podczas początkowej budowy metra, tunele zostały wykopane w otwartych miejscach, a następnie pokryte.
Stacja Bastille na początku XX wieku
w 1845 roku Paryż i przedsiębiorstwa kolejowe myślały już o systemie kolei miejskiej, który łączyłby wewnętrzne dzielnice miasta., Przedsiębiorstwa kolejowe i rząd francuski chciały rozbudować Koleje główne w nową sieć podziemną, podczas gdy Paryżanie opowiadali się za nową i niezależną siecią i obawiali się przejęcia przez państwo każdego zbudowanego systemu. Spór trwał od 1856 do 1890 roku. W międzyczasie populacja stała się gęstsza, a zatory drogowe znacznie wzrosły. Impas wywarł presję na władze i dał miastu szansę na wyegzekwowanie swojej wizji.,
przed 1845 r.sieć transportu miejskiego składała się głównie z dużej liczby linii omnibusowych, skonsolidowanych przez rząd francuski w system regulowany ze stałymi i niekonfliktowymi trasami i rozkładami. Pierwszą konkretną propozycję budowy systemu kolei miejskiej w Paryżu przedstawiła inżynier Florence de Kérizouet. Plan ten zakładał budowę naziemnej kolejki linowej. W 1855 inżynierowie Edouard Brame i Eugène Flachat zaproponowali podziemną, towarową kolej miejską, ze względu na wysoki wskaźnik wypadków na powierzchniowych liniach kolejowych., 19 listopada 1871 Rada Generalna Sekwany zleciła zespołowi 40 inżynierów zaprojektowanie miejskiej sieci kolejowej. Zespół ten zaproponował sieć tras o wzorze „przypominającym krzyż zamknięty w okręgu” z osiowymi trasami po dużych bulwarach. 11 maja 1872 Rada zatwierdziła plan, ale rząd francuski odrzucił go., Po tym punkcie doszło do poważnej debaty nad tym, czy nowy system powinien składać się z podwyższonych linii, czy głównie linii podziemnych; debata ta zaangażowała wiele stron we Francji, w tym Victor Hugo, Guy de Maupassant i Towarzystwo Eiffla Gustave ' a Eiffla, i trwała do 1892 roku. Ostatecznie wariant podziemny okazał się preferowanym rozwiązaniem ze względu na wysokie koszty zakupu ziemi pod prawa do drogi w centrum Paryża wymagane dla podwyższonych linii, szacowane na 70 000 franków za metr linii dla kolei o szerokości 20 metrów.,
ostatnią przeszkodą była troska miasta o ingerencję państw w system kolei miejskiej. Miasto zleciło renomowanemu inżynierowi Jean-Baptiste ' owi Berlierowi, który zaprojektował paryską sieć pocztową rur pneumatycznych, zaprojektowanie i zaplanowanie systemu kolejowego we wczesnych latach 1890. Berlier zalecił specjalną szerokość toru 1300 mm (w porównaniu ze standardową szerokością toru 1435 mm lub 4 stopy 8 1⁄2 in), aby chronić system przed przejęciem przez państwo, co znacznie pogorszyło sytuację., Sprawa została ostatecznie rozstrzygnięta, gdy Minister robót publicznych z żalem uznał prawo miasta do budowy systemu lokalnego 22 listopada 1895 roku, a także przez tajne projektowanie pociągów i tuneli, aby były zbyt wąskie dla pociągów na głównej linii, przyjmując standardową szerokość jako kompromis z Państwem.,
Fulgence Bienvenüe projectEdit
linia 2 w pobliżu stacji Jaurès
20 kwietnia 1896 roku w Paryżu przyjęto projekt Fulgence Bienvenüe, który miał służyć jedynie miastu właściwemu Paryża. Wielu Paryżan obawiało się, że przedłużenie linii do przemysłowych przedmieść zmniejszy bezpieczeństwo miasta., Paryż zabronił linii do wewnętrznych przedmieść i w ramach gwarancji pociągi metra miały kursować po prawej stronie, w przeciwieństwie do istniejących linii podmiejskich, które kursowały po lewej stronie.
W przeciwieństwie do wielu innych systemów metra (np. londyńskiego), system ten został zaprojektowany od początku jako system (początkowo) dziewięciu linii. Tak duży projekt wymagał od samego początku porozumienia publiczno-prywatnego – miasto wybudowałoby większość stałej drogi, podczas gdy prywatna firma koncesjonująca dostarczyłaby pociągi i elektrownie oraz wydzierżawiła system (każda linia osobno, na początku 39-letni Leasing)., W lipcu 1897 roku konkurowało sześciu oferentów, a Compagnie Generale de Traction, należące do belgijskiego Barona Édouarda Empaina, wygrało kontrakt; firma ta została natychmiast zreorganizowana jako Compagnie du Chemin de Fer Métropolitain.
budowa rozpoczęła się w listopadzie 1898 roku. Pierwsza linia, Porte Maillot-Porte de Vincennes, została otwarta 19 lipca 1900 podczas targów paryskich. Wejścia do stacji zostały zaprojektowane w stylu secesyjnym przez Hectora Guimarda. Osiemdziesiąt sześć jego wejść nadal istnieje.,
projekt Bienvenüe składał się z 10 linii, które odpowiadają obecnym liniom od 1 do 9. Budowa była tak intensywna, że do 1920 roku, pomimo kilku zmian w harmonogramie, większość linii została ukończona. Odrzucono metodę budowy osłon na rzecz metody cut-and-cover w celu przyspieszenia prac. Bienvenüe, ceniony inżynier, zaprojektował specjalną procedurę budowy tuneli, aby umożliwić szybkie odbudowanie dróg, i przypisuje się mu w dużej mierze szybką i stosunkowo spokojną budowę poprzez trudne i niejednorodne gleby i skały.,
linia 1 i linia 4 zostały pomyślane jako linia central wschód–zachód i północ–południe. Dwie linie, ligne 2 Nord (linia 2 północ) i ligne 2 Sud (linia 2 Południe), były również planowane, ale linia 2 Południe została połączona z linią 5 w 1906 roku. Linia 3 była dodatkową linią wschód–zachód na północ od linii 1, A linia 5 dodatkową linią północ-południe na wschód od linii 4. Linia nr 6 kursowała z Nation do Place d ' Italie. Linie 7, 8 i 9 łączyły dzielnice handlowe i biurowe wokół Opéry z dzielnicami mieszkalnymi na północnym wschodzie i południowym zachodzie., Bienvenüe planował również linię Okrężną, ligne circulaire intérieure, aby połączyć sześć głównych stacji linii. W 1923 otwarto odcinek między Invalides a Boulevard Saint-Germain, zanim zrezygnowano z planu.,
Nord-Sud competiting networkEdit
dnia 31 stycznia 1904 r.przyznano drugą koncesję Société du chemin de Fer électrique souterrain Nord-Sud de Paris (Metro w Paryżu), skrót od Nord-Sud (północ-południe). Była odpowiedzialna za budowę trzech proponowanych linii:
- Linia A połączy Montmartre z Montparnasse jako dodatkowa linia północ–południe na zachód od linii 4.,
- Linia B będzie obsługiwać północno-zachodnią część Paryża, łącząc stację Saint-Lazare z Porte De Clichy i Porte De Saint-Ouen.
- linia C będzie obsługiwać południowy zachód, łącząc stację Montparnasse z Porte de Vanves. Celem było połączenie linii B z linią C, ale CMP przemianowało linię B na linię 13, A linię C na linię 14. Obie zostały połączone przez RATP jako obecna linia 13.
Linia A została zainaugurowana 4 listopada 1910 roku, po przełożeniu z powodu powodzi w styczniu tego roku. Linia B została otwarta 26 lutego 1911 roku., Ze względu na wysokie koszty budowy, budowa linii C została odroczona. Nord-Sud i CMP korzystały z kompatybilnych pociągów, które mogły być używane w obu sieciach, ale pociągi CMP korzystały z trzeciej szyny 600 V, A NS -600 V napowietrznej i +600 V trzeciej szyny. Było to konieczne ze względu na strome nachylenia na liniach NS. NS wyróżnia się na tle konkurencji wysokiej jakości dekoracją stacji, ekstremalnym komfortem pociągów i ładnym oświetleniem.
Nord-Sud nie stał się rentowny, a bankructwo stało się nieuniknione. Pod koniec 1930 roku CMP zakupiło Nord-Sud., Linia A stała się linią 12, A linia B linią 13. Linia C została zbudowana i przemianowana na linię 14; linia ta została zreorganizowana w 1937 roku z linii 8 i 10. Linia ta stanowi obecnie południową część linii 13.
ostatni pociąg Nord-Sud został wycofany ze służby 15 maja 1972 roku.
1930-1950: pierwsze wewnętrzne Przedmieście dotarłoedytuj
sieć paryskiego metra w 1939 roku
projekt Bienvenüe został prawie ukończony w latach 20. przedmieścia, mimo niechęci paryżan., Linia wewnętrzna Bienvenüe została porzucona, a już zbudowana część między Duroc i Odéon w celu utworzenia nowej linii wschód-zachód, która stała się linią 10, przedłużona na zachód do Porte De Saint-Cloud i wewnętrznych przedmieść Boulogne.
planowana przez Nord-Sud linia C pomiędzy stacją Montparnasse i Porte de Vanves została zbudowana jako linia 14 (inna od obecnej linii 14). Rozciągała się na północ, obejmując już wybudowaną część między Invalides i Duroc, początkowo planowaną jako część wewnętrznego okręgu., Ruchliwa Kolejka linowa Belleville zostanie zastąpiona nową linią, linią 11, przedłużoną do Châtelet. Linie 10, 11 i 14 były zatem trzema nowymi liniami przewidzianymi w tym planie.
większość linii zostanie przedłużona do wewnętrznych przedmieść. Pierwszą z nich była linia 9, przedłużona w 1934 roku do Boulogne-Billancourt; kolejne w latach 30. XX wieku.II wojna światowa zmusiła władze do rezygnacji z projektów, takich jak przedłużenie linii 4 i linii 12 do północnych przedmieść., Do 1949 roku przedłużono osiem linii: linia 1 do Neuilly-sur-Seine i Vincennes, linia 3 do Levallois-Perret, linia 5 do Pantin, linia 7 do Ivry-sur-Seine, linia 8 do Charenton, linia 9 do Boulogne-Billancourt, linia 11 do Les Lilas i linia 12 do Issy-les-Moulineaux.
Usługi były ograniczone i wiele stacji zamkniętych. Ryzyko bombardowania oznaczało, że połączenie między Place d ' Italie i Étoile zostało przeniesione z linii 5 do linii 6, tak aby większość podwyższonych części metra znajdowała się na linii 6. W rezultacie Linie 2 i 6 tworzą teraz okrąg., Większość stanowisk była zbyt płytka, aby mogły być używane jako schrony bombowe. Francuski ruch oporu wykorzystał tunele do przeprowadzenia szybkich ataków w całym Paryżu.
powrót do zdrowia po wyzwoleniu w 1944 r. Wiele stacji nie zostało ponownie otwartych do 1960 roku, a niektóre zamknięte na dobre. 23 marca 1948 r.CMP (metro) i STCRP (autobusy i tramwaje) połączyły się tworząc RATP, która nadal obsługuje Metro.,
1960-1990: rozwój REREdit
sieć rozrosła się w latach 50. doprowadził RATP do zaprzestania przedłużania linii i skoncentrowania się na modernizacji. Prototyp MP 51 został zbudowany, testując zarówno gumowe opony metra, jak i podstawową automatyczną jazdę na voie navette., Pierwsze zastępstwa starszych pociągów Sprague rozpoczęły się eksperymentalnymi pociągami przegubowymi, a następnie z mainstreamowymi gumowymi torami metra MP 55 i MP 59, niektóre z tych ostatnich nadal są w użyciu (linia 11). Dzięki nowszym pociągom i lepszej sygnalizacji pociągi kursowały częściej.
liczba ludności wzrosła w latach 1950-1980. Posiadanie samochodu stało się bardziej powszechne i przedmieścia rosły dalej od centrum Paryża. Główne dworce kolejowe, końce podmiejskich linii kolejowych, były przepełnione w godzinach szczytu., Niewielka odległość między stacjami metra spowolniła Sieć i sprawiła, że budowa rozbudowy była nieopłacalna. Rozwiązanie w latach 60. polegało na ożywieniu projektu porzuconego pod koniec XIX wieku: połączenia linii podmiejskich z nowymi podziemnymi częściami w centrum miasta jako Réseau Express Régional (regionalna sieć ekspresowa; RER).
Plan RER początkowo obejmował jedną linię wschód–zachód i dwie linie północ–południe., RATP kupił dwie nierentowne linie SNCF-Ligne de Saint-Germain (w kierunku zachodnim) i Ligne de Vincennes (w kierunku wschodnim) z zamiarem ich połączenia i obsługi wielu dzielnic centralnego Paryża nowymi stacjami metra. Nowa linia powstała w wyniku połączenia stała się linią A. linia Ligne de Sceaux, która obsługiwała południowe przedmieścia i została kupiona przez CMP w latach trzydziestych XX wieku, została przedłużona na północ, aby połączyć się z linią SNCF i dotrzeć do nowego portu lotniczego Charles de Gaulle w Roissy. Stała się to linia B., Te nowe linie zostały zainaugurowane w 1977 roku, a ich dziki sukces przewyższył wszystkie najbardziej optymistyczne prognozy do tego stopnia, że linia A jest najczęściej używaną miejską linią kolejową na świecie z prawie 300 milionami podróży rocznie.
z powodu ogromnego kosztu tych dwóch linii zrezygnowano z trzeciej planowanej linii, a władze zdecydowały, że późniejsze rozbudowy sieci RER będą tańsze przez SNCF, wraz z dalszym zarządzaniem innymi liniami podmiejskimi. Jednak RER opracowany przez SNCF nigdy nie dorównałby sukcesowi dwóch linii RER RATP., W 1979 r.SNCF rozbudowała linię C, łącząc podmiejskie linie Gare d 'Austerlitz i Gare d' Orsay, przekształcając je w muzeum poświęcone malarstwu impresjonistycznemu. W latach 80. wybudowano linię D, która była drugą linią planowaną według pierwotnego harmonogramu RER, ale obsługującą Châtelet zamiast République w celu zmniejszenia kosztów. W Châtelet-Les Halles powstał ogromny węzeł metra-RER, który stał się jedną z największych stacji metra na świecie.,
ten sam projekt z lat 60.XX wieku również postanowił połączyć linię 13 i 14, aby stworzyć szybkie połączenie między Saint-Lazare i Montparnasse jako nową linię północ–południe. Odległości między stacjami na wydłużonej linii 13 różnią się od tych na innych liniach, aby uczynić ją bardziej „ekspresową”, a tym samym przedłużyć ją dalej na przedmieściach. Otwarcie nowej linii 13 nastąpiło 9 listopada 1976 roku.
1990-2010: Eole i MétéorEdit
Stacja Franklin D. Roosevelt na linii 1
w październiku 1998 otwarto linię 14., Była to pierwsza w pełni nowa linia metra od 63 lat. Jest jedną z dwóch w pełni automatycznych linii w obrębie sieci, obok linii nr 1. Był to pierwszy z drzwiami ekranowymi platformy, aby zapobiec samobójstwom i wypadkom. Powstała z myślą o rozbudowie przedmieść, podobnie jak rozbudowa linii 13 wybudowanej w latach 70. XX wieku. w rezultacie większość stacji oddalona jest od siebie o co najmniej kilometr. Podobnie jak linie RER zaprojektowane przez RATP, prawie wszystkie stacje oferują połączenia z wieloma liniami metra., Linia biegnie między Saint-Lazare i Olympiades.
linie 13 i 7 są jedynymi liniami w sieci, które można podzielić na odgałęzienia. RATP chciałby pozbyć się tych nasyconych oddziałów, aby poprawić wydajność sieci. Istniał projekt przypisania linii 14 jednej gałęzi każdej linii i rozszerzenia jej dalej na przedmieścia. Projekt ten został porzucony. W 1999 roku uruchomiono linię RER E. Znana w czasie swojej koncepcji jako Eole (Est-Ouest Liaison Express), jest piątą linią RER., Kończy się w Haussmann-Saint-Lazare, ale nowy projekt, finansowany przez EPAD, organ publiczny zarządzający dzielnicą biznesową La Défense, powinien rozszerzyć ją na zachód do La Défense-Grande Arche i przedmieść poza nią.
2010 i Później: automationEdit
stacja Pointe du Lac, otwarta w 2011 roku
w pracach rozpoczętych w 2007 roku i zakończonych w listopadzie 2011 roku, linia 1 została przekonwertowana do pracy bez kierowcy., Linia była obsługiwana przez połączenie pociągów obsługiwanych przez maszynistów i bez maszynistów do czasu dostarczenia ostatniego z jej pociągów MP 05 BEZ maszynistów w lutym 2013 roku. Ta sama przebudowa jest w toku dla linii 4, z przewidywanym terminem zakończenia w 2022 roku.
kilka rozszerzeń na przedmieścia otworzyło się w ostatnich latach. Linia 8 została przedłużona do Pointe du Lac w 2011 roku, linia 12 została przedłużona do Aubervilliers w 2012 roku, linia 4 została przedłużona do Mairie de Montrouge w 2013 roku, a linia 14 została przedłużona o 5,8 km Do Mairie De Saint-Ouen w grudniu 2020 roku.,
wypadki i incydenty
- 10 sierpnia 1903: katastrofa w Couronnes( pożar), 84 osoby zginęły.
- lipiec – październik 1995: zamachy w paryskim metrze (atak terrorystyczny), popełnione przez algierskich ekstremistów – 8 zabitych i ponad 100 rannych.
- 30 sierpnia 2000: pociąg MF 67 wykoleił się z powodu nadmiernej prędkości i niedostępnego automatycznego rejsu w Notre-Dame-de-Lorette, 24 lekko rannych.
- 6 sierpnia 2005: w pociągu w Simplon wybuchł pożar, raniąc co najmniej 19 osób. Wczesne raporty obwiniały zwarcie elektryczne jako przyczynę.,
- 29 lipca 2007: pożar w pociągu między Varenne i Invalides. 15 osób zostało rannych.