polifonia, w muzyce, jednoczesne połączenie dwóch lub więcej tonów lub linii melodycznych (Termin pochodzi od greckiego słowa oznaczającego „wiele dźwięków”). Tak więc nawet pojedynczy interwał składający się z dwóch jednoczesnych tonów lub akord trzech jednoczesnych tonów jest zasadniczo polifoniczny. Zwykle jednak polifonia kojarzy się z kontrapunktem, połączeniem odrębnych linii melodycznych.,
w muzyce polifonicznej dwie lub więcej jednoczesnych linii melodycznych są postrzegane jako niezależne, mimo że są ze sobą powiązane. W muzyce zachodniej polifonia zazwyczaj obejmuje kontrapunktowe rozdzielenie melodii i basu., Faktura jest bardziej czysto polifoniczna, a przez to bardziej kontrapunktowa, gdy linie muzyczne są zróżnicowane rytmicznie. Podkategoria polifonii, zwana homofonią, istnieje w najczystszej formie, gdy wszystkie głosy lub części poruszają się razem w tym samym rytmie, jak w fakturze akordów blokowych. Terminy te nie wykluczają się wzajemnie, a Kompozytorzy od XVI do XXI wieku mają często zróżnicowane Tekstury, od skomplikowanej polifonii po jednolitą rytmicznie homofonię, nawet w obrębie tego samego utworu.,
polifonia, przeciwieństwo monofonii (jeden głos, np. śpiew), jest wybitną cechą odróżniającą zachodnią muzykę artystyczną od muzyki wszystkich innych kultur. Specjalna polifonia zespołów w muzyce azjatyckiej zawiera rodzaj wariacji melodycznej, lepiej określanej jako heterofonia, która nie jest prawdziwie kontrapunktowa w zachodnim znaczeniu.