki puszczyka to duże didelphis), szop pospolity i podobne ssaki mięsożerne, a także orły, większe jastrzębie i inne sowy. Wśród tych ostatnich, Wielka Sowa wirginijska (Bubo virginianus) w obu Amerykach i puchacz Euroazjatycki (B. bubo) są notowanymi drapieżnikami sów., Mimo że niektóre źródła twierdzą, że nie ma dowodów na drapieżnictwo ze strony wielkich sów rogatych, jedno z badań z Waszyngtonu wykazało, że 10,9% lokalnej diety Wielkiej Sowy rogatej składało się z sów. W Afryce głównymi drapieżnikami sów są sowy Verreaux i sowy przylądkowe. W Europie, choć mniej niebezpieczne niż sowy, głównymi dobowymi drapieżnikami są Jastrząb północny (Accipiter gentilis) i myszołów Zwyczajny (Buteo buteo)., Około 12 innych dużych dziennych drapieżników i sów odnotowano również jako drapieżniki sów, począwszy od podobnej wielkości Jastrzębia Coopera i niewiele większej puszczyka do ogromnych łysych i Złotych Orłów. Jastrząb i sowy są na wzrost ze względu na większą ochronę te ptaki teraz otrzymują.
gdy jest zaniepokojony w miejscu noclegu, wściekła Sowa obniża głowę i kołysze ją z boku na bok, lub głowa może być opuszczona i rozciągnięta do przodu, a skrzydła wyciągnięte i opadające, podczas gdy ptak emituje syk i wydaje odgłosy z dziobem., Postawa obronna polega na leżeniu płasko na ziemi lub przykucnięciu z rozłożonymi skrzydłami.
sowy są gospodarzami wielu pasożytów. Pchły są obecne w miejscach lęgowych i zewnętrznie ptaki są atakowane przez wszy piór i roztocza piór, które żują barbule piór i które są przenoszone z ptaka na ptaka przez bezpośredni kontakt. Często występują muchówki ssące krew, takie jak Ornithomyia avicularia, poruszające się wśród upierzenia., Pasożyty wewnętrzne obejmują Strigea strigis, tasiemiec paruternia candelabraria, kilka gatunków pasożytniczych robaków okrągłych i kolczastych robaków z rodzaju Centrorhynchus. Te pasożyty jelitowe są nabywane, gdy ptaki żywią się zakażoną zdobyczą, która dostarcza pośrednich żywicieli dla pasożytów. Istnieją pewne wskazania, że samice ptaków z coraz większymi Plamami mają większą odporność na zewnętrzne pasożyty., Jest to skorelowane z mniejszą bursą Fabriciusa, gruczołami związanymi z produkcją przeciwciał i mniejszą płodnością ssącej krew muchówki Carnus hemapterus, która atakuje pisklęta.
żywotność
Ptaki żyjące w niewoli często żyją dłużej niż dzikie.
wyjątkowo jak na średniej wielkości mięsożerne zwierzę, Puszczyk wykazuje selekcję r, wytwarzając dużą liczbę potomstwa o wysokim tempie wzrostu, z których wiele ma stosunkowo niskie prawdopodobieństwo przeżycia do dorosłości., Podczas gdy Dzikie sowy są więc zdecydowanie krótkotrwałe, rzeczywista długowieczność gatunku jest znacznie wyższa – osobniki w niewoli mogą osiągnąć 20 lat lub więcej. Ale czasami dziki ptak osiąga zaawansowany wiek. Rekordowy Amerykański wiek dla dzikiej sowy wynosi 11,5 roku, podczas gdy Holenderski ptak osiągnął wiek 17 lat, 10 miesięcy. Inna owczarka, w Anglii, dożyła ponad 25 lat., Biorąc pod uwagę tak niezwykle długowieczne osobniki, średnia długość życia puszczyka wynosi około czterech lat, a statystycznie 2/3 do 3/4 wszystkich dorosłych przeżywa z roku na rok. Jednak śmiertelność nie jest równomiernie rozłożona w całym życiu ptaka, a tylko jedno młode na trzy udaje się przeżyć do pierwszej próby lęgowej.
najistotniejszą przyczyną śmierci na obszarach umiarkowanych jest prawdopodobnie głód, szczególnie w okresie jesienno-zimowym, kiedy ptaki pierwszego roku wciąż doskonalą swoje umiejętności łowieckie., Na obszarach północnych i górskich istnieje pewna korelacja między śmiertelnością starszych ptaków a niekorzystną pogodą, głębokim śniegiem i długotrwałymi niskimi temperaturami. Kolizja z pojazdami drogowymi jest kolejną przyczyną śmiertelności i może nastąpić, gdy ptaki żerują na koszonych poboczach. Niektóre z tych ptaków są w złym stanie i mogły być mniej zdolne do unikania nadjeżdżających pojazdów niż odpowiednie osobniki., W niektórych miejscach śmiertelność na drogach może być szczególnie wysoka, przy czym na wskaźniki kolizji ma wpływ wyższy średni roczny dzienny ruch handlowy, pobocza dróg, które są trawami, a nie krzewami, i gdzie liczebność małych ssaków jest wysoka. Historycznie wiele zgonów było spowodowanych przez stosowanie pestycydów, a to może nadal mieć miejsce w niektórych częściach świata. Kolizje z liniami energetycznymi zabijają niektóre ptaki, a strzelanie do innych, zwłaszcza w regionach śródziemnomorskich.