Sinus oznacza po łacinie „kieszeń”. Ludzie mają te wypełnione powietrzem przestrzenie, które otaczają jamę nosową zwane zatokami przynosowymi. Cztery pary zatok przynosowych obejmują zatoki czołowe i etmoidalne między oczami, Zatoki sfenoidalne za etmoidem i zatoki szczękowe otaczające jamę nosową. Zatoki szczękowe są największym z zatok przynosowych., Chociaż nie udowodniono, biologiczne role zatok obejmują zmniejszenie względnej wagi czaszki, zwiększenie rezonansu głosu, zapewnienie bufora przed uderzeniami w twarz, izolowanie struktur i nawilżanie/ogrzewanie wdychanego powietrza. (1)

Zatoka szczękowa ma kształt piramidalny. Podstawą piramidy jest przyśrodkowa ściana zatoki, która jest również boczną ścianą jamy nosowej, a jej wierzchołek skierowany jest w stronę kości jarzmowej. Dach zatoki jest również podłogą orbity. Średnia objętość zatoki wynosi około 15 ml(zakres od 4,5 do 35,2 ml)., Zatoka szczękowa utrzymuje swoją ogólną wielkość, podczas gdy tylne zęby pozostają w funkcji, jak rozmiar rozszerza się z wiekiem, zwłaszcza gdy tylne zęby są utracone. Proces ten nazywa się pneumatyzacją i jest prawdopodobnie wynikiem atrofii spowodowanej zmniejszonym obciążeniem z funkcji okluzyjnej.

błona wyściełająca ściany zatoki szczękowej nazywana jest błoną Schneiderską. Jest wielowarstwowy i ma grubość od 0,13 mm do 0,5 mm., Warstwy obejmują nabłonek oddechowy (pseudo-stratyfikowany nabłonek ciliated columnar), który obejmuje luźną, silnie naczyniową tkankę łączną i okostną. Zdrowa Zatoka szczękowa jest samo-utrzymanie przez posturalnego drenażu i działania ciliated błony śluzowej nabłonka, który napędza bakterie w kierunku ostium. Ostium jest niefizjologicznym portem drenażowym wysokim na ścianie przyśrodkowej, który otwiera się do jamy nosowej między środkową i dolną małżowiną nosową (hiatus semilunaris).,

w najwyższym punkcie ostium znajduje się 30 mm nad podłogą i służy jako anatomiczne uzasadnienie zabiegu elewacji podłogi zatokowej. Podniesienie zatok może poprawić objawy zapalenia zatok i zatok poprzez przybliżenie podłogi zatok do portu drenażowego, a procedura szczepienia nie zakłóca normalnej funkcji zatok. (1)

dopływ krwi do zatoki szczękowej pochodzi głównie z tętnicy szczękowej. Tętnice wyrostka zębodołowego tylnego i podoczodołowego łączą się w kostnej ścianie bocznej., (2) średnio anastomoza śródkostna (IA) występuje w 100% przypadków i 19 mm od grzebienia kości wyrostka zębodołowego, podczas gdy zespolenie pozakostne (EA) występuje w około 40% przypadków i 23 mm od grzebienia kości wyrostka zębodołowego. Może istnieć jedna lub więcej przegród dzielących zatoki szczękowe, zwane przegrodą Underwooda. (3,4,5) występuje około 30% czasu i w okolicy przedniej (najczęściej między drugim przedtrzonowcem i pierwszym trzonem) około 77% czasu. Średnia wysokość przegrody wynosi 7,9 mm (zakres od 0 do 17 mm)., (3,4,5)

jak wspomniano powyżej, Zatoka szczękowa stanowi wyzwanie w stomatologii implantologicznej ze względu na zmniejszoną objętość kości, która jest spowodowana resorpcją kości wyrostka zębodołowego i pneumatyzacją jamy zatok. Kilka sposobów, aby uniknąć jamy zatok jest użycie krótkiego implantu, przechylić implant mezially lub dystalnie, użyć długiego implantu jarzmowego, i / lub skrócić łuk zębowy z okluzji przedtrzonowych. W przypadku okluzji przedtrzonowych utrzymuje się od 50% do 80% zdolności żucia. (6) jednak z biegiem lat, techniki zostały opracowane w celu zwiększenia dna zatoki.,

Philip Boyne jako pierwszy zgłosił wzniesienie dna zatoki szczękowej ze względów preprostetycznych. Zatoka szczękowa została powiększona przed redukcją guzowatości, aby zwiększyć odległość międzyrzędziową i stworzyć bardziej symetryczny łuk szczękowy do protezy protezy. (7) Boyne poinformował również o dwustopniowym uniesieniu dna zatoki szczękowej jako przygotowaniu do umieszczenia implantów łopatkowych. Wszczepił zatokę szczękową z autogenną cząsteczkową kością biodrową, a trzy miesiące później wszczepił implanty ostrzy., (8)

Do przygotowania miejsca implantacji i utworzenia zielono-drążonego złamania DNA zatok użyto tzw.” socket former”. Uformowany w korzeń implant został umieszczony i pozwalał leczyć się w sposób zanurzony. (9)

Robert Summers opisał inne podejście crestala — BAOSFE (Bone-Added Osteotome Sinus Floor Elevation) — używając stożkowych osteotomów o rosnących średnicach. Przylegająca kość została ściśnięta przez pchanie i stukanie, gdy błona zatokowa została podniesiona., Autogeniczne, allogeniczne lub ksenogeniczne przeszczepy kostne zostały dodane w celu zwiększenia objętości poniżej podwyższonej błony zatok. Stosując to podejście, Summers odnotował 96% wskaźnik sukcesu po 18 miesiącach od załadowania 173 implantów zanurzonych press-fit. (10)

istnieją dwa główne podejścia do podniesienia podłogi Zatoki: boczne okno i podejście transalveolar. Podejście okna bocznego może być jedno-lub dwustopniowe techniki umieszczenia implantu; podejście przezodbytnicze jest techniką jednoetapową, głównie w oparciu o dostępne kości resztkowe i możliwość osiągnięcia pierwotnej stabilności implantu.,

autor bio
Dr. Joo H. Kim otrzymał DDS od New York University College of Dentistry, gdzie został wybrany do członkostwa w Omicron Kappa Upsilon (oka), National Dental Honor Society. Dr Kim jest obecnie głównym rezydentem periodontologii podyplomowej w SUNY Stony Brook School of Dental Medicine.

1. Lindhe J, Lang N, Karring T. Ch. 50: podniesienie dna zatoki szczękowej. Periodontologia kliniczna i Implantologia, wydanie piąte 2008.

3. Underwood AS. Badanie anatomii i patologii zatoki szczękowej., Journal of Anatomy and Physiology 1910; 44: 354-369.

4. Ulm CW, Solar P, Gsellmann B, Matejka M, Watzek G. edentulous maxillary alveolar process in the region of the maxilary sinus-a study of physical dimension. Journal of Oral and Maxillofacial Surgery 1995; 24:279-282.

6. Kayser AF. Skrócone łuki zębowe i funkcje jamy ustnej. Journal of Oral Rehabilitation 1981; 8(5):457-462.

7. Boyne PJ. Przywrócenie ubytków kostnych przyczyn szczękowo-twarzowych. Journal of American Dental Association 1969; 78: 767-776.

8. Boyne PJ, James R., Przeszczepienie dna zatoki szczękowej autogennym szpiku i kości. Journal of Oral Surgery 1980; 38: 613-618.

9. Tatum H. rekonstrukcje implantów szczękowych i zatok. Dental Clinics of North America 1986; 30 (2):207-229.

10. Summers RB. (1994). Nowa koncepcja w chirurgii implantów szczękowych: technika osteotomu. Kompendium Kształcenia Ustawicznego w stomatologii 1994; 15 (2): 152-162.