*źródło, Wykład prof. Clifforda Baileya, Aston University w Birmingham, Wielka Brytania *

po rozpoznaniu cukrzycy kontrola glukozy nie jest jedynym czynnikiem, który wymaga rozważenia, ponieważ ryzyko chorób sercowo-naczyniowych i współistniejące choroby również wymagają uwagi. Celem terapii T2DM jest poprawa kontroli glikemii w celu zmniejszenia ryzyka mikronaczyniowego i zmniejszenia ryzyka makronaczyniowego, głównie poprzez kontrolę lipidów i BP., Ponadto, współistniejące choroby, takie jak otyłość, depresja, stłuszczenie wątroby i powikłania mikronaczyniowe, takie jak choroby nerek, oczu i neuropatyczne powinny być zarządzane.

insulinooporność i nieodpowiednia produkcja i wydzielanie insuliny, między innymi, przyczyniają się do rozwoju T2DM (13). Wątroba wytwarza zbyt dużo glukozy, podczas gdy mięsień nie otrzymuje wystarczającej ilości tej glukozy ze względu na insulinooporność. Często obserwuje się nadmiar tkanki tłuszczowej, co przyczynia się do stanu zapalnego., A ponieważ więcej glukozy jest filtrowana przez nerki, nerki mają tendencję do adaptacji poprzez wchłanianie większej ilości glukozy. Z drugiej strony produkcja insuliny jest niewystarczająca, a często także nadmierna. Ponadto istnieją różne wady związane z efektem inkretyny, mikrobiom jest zmieniony i istnieją różne zmiany autonomiczne w kontroli regulacji glukozy (13). Ponieważ hiperglikemia w T2DM jest wynikiem wielu czynników, obniżenie poziomu glukozy do poziomu tak zbliżonego do normalnego, jak to możliwe, wymaga wielu terapii., Pierwszym podejściem w leczeniu hiperglikemii w T2DM jest poprawa stylu życia, poprzez dietę, ćwiczenia fizyczne, edukację zdrowotną i kontrolę wagi.

leczenie

Metformina jest zazwyczaj preferowanym doustnym lekiem przeciwglicemicznym pierwszego rzutu. Metformina może przeciwdziałać działaniu insulinooporności. Jego działanie jest częściowo zależne od insuliny, a częściowo niezależne od insuliny. Metformina może zmniejszać wytwarzanie glukozy w wątrobie i ma niewielki wpływ na zwiększenie wychwytu i utleniania glukozy w mięśniach., Ma istotny wpływ na jelita, aby zwiększyć beztlenowy metabolizm glukozy i zwiększyć obroty glukozy (13).

zalety metforminy obejmują to, że nie powoduje przyrostu masy ciała i hipoglikemii. Ma tendencję do nieco obniżania podstawowego poziomu insuliny i często poprawia profil lipidowy i różne parametry naczyniowe. Metformina może powodować nietolerancję żołądkowo-jelitową. Przepisując metforminę, ważne jest upewnienie się, że czynność nerek jest prawidłowa. Jeśli eGFR spadnie poniżej 60 mL / min / 1.,73m2 należy rozważyć zmniejszenie dawki i przerwać leczenie, gdy eGFR jest poniżej 30 mL/min / 1, 73m2 (13).

sulfonylomoczniki

wydzielanie insuliny może być stymulowane sulfonylomocznikami (SU) lub meglitynidami, z których pierwsze są dłużej działającymi, a meglitynidami prandialnymi uwalniającymi insulinę. Leki te stymulują wydzielanie insuliny poprzez działanie na kanał K + ATP na powierzchni komórek β trzustki. Wywołują one przyrost masy ciała i stwarzają ryzyko wystąpienia hipoglikemii (patrz Tabela 4) (13).,

agoniści PPAR-γ

pioglitazon i inne agoniści receptora gamma aktywowanego przez proliferatory peroksysomów (PPAR-γ) działają głównie na tkankę tłuszczową, zwiększając adipogenezę i lipogenezę w obwodowych magazynach tłuszczowych. W tym procesie, tworząc wrażliwe na insulinę adipocyty, tłuszcz ektopowy jest usuwany z innych tkanek. Leki te zwiększają wrażliwość na insulinę i równoważą cykl glukoza – kwas tłuszczowy. Leki te zmniejszają stan zapalny i zgłaszano zmienny wpływ na lipidy oraz zmniejszenie niektórych markerów ryzyka i zdarzeń sercowo-naczyniowych. Adipogeneza powoduje przyrost masy ciała., Początek działania jest powolny, ale nie ma ryzyka hipoglikemii. Należy sprawdzić czynność wątroby, a także ryzyko NYHA. Może wystąpić zatrzymanie płynów i obrzęk, a ryzyko złamań i HF jest związane ze stosowaniem agonistów PPAR-γ (13).

inkretyny

istnieją dwa rodzaje inkretyn: doustne inhibitory dipeptydylopeptydazy-4 (DPP-4) (gliptyny) i agoniści receptorów glukagonopodobnych-1 (GLP-1RAs)., GLP-1RAS nie tylko zwiększa wydzielanie insuliny wywołane glukozą, ale także hamuje produkcję glukagonu, a dodatkowo ma działanie nerwowe, które promuje uczucie sytości i opóźnia opróżnianie żołądka. Inhibitory DPP-4 przedłużają żywotność endogennego GLP-1 w celu zwiększenia efektu inkretyny. W sumie efekty te zmniejszają hiperglikemię (14, 15).

inhibitory DPP-4 są neutralne wagowo, podczas gdy sytość, która jest promowana za pomocą GLP-1RAS, jest pomocna w osiągnięciu utraty wagi. Obie klasy nie powodują hipoglikemii. Zgłaszano potencjalne korzyści z CV w przypadku terapii hamującej DPP-4 i GLP-1RAS., Ich stosowanie może jednak prowadzić do zapalenia trzustki, a leczenie GLP-1RA może również wywoływać nudności(14, 15).

inhibitory alfa-glukozydazy

inhibitory alfa-glukozydazy, takie jak akarboza, są w stanie spowolnić trawienie złożonych węglowodanów w jelitach, co jest kolejną drogą do zmniejszenia po posiłku wycieku glukozy.

inhibitory alfa-glukozydazy należy przyjmować w połączeniu z dietą bogatą w węglowodany złożone. Ich zalety obejmują to, że nie powodują przyrostu masy ciała, ani hipoglikemii. Mogą one obniżać poziom trójglicerydów., Mogą one jednak powodować choroby żołądkowo-jelitowe i wzdęcia (13).

inhibitory SGLT2

inhibitory kot-2 (SGLT2) sodu-glukozy, działają na nerki. Te leki glukozurowe są w stanie powstrzymać reabsorpcję glukozy z kanalików proksymalnych. Około 70-90 gramów glukozy może być wydalane z moczem dziennie, co nie tylko zmniejsza hiperglikemię w sposób niezależny od insuliny, ale także obniża wagę poprzez utratę kalorii i może powodować diurezę osmotyczną, która może przyczynić się do obniżenia ciśnienia krwi poprzez hamowanie SGLT2 (16).,

nie powodują hipoglikemii i mają potencjalny korzystny wpływ na główne niepożądane zdarzenia sercowe i ewentualnie na nerki, co ilustruje opisany powyżej wpływ na eGFR. Wydalona glukoza zwiększa ryzyko zakażeń grzybiczych narządów płciowych. Opisywano przypadki cukrzycowej kwasicy ketonowej, gdy insulina była zbyt zmniejszona. W przypadku pioglitazonu opisano ryzyko wystąpienia HF w wyniku obrzęku (16).

insulina

Jeśli nie można uzyskać kontroli glikemii za pomocą KAŻDEGO lub wszystkich wymienionych powyżej leków, można zastosować insulinę., Insulina wpływa na wiele wad T2DM; obniża produkcję glukozy w wątrobie, zwiększa wychwyt glukozy w mięśniach, obniża lipolizę z tkanki tłuszczowej, nasila anabolizm białek oraz wpływa na wzrost i różnicowanie.

wadą stosowania insuliny jest to, że może wywoływać hipoglikemię i że powoduje przyrost masy ciała. Leczenie insuliną powinno być skorelowane z dietą i wysiłkiem fizycznym i wymaga monitorowania stężenia glukozy we krwi. Istnieją różne preparaty (szybko lub krótko działające i średnio lub długo działające) i urządzenia dostarczające (13, 15).,

dlatego należy zastosować wiele opcji leczenia, aby uzyskać poziom glukozy jak najbliżej normy, i należy rozpocząć go tak szybko, jak to możliwe, aby odroczyć lub zapobiec rozwojowi powikłań mikronaczyniowych i przyczynić się do długoterminowego zmniejszenia powikłań makronaczyniowych.