proces symboliczny
w celu prześledzenia pochodzenia, rozwoju i różnicowania symbolu jest procesem skomplikowanym. Prawie każdy symbol i obraz w religii jest na początku bezpośrednio lub pośrednio związany z wrażeniami zmysłowymi i przedmiotami ludzkiego środowiska., Wiele z nich pochodzi z przedmiotów natury, a inne są sztucznie konstruowane w procesie intuicyjnej percepcji, doświadczenia emocjonalnego lub racjonalnej refleksji. W większości przypadków konstrukcje są ponownie związane z przedmiotami w świecie percepcji zmysłowej. Tendencja do upraszczania, skracania na znaki i abstrakcji z przedmiotów zmysłowych jest dość widoczna, a także tendencja do koncentracji kilku procesów w jeden symbol., Dobry przykład tej ostatniej tendencji można zobaczyć w starożytnych chrześcijańskich portretach triumfującego Krzyża na tle wypełnionego gwiazdami nieba, które pojawiają się w absydach wielu kościołów bazylikańskich. W tych przedstawieniach Ukrzyżowanie, Zmartwychwstanie, Wniebowstąpienie, wywyższenie i Przemienienie Chrystusa są połączone z apokaliptycznymi koncepcjami (koncentrującymi się na nagłych interwencjach Boga w historię), nieodłącznymi doktrynie Sądu Ostatecznego. Doskonały przykład takiej mozaiki apsydy znajduje się w S. Apollinare w Classe, niedaleko Rawenny (we Włoszech)., Z drugiej strony, istnieje tendencja do gromadzenia, łączenia, mnożenia i różnicowania symbolicznych stwierdzeń dla tej samej myśli lub okoliczności, jak widać na przykład na sarkofagach (kamiennych trumnach) późnego antyku chrześcijańskiego—zwłaszcza w Rawennie. Tutaj ta sama idea wyrażana jest symbolicznie na najróżniejsze sposoby-np. poprzez pojawiające się obok siebie osoby, przedmioty, zwierzęta, oraz znaki.,
formy i postacie myśli symbolicznej mogą jednak zmieniać się w przesady i przyrosty rangi, a także prowadzić do przekształceń i hybryd—postaci z kilkoma głowami, twarzami lub rękami—czego przykładem są posągi i obrazowe przedstawienia bóstw Indii (np. wielogłowa bogini Kali) i plemion słowiańskich (np. czterogłowy Suantevitus). Znaczenie poszczególnych symboli może się zmieniać, a nawet być wypaczone. Baranek, który w starożytnej sztuce chrześcijańskiej symbolizuje Chrystusa, może również symbolizować Apostołów lub ludzkość w ogóle., Gołębica może symbolizować Ducha Świętego lub duszę ludzką. Koło lub koło może symbolizować wszechświat, słońce, a nawet zaświaty. Encyklopedyczny alegoryzm chrześcijański (Symbolizm) średniowiecza oferuje wiele interesujących przykładów, jak zauważono w pismach św. Izydora z Sewilli, hiszpańskiego teologa z VI – VII wieku i Rabanusa Maurusa, niemieckiego opata i encyklopedysty z IX wieku.,
© reddees/iStock.com
podstawy procesu symbolizacji leżą w obszarach świadomości i nieświadomości, doświadczenia i myśli, a także postrzegania zmysłów, intuicji i wyobraźni. Z nich wyłania się struktura symboliki religijnej., Sensacja oraz procesy fizjologiczne i psychologiczne uczestniczą w tworzeniu struktury symbolu. Należy również wziąć pod uwagę niezwykłe doświadczenia i warunki religijne, wizje, ekstazę i religijne delirium wywołane przez zatrucie, halucynogeny lub narkotyki, które wywołują euforię i zmiany w świadomości. Sam symbol ma jednak być obiektywną koncentracją doświadczeń transcendentnego świata, a nie subiektywną konstrukcją osobowo-twórczego procesu., W kultyczno-mistycznych wizjach i transach formy i procesy świata zewnętrznego oraz tradycji religijnej są skondensowane i łączone z mitycznymi obrazami i wydarzeniami historycznymi i nabierają własnego życia. Proces racjonalnej konceptualizacji i strukturalizacji odgrywa jednak również rolę w powstawaniu i rozwoju wielu symboli. Istnieje korelacja między postrzeganiem zmysłów, wyobraźnią i pracą intelektu.