w pierwszych miesiącach wojny rewolucyjnej Patrioci oblegli Boston, gdzie stacjonowała większość sił brytyjskich. W innych miejscach było niewielu brytyjskich żołnierzy, a Patrioci przejęli kontrolę nad wszystkimi szczeblami rządu, a także dostawami broni i prochu. Wokalni Lojaliści rekrutowali ludzi na swoją stronę, często z zachętą i pomocą królewskich gubernatorów. W Karolinie Południowej Rekrutacja lojalistów przewyższała rekrutację Patriotów., Po krótkim oblężeniu Karoliny Południowej jesienią 1775 roku nastąpił gwałtowny wzrost werbunku Patriotów, a kampania śnieżna z udziałem tysięcy partyzanckich milicji doprowadziła do aresztowania lub ucieczki większości lojalistów z tylnego kraju. Na początku 1776 roku Szkoci z Karoliny Północnej połączyli siły, ale zostali rozbici w bitwie pod Moore ' s Creek Bridge.
do 4 lipca 1776 roku Patrioci zdobyli kontrolę nad praktycznie całym terytorium w trzynastu koloniach i wydali wszystkich urzędników królewskich., Nikt, kto otwarcie głosił swoją lojalność koronie, nie mógł pozostać, więc Lojaliści uciekli lub milczeli. Niektórzy z tych, którzy pozostali później, udzielali pomocy najeźdźcom wojsk brytyjskich lub dołączali do umundurowanych pułków lojalistów.
Brytyjczycy zostali wyparci z Bostonu 17 marca 1776 roku. Przegrupowali się w Halifaksie i zaatakowali Nowy Jork w sierpniu, pokonując armię George ' a Washingtona na Long Island i zdobywając Nowy Jork i jego okolice, i zajęli ujście rzeki Hudson do 1783 roku., Wojska brytyjskie przejęły kontrolę nad innymi miastami, w tym Filadelfią (1777), Savannah w Georgii (1778-83) i Charleston w Karolinie Południowej (1780-82). Jednak 90% ludności kolonialnej żyło poza miastami, w efekcie czego Kongres stanowił od 80 do 90% ludności. Brytyjczycy usunęli swoich gubernatorów z Kolonii, gdzie kontrolowali patriotów, ale Lojalistyczny rząd cywilny został przywrócony w przybrzeżnej Gruzji w latach 1779-1782, pomimo obecności sił Patriotów w północnej części Gruzji., Zasadniczo Brytyjczycy byli w stanie utrzymać władzę tylko w obszarach, w których mieli silną obecność wojskową.
Liczba Lojalistówedytuj
historyk Robert Calhoon napisał w 2000 roku, w odniesieniu do proporcji lojalistów do Patriotów w trzynastu koloniach:
najlepsze szacunki historyków podają, że odsetek dorosłych białych lojalistów wynosi około 15-20 procent., Około połowa kolonistów pochodzenia europejskiego próbowała uniknąć zaangażowania w walkę-niektórzy z nich celowi pacyfiści, inni niedawni imigranci, a wiele innych prostszych apolityków. Patrioci otrzymywali aktywne poparcie od około 40 do 45 procent białej ludności, a co najwyżej nie więcej niż gołą większość.
ława przysięgłych z hrabstwa Kentucky w Wirginii w lipcu 1780 r.konfiskowała ziemie dwóch mężczyzn uznanych za Brytyjskie. Daniel Boone został wymieniony jako członek ławy przysięgłych.,
przed pracą Calhoona szacunki dotyczące Lojalistycznego udziału ludności były nieco wyższe, około jednej trzeciej, ale te szacunki są obecnie odrzucane jako zbyt wysokie przez większość uczonych. W 1968 roku historyk Paul H. Smith oszacował, że w 1780 roku było tam około 400 000 lojalistów, czyli 16% białej ludności z 2,25 miliona.,
historyk Robert Middlekauff podsumował badania naukowe nad naturą wsparcia lojalistów w następujący sposób:
największą liczbę lojalistów znaleziono w koloniach środkowych: wielu dzierżawców farmerów w Nowym Jorku wspierało króla, na przykład, jak wielu Holendrów w Kolonii i w New Jersey. Niemcy w Pensylwanii starali się trzymać z dala od rewolucji, tak jak wielu kwakrów, a kiedy to się nie powiodło, trzymali się znanego związku, a nie obejmowali nowego., Szkoci góralscy w Karolinach, duża liczba duchownych anglikańskich i ich parafian w Connecticut i Nowym Jorku, kilku prezbiterian w południowych koloniach i duża liczba Irokezów pozostała lojalna królowi.,
Nowy Jork i Long Island były brytyjską bazą wojskową i polityczną w Ameryce Północnej w latach 1776-1783 i miały duża koncentracja lojalistów, z których wielu było uchodźcami z innych państw.
według Calhoona Lojaliści byli starsi i bogatsi, ale było też wielu lojalistów o skromnych środkach. Wielu aktywnych członków Church of England stało się lojalistami., Niektórzy przybysze z Wielkiej Brytanii, zwłaszcza ci ze Szkocji, mieli wysoki odsetek lojalistów. Lojaliści w południowych koloniach zostali stłumieni przez lokalnych patriotów, którzy kontrolowali lokalne i stanowe rządy. Wiele osób — w tym byli regulatorzy w Karolinie Północnej-odmówiło przyłączenia się do rebelii, ponieważ wcześniej protestowali przeciwko korupcji ze strony lokalnych władz, które później stały się przywódcami rewolucyjnymi. Ucisk ze strony lokalnych Wigów podczas regulacji doprowadził do wielu mieszkańców backcountry Północnej Karoliny siedzącej na rewolucji lub po stronie lojalistów.,
na terenach pod kontrolą Patriotów Lojaliści podlegali konfiskacie mienia, a jawnym zwolennikom króla groziło publiczne upokorzenie, takie jak taranowanie i pierzenie lub fizyczne ataki. Nie wiadomo, ilu lojalistów było nękanych przez Patriotów, ale leczenie było ostrzeżeniem dla innych lojalistów, aby nie brali broni. We wrześniu 1775 roku William Drayton i przywódca lojalistów pułkownik Thomas Fletchall podpisali traktat o neutralności we Wspólnocie wewnętrznej 96 w Karolinie Południowej., Za aktywne wspieranie Armii Brytyjskiej podczas okupacji Filadelfii, dwóch mieszkańców miasta zostało osądzonych za zdradę, skazanych i straconych przez powracające siły Patriotów.,
niewolnictwo i Czarni Lojaliści
w wyniku zbliżającego się kryzysu w Shelburne w Nowej Szkocji w 1788 roku
w 1775 gubernator Wirginii Lord Dunmore wydał proklamację, w której obiecał wolność niewolnikom i sługom, którzy mogli nosić broń i dołączyć do lojalistycznego etiopskiego pułku. Wielu niewolników z południa przyłączyło się do lojalistów z zamiarem uzyskania wolności i ucieczki z południa., Około 800 z nich pomogło milicji Wirginii w bitwie pod Kemp 's Landing i walczyło w bitwie pod Great Bridge na rzece Elizabeth, nosząc motto „Liberty to Slaves”, ale tym razem zostali pokonani. Resztki pułku wzięły następnie udział w ewakuacji Norfolk, po czym służyły w rejonie Chesapeake. Ostatecznie obóz, który tam założyli, doznał epidemii ospy i innych chorób. Zebrało to duże żniwo, przez co wielu z nich na jakiś czas przestało działać., Ocaleni dołączyli do innych jednostek Lojalistycznych i nadal służyli przez całą wojnę. Afroamerykanie byli często pierwszymi, którzy zgłaszali się na ochotnika i w sumie 12 000 Afroamerykanów służyło z Brytyjczykami w latach 1775-1783. To zmusiło patriotów do zaoferowania wolności tym, którzy będą służyć w Armii Kontynentalnej, z tysiącami czarnych Patriotów służących w Armii Kontynentalnej.
Amerykanie, którzy zdobyli wolność walcząc za Brytyjczyków, stali się znani jako Czarni Lojaliści., Brytyjczycy uhonorowali obietnicę wolności w Nowym Jorku dzięki staraniom generała Guya Carletona, który zapisał nazwiska Afroamerykanów, którzy wspierali Brytyjczyków w dokumencie zwanym Księgą Murzynów, który przyznawał wolność niewolnikom, którzy uciekli i pomagali Brytyjczykom. Około 4000 czarnych lojalistów udało się do brytyjskich kolonii Nowej Szkocji i Nowego Brunszwiku, gdzie otrzymali ziemię obiecaną. Założyli oni Wspólnoty na terenie obu prowincji, z których wiele istnieje do dziś., Ponad 2500 osiedliło się w Birchtown w Nowej Szkocji, co natychmiast uczyniło ją największą wolną czarną społecznością w Ameryce Północnej. Jednak długi okres oczekiwania na oficjalne przyznanie im dotacji gruntowych i uprzedzenia białych lojalistów w pobliskim Shelburne, którzy regularnie nękali osadę w wydarzeniach takich jak zamieszki w Shelburne w 1784 roku, sprawiły, że życie społeczności stało się bardzo trudne. W 1791 roku firma Sierra Leone zaoferowała transport niezadowolonych czarnoskórych lojalistów do rodzącej się Kolonii Sierra Leone w Afryce Zachodniej, z obietnicą lepszej ziemi i większej równości., Około 1200 wyjechało z Nowej Szkocji do Sierra Leone, gdzie nazwali stolicę Freetown. Po 1787 roku stali się elitą rządzącą Sierra Leone. Około 400 do 1000 wolnych czarnych, którzy przyłączyli się do brytyjskiej strony w rewolucji udał się do Londynu i dołączył do wolnej czarnej społeczności około 10,000 tam.
kobiety lojalne
podczas gdy mężczyźni walczyli o koronę, kobiety służyły w domach chroniąc swoje ziemie i mienie., Pod koniec wojny wielu lojalistów opuściło Amerykę, aby schronić się w Anglii, zostawiając swoje żony i córki, aby chronić swoją ziemię główną karą dla rodzin lojalistów było wywłaszczenie własności, ale zamężne kobiety były chronione pod „feme covert”, co oznaczało, że nie miały tożsamości politycznej, a ich prawa zostały wchłonięte przez ich mężów. Stworzyło to niezręczny dylemat dla Komisji konfiskat: konfiskata ziemi takiej kobiety ukarałaby ją za czyny męża. W rzeczywistości wiele kobiet zostało w ten sposób ukaranych., Grace Growden Galloway zapisała to doświadczenie w swoim pamiętniku. Majątek Galloway został przejęty przez rebeliantów i spędziła resztę życia walcząc o jego odzyskanie. Została zwrócona spadkobiercom w 1783 roku, po śmierci jej i męża.
Lojalizm w Kanadzie i Nowej Szkocjiedit
agenci rebeliantów byli aktywni w Quebecu (który był wówczas często nazywany „Kanadą”, nazwa wcześniejszej francuskiej prowincji) w miesiącach prowadzących do wybuchu aktywnej działania wojenne., John Brown, agent Boston Committee of Correspondence, pracował z kanadyjskim kupcem Thomasem Walkerem i innymi sympatykami rebeliantów zimą 1774-1775, aby przekonać mieszkańców do poparcia działań pierwszego Kongresu Kontynentalnego. Jednak wielu mieszkańców Quebecu pozostało neutralnych, stawiając opór zarówno Brytyjczykom, jak i Amerykanom.
chociaż część Kanadyjczyków wzięła broń w celu wsparcia rebelii, większość pozostała lojalna wobec króla., Francuski Kanadyjczycy byli usatysfakcjonowani przez brytyjski rząd Quebec Act z 1774 roku, który oferował tolerancję religijną i językową; ogólnie rzecz biorąc, nie sympatyzowali z buntem, który uważali za prowadzony przez protestantów z Nowej Anglii, którzy byli ich komercyjnymi rywalami i dziedzicznymi wrogami. Większość anglojęzycznych osadników przybyła po podboju Kanady przez Brytyjczyków w latach 1759-1760 i prawdopodobnie nie poparła separacji od Wielkiej Brytanii., Starsze kolonie Brytyjskie, Nowa Fundlandia i Nowa Szkocja (W tym Nowy Brunszwik) również pozostały lojalne i przyczyniły się do wsparcia wojsk koronnych.
pod koniec 1775 roku Armia kontynentalna wysłała do Quebecu siły dowodzone przez generała Richarda Montgomery ' ego i pułkownika Benedicta Arnolda, w celu przekonania mieszkańców Quebecu do przyłączenia się do rewolucji. Chociaż tylko mniejszość Kanadyjczyków otwarcie wyrażała lojalność wobec króla Jerzego, około 1500 milicjantów walczyło o króla w oblężeniu Fortu St. Jean., W regionie na południe od Montrealu, który był zajęty przez Kontynentalistów, niektórzy mieszkańcy poparli rebelię i podnieśli dwa pułki, aby dołączyć do sił Patriotów.
w Nowej Szkocji było wielu Jankeskich osadników wywodzących się z Nowej Anglii i generalnie popierali oni zasady rewolucji. Lojalność wobec rebelii osłabła, gdy amerykańscy Korsarze najechali społeczności Nowej Szkocji przez całą wojnę. Również rząd Nowej Szkocji wykorzystywał prawo do skazywania ludzi za bunt i zdradę za wspieranie sprawy rebeliantów., Wpływ na to miał także napływ niedawnej imigracji z wysp brytyjskich, którzy w czasie wojny pozostawali neutralni, a napływ był największy w Halifaxie. Wielka Brytania w każdym razie zgromadziła potężne siły w bazie morskiej Halifax po niepowodzeniu Jonathana Eddy ' ego w zdobyciu Fortu Cumberland w 1776 roku. Pomimo tego, że w listopadzie 1775 roku Kontynentaliści zdobyli Montreal, miesiąc później zostali zawróceni pod Quebec City przez połączenie Armii Brytyjskiej pod dowództwem gubernatora Guya Carletona, trudny teren i warunki pogodowe oraz obojętna lokalna reakcja., Siły kontynentalne zostały wyparte z Quebecu w 1776 roku, po zerwaniu lodu na rzece św. Wawrzyńca i przybyciu brytyjskich transportów w maju i czerwcu. Do wojny w 1812 roku nie doszło do kolejnej poważnej próby podważenia Brytyjskiej kontroli nad dzisiejszą Kanadą.
w 1777 roku 1500 lojalistów wzięło udział w kampanii Saratogi w Nowym Jorku i poddało się wraz z generałem Burgoyne ' em po walkach pod Saratogą w październiku. Przez resztę wojny Quebec pełnił rolę bazy wypadowej, prowadzonej głównie przez lojalistów i Indian, przeciwko przygranicznym społecznościom.,
służba wojskowa
Lojaliści rzadko podejmowali próby jakiejkolwiek organizacji politycznej. Były one często bierne, chyba że w okolicy znajdowały się regularne jednostki Armii Brytyjskiej. Brytyjczycy uznali jednak, że bardzo aktywna społeczność lojalistów jest gotowa do mobilizacji i zaplanowali większość swojej strategii wokół podniesienia lojalistycznych pułków. Brytyjska linia prowincjonalna, złożona z Amerykanów zaciągniętych do regularnej armii, liczyła 19 000 lojalistów (50 jednostek i 312 Kompanii). W grudniu 1780 roku maksymalna siła linii prowincjonalnej lojalistów wynosiła 9700., W sumie około 19,000 w jednym czasie lub innym było żołnierzami lub milicją w siłach brytyjskich. Lojaliści z Karoliny Południowej walczyli po stronie Brytyjczyków w bitwie pod Camden. Siły brytyjskie w bitwie pod Monck 's Corner i bitwie pod Lenud' s Ferry składały się w całości z lojalistów, z wyjątkiem dowódcy (Banastre Tarleton). Zarówno biali, jak i czarni Lojaliści walczyli po stronie Brytyjczyków w bitwie pod Kemp ' s Landing w Wirginii.