stosunek ceny do zysku jako predyktor dwudziestoletnich zysków na podstawie wykresu Roberta Shillera (rysunek 10.1, źródło). Oś pozioma pokazuje stosunek ceny realnej do zysku s&P Composite Stock Price Index obliczony jako irracjonalny wzrost (Cena skorygowana o inflację podzielona przez poprzednią 10-letnią średnią zysków skorygowanych o inflację)., Oś pionowa pokazuje średni geometryczny realny roczny zwrot z inwestycji w S&P Composite Stock Price Index, reinwestowanie dywidend i sprzedaż dwadzieścia lat później. Dane z różnych okresów dwudziestoletnich są oznaczone kolorami, jak pokazano w kluczu. Zobacz też: powroty dziesięcioletnie. Shiller stwierdza, że ta działka ” potwierdza, że inwestorzy długoterminowi-inwestorzy, którzy zobowiązują swoje pieniądze do inwestycji przez dziesięć pełnych lat – dobrze sobie radzili, gdy ceny były niskie w stosunku do zarobków na początku dziesięciu lat., Inwestorzy długoterminowi powinni indywidualnie obniżyć ekspozycję na giełdę, gdy jest ona wysoka, jak to było ostatnio, i wejść na rynek, gdy jest niska.”Burton Malkiel, znany zwolennik ogólnej ważności EMH, stwierdził, że korelacja ta może być zgodna z efektywnym rynkiem ze względu na różnice stóp procentowych.

inwestorzy, w tym tacy jak Warren Buffett, George Soros, i naukowcy zakwestionowali hipotezę efektywnego rynku zarówno empirycznie, jak i teoretycznie., Ekonomiści behawioralni przypisują niedoskonałości rynków finansowych kombinacji uprzedzeń poznawczych, takich jak nadmierna pewność siebie, nadmierna reakcja, stronniczość reprezentatywna, stronniczość informacyjna i różne inne przewidywalne błędy ludzkie w rozumowaniu i przetwarzaniu informacji. Zostały one zbadane przez psychologów, takich jak Daniel Kahneman, Amos Tversky i Paul Slovic i ekonomista Richard Thaler.

, Według Dremana i Berry ' ego, w 1995 roku, akcje o niskim P/E (price-to-earnings) mają większe zyski. We wcześniejszym artykule Dreman obalił również twierdzenie Ray 'a Ball' a, że te wyższe zyski można przypisać wyższej beta; badania Dremana zostały zaakceptowane przez efektywnych teoretyków rynku jako wyjaśniające anomalię w zgrabnej zgodzie z nowoczesną teorią portfela.,

Psychologia Behawioralnaedytuj

psychologia behawioralna podejścia do obrotu giełdowego są jednymi z bardziej obiecujących alternatyw dla EMH (strategie inwestycyjne, takie jak momentum trading, mają na celu wykorzystanie dokładnie takich nieefektywności). Ale laureat Nagrody Nobla, współtwórca programu Daniel Kahneman-zapowiedział swój sceptycyzm wobec inwestorów pokonujących rynek: „oni po prostu tego nie zrobią. To się nie stanie.,”Obrońcy EMH utrzymują, że Finanse behawioralne wzmacniają argumenty na rzecz EMH, ponieważ podkreślają uprzedzenia w jednostkach i komitetach, a nie na konkurencyjnych rynkach. Na przykład jednym z ważnych odkryć w finansach behawioralnych jest to, że osoby zatrudniają hiperboliczne dyskontowanie. Bezsprzecznie prawdą jest, że obligacje, kredyty hipoteczne, renty i inne podobne instrumenty finansowe podlegające konkurencyjnym siłom rynkowym nie. Wszelkie przejawy hiperbolicznego dyskontowania w wycenie tych zobowiązań wywołałyby Arbitraż, szybko eliminując w ten sposób wszelkie ślady indywidualnych uprzedzeń., Podobnie, dywersyfikacja, pochodne papiery wartościowe i inne strategie zabezpieczające zapewniają, jeśli nie eliminują potencjalnych błędnych wycen z poważnej nietolerancji ryzyka (niechęć do strat) osób podkreślonych przez Finanse behawioralne. Z drugiej strony ekonomiści, psychologowie behawioralni i zarządzający funduszami inwestycyjnymi są czerpani z ludzkiej populacji i dlatego podlegają uprzedzeniom, które behawioralni pokazują. Natomiast sygnały cenowe na rynkach są znacznie mniej uzależnione od indywidualnych uprzedzeń podkreślonych przez program finansowania behawioralnego., Richard Thaler założył fundusz na podstawie swoich badań nad Uprzedzeniami poznawczymi. W raporcie z 2008 roku określił złożoność i zachowanie stada jako kluczowe dla globalnego kryzysu finansowego z 2008 roku.

dalsze prace empiryczne podkreśliły wpływ kosztów transakcji na pojęcie efektywności rynku, z wieloma dowodami sugerującymi, że wszelkie anomalie odnoszące się do nieefektywności rynku są wynikiem analizy kosztów i korzyści dokonanej przez tych, którzy chcą ponieść koszty uzyskania cennych informacji w celu handlu na nim., Ponadto pojęcie płynności jest kluczowym elementem wychwytywania „nieefektywności”w testach anormalnych zwrotów. Każdy test tej propozycji stoi przed problemem wspólnej hipotezy, gdzie jest niemożliwe, aby kiedykolwiek przetestować efektywność rynku, ponieważ do tego wymaga użycia drążka pomiarowego, z którym porównywane są nienormalne zwroty —nie można wiedzieć, czy rynek jest skuteczny, jeśli nie wiadomo, czy model prawidłowo określa wymaganą stopę zwrotu., W związku z tym powstaje sytuacja, w której albo model wyceny aktywów jest nieprawidłowy, albo rynek jest nieefektywny, ale nie wiadomo, co się dzieje.

wyniki giełd są skorelowane z ilością słońca w mieście, w którym znajduje się główna Giełda.

anomalie EMH i odrzucenie modelu wyceny aktywów kapitałowych (CAPM)Edit

chociaż badania przypadków podziału akcji są zgodne z EMH (Fama, Fisher, Jensen, and Roll, 1969), inne analizy empiryczne wykazały problemy z hipotezą wydajnego rynku., Wczesne przykłady obejmują obserwację, że małe zaniedbane zapasy i zapasy o wysokich wskaźnikach księgowo-rynkowych (niskie ceny do księgowo) (zapasy wartościowe) miały tendencję do osiągania nienormalnie wysokich zwrotów w stosunku do tego, co można by wytłumaczyć metodą CAPM. Dalsze testy efektywności portfela przeprowadzone przez Gibbonsa, Rossa i Shankena (1989) (GJR) doprowadziły do odrzucenia CAPM, chociaż testy wydajności nieuchronnie prowadzą do wspólnego problemu hipotezy (patrz krytyka Rolla).,

Po wynikach GJR i rosnących empirycznych dowodów anomalii EMH, naukowcy zaczęli odchodzić od CAPM w kierunku modeli czynników ryzyka, takich jak model fama-French 3 factor. Te modele czynników ryzyka nie są właściwie oparte na teorii ekonomicznej (podczas gdy CAPM opiera się na nowoczesnej teorii portfela), ale raczej zbudowane z portfeli długich i krótkich w odpowiedzi na zaobserwowane empiryczne anomalie EMH., Na przykład czynnik „small-minus-big” (SMB) w modelu FF3 factor jest po prostu portfelem, który utrzymuje długie pozycje na małych akcjach i krótkie pozycje na dużych akcjach, aby naśladować ryzyko, przed którym stoją małe akcje. Mówi się, że te czynniki ryzyka reprezentują pewien aspekt lub wymiar niezróżnicowanego ryzyka systematycznego, które należy zrekompensować wyższymi oczekiwanymi zwrotami. Dodatkowe popularne czynniki ryzyka obejmują” HML ” współczynnik wartości (Fama i francuski, 1993);” MOM ” momentum factor (Carhart, 1997);” ILLIQ ” czynniki płynności (Amihud et al. 2002). Zobacz też: Robert Haugen,

pogląd niektórych ekonomistówedytuj

ekonomiści Matthew Bishop i Michael Green twierdzą, że pełna akceptacja hipotezy jest sprzeczna z poglądami Adama Smitha i Johna Maynarda Keynesa, którzy wierzyli, że irracjonalne zachowanie ma realny wpływ na rynki.

ekonomista John Quiggin twierdził, że „Bitcoin jest prawdopodobnie najlepszym przykładem czystej bańki” i że zapewnia rozstrzygające obalenie EMH., Podczas gdy inne aktywa używane jako waluta (takie jak złoto, tytoń) mają wartość niezależną od woli ludzi do przyjęcia ich jako płatności, Quiggin twierdzi, że „w przypadku Bitcoina nie ma żadnego źródła wartości” i dlatego powinny być wycenione na zero lub bezwartościowe.

Tshilidzi Marwala przypuszczał, że sztuczna inteligencja wpływa na stosowalność teorii hipotezy efektywnego rynku, ponieważ im bardziej sztuczna inteligencja infused computer traders są na rynkach jako handlowcy, tym bardziej wydajne rynki stają się.,

Warren Buffett również argumentował przeciwko EMH, szczególnie w swojej prezentacji z 1984 roku „The Superinvestors Of Graham-and-Doddsville”. Mówi, że przewaga inwestorów wartości wśród światowych menedżerów pieniądza o najwyższych wskaźnikach wydajności odrzuca twierdzenie zwolenników EMH, że szczęście jest powodem, dla którego niektórzy inwestorzy wydają się bardziej skuteczni niż inni.,

Burton Malkiel w swoim Random Walk Down Wall Street (1973) twierdzi, że „przewaga dowodów statystycznych” wspiera EMH, ale przyznaje, że w danych jest wystarczająco dużo „gremlinów czających się”, aby zapobiec ich jednoznacznemu udowodnieniu.

w swojej książce Reformacja w ekonomii, ekonomista i analityk finansowy Philip Pilkington twierdził, że EMH jest w rzeczywistości tautologią maskującą się jako teoria. Twierdzi on, że, biorąc pod uwagę wartość nominalną, teoria sprawia, że banalne twierdzenie, że przeciętny inwestor nie pobije średniej rynkowej – co jest tautologią., Pinkington argumentuje, że zwolennicy EMH zwykle mówią, że każdy rzeczywisty inwestor będzie zbieżny ze średnim inwestorem, mając wystarczająco dużo czasu, a więc żaden inwestor nie pobije średniej rynkowej. Ale Pilkington zwraca uwagę, że kiedy zwolennicy teorii są przedstawiane z dowodów, że niewielka mniejszość inwestorów, w rzeczywistości, pokonać rynek w dłuższej perspektywie, zwolennicy Ci następnie powiedzieć, że ci inwestorzy byli po prostu „szczęście”., Pilkington twierdzi, że wprowadzenie idei, że każdy, kto odbiega od teorii, jest po prostu „szczęściarzem”, izoluje teorię od fałszerstw i tak, czerpiąc z filozofa nauki i krytyka ekonomii neoklasycznej Hansa Alberta, Pilkington twierdzi, że teoria wraca do bycia tautologią lub pseudonaukową konstrukcją.

laureat Nagrody Nobla ekonomista Paul Samuelson twierdził, że rynek akcji jest „mikro wydajny”, ale nie „makro wydajny”: EMH jest znacznie lepiej dostosowany do poszczególnych akcji niż do zagregowanego rynku akcji., Badania oparte na diagramach regresji i rozrzutu, opublikowane w 2005 roku, mocno poparły dyktaturę Samuelsona.

Peter Lynch, zarządzający funduszami inwestycyjnymi Fidelity Investments, który konsekwentnie ponad dwukrotnie podwoił średnie rynkowe, zarządzając funduszem Magellan, twierdził, że EMH jest sprzeczne z hipotezą random walk—chociaż obie koncepcje są szeroko nauczane w szkołach biznesu bez pozornej świadomości sprzeczności. Jeśli ceny aktywów są racjonalne i oparte na wszystkich dostępnych danych, jak proponuje hipoteza efektywnego rynku, wahania cen aktywów nie są przypadkowe., Ale jeśli hipoteza Random walk jest ważna, to ceny aktywów nie są racjonalne.

Joel Tillinghast, również zarządzający funduszami w Fidelity z długą historią przewyższania benchmarku, napisał, że podstawowe argumenty EMH są „bardziej prawdziwe niż nie” i akceptuje „niechlujną” wersję teorii pozwalającą na margines błędu., Twierdzi jednak, że EMH nie we wszystkich przypadkach jest w pełni dokładny, biorąc pod uwagę powtarzające się bańki gospodarcze (gdy niektóre aktywa są drastycznie zawyżone) oraz fakt, że inwestorzy wartościowi (którzy koncentrują się na niedoszacowanych aktywach) mają tendencję do przewyższania szerszego rynku w dłuższych okresach. Tillinghast twierdzi również, że nawet zagorzali zwolennicy EMH przyznają się do słabości teorii, gdy aktywa są znacznie przeceniane lub niedoszacowane, takie jak Podwójna lub połowa ich wartości według analizy fundamentalnej.,

kryzys finansowy w latach 2007-2008 doprowadził do ponownej kontroli i krytyki hipotezy. Strateg rynkowy Jeremy Grantham stwierdził wyraźnie, że EMH jest odpowiedzialny za obecny kryzys finansowy, twierdząc, że wiara w tę hipotezę spowodowała, że liderzy finansowi mają „chroniczne niedocenianie zagrożeń związanych z pękaniem baniek aktywów”., Zauważony dziennikarz finansowy Roger Lowenstein rozwalił tę teorię, oświadczając: „plusem obecnej Wielkiej Recesji jest to, że może ona przebić stawkę przez serce akademickiego nostrum znanego jako hipoteza efektywnego rynku.”Były prezes Rezerwy Federalnej Paul Volcker odezwał się, mówiąc, że jest” jasne, że wśród przyczyn niedawnego kryzysu finansowego była nieuzasadniona wiara w racjonalne oczekiwania wydajności rynku.”Jeden z analityków finansowych zauważył” w latach 2007-2009 trzeba było być fanatykiem, żeby wierzyć w dosłowną prawdę o EMH.,”

na dorocznej konferencji International Organization of Securities Commissions, która odbyła się w czerwcu 2009 roku, hipoteza zajęła pierwsze miejsce. Martin Wolf, główny komentator ekonomiczny Financial Times, odrzucił tę hipotezę jako bezużyteczny sposób na zbadanie funkcjonowania rynków w rzeczywistości. Paul McCulley, Dyrektor zarządzający PIMCO, był mniej skrajny w swojej krytyce, mówiąc, że hipoteza nie zawiodła, ale była „poważnie wadliwa” w zaniedbaniu ludzkiej natury.,

kryzys finansowy skłonił Richarda Posnera, wybitnego sędziego, profesora prawa Uniwersytetu w Chicago i innowatora w dziedzinie prawa i ekonomii, do wycofania się z tej hipotezy. Posner oskarżył niektórych swoich kolegów ze szkoły w Chicago o „spanie na przełomie”, mówiąc, że ” ruch na rzecz deregulacji branży finansowej posunął się za daleko, wyolbrzymiając odporność—zdolność do samoleczenia-kapitalizmu laissez-faire.”Inni, tacy jak Fama, mówili, że hipoteza dobrze się utrzymała podczas kryzysu i że rynki były ofiarą recesji, a nie jej przyczyną., Mimo to Fama przyznała, że” słabo poinformowani inwestorzy mogą teoretycznie wprowadzić rynek w błąd”, a w rezultacie ceny akcji mogą stać się” nieco irracjonalne”.