w krytyce literackiej formalizm odnosi się do stylu dociekania, który skupia się niemal wyłącznie na cechach samego tekstu literackiego, z wyłączeniem kontekstów biograficznych, historycznych lub intelektualnych. Nazwa „formalizm” wywodzi się z jednej z głównych zasad myśli Formalistycznej: że forma dzieła literackiego jest z natury częścią jego treści, a próba oddzielenia tych dwóch jest błędna., Skupiając się na formie literackiej i wykluczając zbędne konteksty, Formaliści wierzyli, że możliwe będzie prześledzenie ewolucji i rozwoju form literackich, a tym samym samej literatury.

w prostych słowach Formaliści uważali, że przedmiotem badań literackich powinien być sam tekst, a nie życie autora czy klasa społeczna. Sztuka jest produkowana według określonych reguł i z własną wewnętrzną logiką. Nowe formy sztuki stanowią zerwanie z dawnymi formami i wprowadzenie nowych zasad i logiki. Celem krytyka jest zbadanie tej cechy sztuki., W przypadku literatury przedmiotem refleksji jest „literackość” tekstu, która czyni z niego dzieło sztuki, a nie Dziennikarstwo. Ta dbałość o szczegóły tekstu literackiego była próbą przekształcenia przez literaturę swojej dyscypliny w naukę.

Historia

nie istnieje jedna szkoła formalizmu, a termin ten grupuje w sobie wiele różnych podejść do literatury, z których wiele poważnie odbiegają od siebie., Formalizm, w najszerszym znaczeniu, był dominującym sposobem akademickiego studiowania literatury w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii od końca II Wojny Światowej do lat 70., a zwłaszcza formalizm „nowych krytyków”, w tym m.in. I. A. Richards, John Crowe Ransom, C. P. Snow i T. S. Eliot. Na kontynencie europejskim formalizm wyłonił się przede wszystkim ze słowiańskich kręgów intelektualnych Pragi i Moskwy, a zwłaszcza z twórczości Romana Jakobsona, Borysa Eichenbauma i Wiktora Szkłowskiego., Chociaż teorie rosyjskiego formalizmu i Nowej krytyki są podobne pod wieloma względami, obie szkoły rozwijały się w dużej mierze w izolacji od siebie i nie powinny być ze sobą powiązane ani uważane za identyczne. W rzeczywistości nawet wiele teorii zaproponowanych przez krytyków pracujących w ich szkołach często odbiegało od siebie.

od końca lat 70.formalizm zaczął wypadać z łask w środowisku naukowym. W tej dziedzinie zaczęły dominować liczne nowe podejścia, które często podkreślały polityczne znaczenie tekstów literackich., Teoretycy zaczęli podejrzewać, że dzieło literackie można oddzielić od jego początków lub zastosowań lub od kontekstu politycznego i społecznego. Przez kilka dekad od początku lat 70. słowo „formalizm” nabrało negatywnej, niemal pejoratywnej konotacji, oznaczając dzieła krytyki literackiej, które były tak pochłonięte drobiazgową lekturą, że nie miały większego znaczenia kulturowego., W ostatnich latach, gdy fala krytyki Poststrukturalnej i postmodernistycznej zaczęła zanikać, wartość metod Formalistycznych ponownie wyszła na jaw, a niektórzy uważają, że przyszłość krytyki literackiej będzie wiązała się z odrodzeniem formalistycznych idei.

formalizm rosyjski

„formalizm rosyjski” odnosi się przede wszystkim do działalności Towarzystwa Studiów nad językiem poetyckim założonego w 1916 roku w Petersburgu (wówczas Piotrogrodzie) przez Borisa Eichenbauma, Wiktora Szkłowskiego i Jurija Tynjanowa, a następnie do Moskiewskiego koła językowego założonego w 1914 roku przez Romana Jakobsona., Esej eichenbauma z 1926 r. „The Theory of the 'Formal Method'” (przetłumaczony na Lemon i Reis) zawiera ekonomiczny przegląd podejścia, które zalecali Formaliści, który zawierał następujące podstawowe idee:

  • celem jest stworzenie „nauki o literaturze, która byłaby zarówno niezależna, jak i rzeczowa.”
  • ponieważ Literatura składa się z języka, językoznawstwo będzie podstawowym elementem nauki o literaturze.,
  • literatura jest niezależna od warunków zewnętrznych w tym sensie, że język literacki różni się od zwykłych zastosowań języka, nie tylko dlatego, że nie jest całkowicie komunikatywny.
  • Literatura ma swoją własną historię, historię innowacji w strukturach formalnych i nie jest zdeterminowana przez zewnętrzną, materialną historię.
  • tego, co mówi dzieło literackie, nie można oddzielić od tego, co mówi dzieło literackie, a zatem forma i struktura dzieła, daleka od bycia jedynie ozdobnym opakowaniem treści, jest w istocie integralną częścią treści dzieła.,

według Eichenbauma, Shklovsky był głównym krytykiem grupy, A Shklovsky przyczynił się do dwóch z ich najbardziej znanych koncepcji: zniesławiania (ostraneniye, dosłowniej, „estranement” lub „czyniąc to dziwnym”) i rozróżnienia fabuły/historii (syuzhet/fabula). „Zniesławianie” jest jednym z kluczowych sposobów, w jaki język literacki odróżnia się od zwykłego, KOMUNIKATYWNEGO języka i jest cechą ogólnego funkcjonowania sztuki: poprzez przedstawianie rzeczy w dziwny i nowy sposób, pozwalający czytelnikowi spojrzeć na świat w innym świetle., Innowacja w historii literatury jest, według Shklovsky ' ego, częściowo kwestią znalezienia nowych technik zniesławiania. Rozróżnienie fabuła / historia, drugi aspekt ewolucji literackiej według Shklovsky ' ego, jest rozróżnienie między sekwencją wydarzeń, których tekst dotyczy („Historia”) od sekwencji, w której wydarzenia te są przedstawione w dziele („fabuła”)., Podkreślając, w jaki sposób „fabuła” jakiejkolwiek fikcji naturalnie odbiega od chronologicznej sekwencji jej „historii”, Shklovsky był w stanie podkreślić znaczenie zwracania niezwykłej uwagi na fabułę—czyli formę—tekstu, aby zrozumieć jego znaczenie. Oba te pojęcia są próbą opisania znaczenia formy utworu literackiego w celu zdefiniowania jego ” literackości.,”

Praski krąg i strukturalizm

Moskiewski krąg lingwistyczny, założony przez Jakobsona, był bardziej bezpośrednio związany z najnowszymi osiągnięciami lingwistyki niż grupa Eichenbauma. W 1920 Jakobson wyjechał z Moskwy do Pragi, a w 1926 wraz z Nikołajem Trubetzkoj i innymi założył Praskie koło lingwistyczne. Łączyły one zainteresowanie teorią literatury z zainteresowaniem językoznawstwem, zwłaszcza pracą Ferdinanda de Saussure ' a.

najczystszym i najważniejszym przykładem strukturalizmu Szkoły Praskiej jest traktowanie fonemów., Zamiast sporządzać listę dźwięków występujących w danym języku, Szkoła Praska starała się zbadać, jak są ze sobą powiązane. Pod wpływem Saussure ' a stwierdzili, że inwentarz dźwięków w języku może być analizowany pod kątem szeregu kontrastów. Prace Jakobsona dotyczące lingwistyki, a w szczególności Saussure ' a, okazały się przełomowe dla rozwoju strukturalizmu. Jego przeprowadzka z Pragi do Francji przyczyniła się do jej rozwoju.

I. A., Richards

Ivor Armstrong Richards (ur. 26 lutego 1893, zm. 1979) – Brytyjski krytyk literacki i retor, założyciel anglojęzycznej Szkoły krytyki Formalistycznej, która w końcu stała się znana jako New Criticism. Książki Richardsa, zwłaszcza the Meaning of Meaning, Principles of Literary Criticism, Practical Criticism, and the Philosophy of Retoryka, były przełomowymi dokumentami nie tylko dla rozwoju nowej krytyki, ale także dla dziedzin semiotyki, filozofii języka i lingwistyki., Co więcej, Richards był znakomitym nauczycielem, a większość wybitnych nowych krytyków była uczniami Richardsa w tym czy innym czasie. Ponieważ Nowa Krytyka, przynajmniej w krajach anglojęzycznych, jest często uważana za początek współczesnej krytyki literackiej, Richards jest jednym z założycieli współczesnego studium literatury w języku angielskim.,

chociaż Richards jest często określany jako ojciec nowej krytyki, prawdopodobnie zakwestionowałby ten związek, ponieważ Nowa Krytyka była w dużej mierze produktem jego uczniów, którzy rozszerzyli, przeinterpretowali, a w niektórych przypadkach błędnie zinterpretowali, bardziej ogólne teorie języka Richardsa. Chociaż Richards był krytykiem literackim, był wykształcony jako filozof, i ważne jest, aby zauważyć, że jego własne teorie literatury były przede wszystkim prowadzone w celu pogłębienia filozoficznej teorii języka, a nie jako krytycznej Teorii Literatury., Richards jest prawdopodobnie najbardziej znany z anegdoty, którą powielał w praktycznej krytyce, ilustrującej jego styl krytycznej lektury. Jako zadanie w klasie, Richards dawał studentom krótkie wiersze, opowiadania lub fragmenty z dłuższych prac, nie wskazując, kim byli autorzy. Odkrył, że praktycznie wszyscy jego uczniowie – nawet ci najbardziej wyjątkowi—nie byli w stanie zinterpretować, powiedzmy, sonetu Szekspira, nie opierając się na kliszach zaczerpniętych z biografii i stylu Szekspira., Próbując ustalić, dlaczego jego uczniowie mieli takie trudności z interpretacją tekstów literackich bez pomocy biograficznych i historycznych wspólnych miejsc, Richards wpadł na swoją metodę niezwykle Bliskiego czytania, zmuszając swoich uczniów do zwrócenia niemal Captain stopień uwagi na dokładne sformułowanie tekstu.

oprócz opracowania metody bliskiej lektury, która stała się podstawą krytyki Formalistycznej, Richards był również głęboko zaangażowany w rozumienie interpretacji literackiej z perspektywy psychologii i psychoanalizy., Był dobrze czytany w teorii psychologicznej swoich czasów, przyczyniając się do dalszego rozwoju krytyki psychoanalitycznej, która ostatecznie przekroczy nową krytykę przyjmowaną przez większość jego uczniów. Podczas gdy teorie interpretacji poetyckiej i języka poetyckiego zostały przekroczone, jego początkowy impuls do ugruntowania teorii interpretacji w psychologii i analizie tekstowej stał się paradygmatem rozwoju programu studiów literackich.,

Nowa Krytyka

Nowa Krytyka była dominującym nurtem w angielskiej i amerykańskiej krytyce literackiej połowy XX wieku, od lat 20. do połowy i końca lat 60.jej zwolennicy byli dobitni w opowiadaniu się za uważnym czytaniem i uważaniem na same teksty, a także odrzucaniu krytyki opartej na źródłach pozatekstowych, zwłaszcza biografii., W najlepszym przypadku nowe odczyty krytyczne były błyskotliwe, artykułowane i szerokie, ale w najgorszym przypadku nowi krytycy byli pedantyczni, idiosynkratyczni, a czasami dogmatyczni, odmawiając zbadania innych, kontekstowych dróg krytycznego dociekania. W rezultacie tych niepowodzeń nowi krytycy zostali ostatecznie uzurpowani przez rozwój poststrukturalizmu, dekonstrukcji, postkolonializmu i Kulturoznawstwa, bardziej zorientowanych politycznie szkół Teorii Literatury., Nowa Krytyka stała się synonimem zacofanego modelu prowadzenia badań literackich, który nie zwracał uwagi na nic poza małym światem zamkniętego tekstu. W ostatnich latach teoria literatury—cierpiąca na krytyczny brak struktury oraz coraz bardziej złożone i chaotyczne środowisko akademickie-zaczęła się cofać i ponownie analizować niektóre z bardziej otwartych i przenikliwych dzieł nowych krytyków. Chociaż od lat 70-tych w klasach rzadko nauczano nowej krytyki, w ostatnich latach zaczęła ona odradzać się w dyskursie krytycznym.,

Synopsis of New Critical thought

chociaż nowi Krytycy są często postrzegani jako szkoła, należy zauważyć, że ze względu na kluczowe różnice ideologiczne między niektórymi z jej najwybitniejszych członków, Nowa Krytyka nigdy nie połączyła się w jednolitą „naukę o literaturze.”Najważniejsi krytycy, którzy są często grupowani jako przełomowe postacie nowej krytyki to: T. S. Eliot, F. R. Leavis, William Empson, Robert Penn Warren, John Crowe Ransom i Clearth Brooks., Warto zauważyć, że nowa krytyka była raczej wyjątkowa, ponieważ spora liczba praktykujących nowych krytyków była również aktywna jako poeci, powieściopisarze i pisarze krótkich historii, podczas gdy prawie wszyscy krytycy literaccy są dziś wyłącznie uczonymi i naukowcami.

choć trudno to podsumować, wystarczy powiedzieć, że Nowa Krytyka przypominała formalizm I. A. Richardsa, ponieważ skupiała się na drobiazgowej analizie tekstu literackiego z wykluczeniem zewnętrznych szczegółów., W szczególności pojęcie dwuznaczności języka literackiego jest ważnym pojęciem w ramach nowej krytyki; kilku wybitnych nowych krytyków było szczególnie zafascynowanych sposobem, w jaki tekst może wyświetlać wiele jednoczesnych znaczeń. W latach 30. I. A. Richards zapożyczył termin „overdetermination” Sigmunda Freuda, aby odnosić się do wielu znaczeń, które według niego były zawsze obecne jednocześnie w języku. Zdaniem Richardsa twierdzenie, że dzieło ma „jedno i tylko jedno prawdziwe znaczenie” było aktem przesądu(Filozofia retoryki, 39).

w 1954 roku William K., Wimsatt i Monroe Beardsley opublikowali esej zatytułowany „The Intentional Fallacy”, który stał się przełomowym tekstem w rozwoju nowej krytyki. Esej stanowczo sprzeciwiał się wszelkim dyskusjom na temat intencji autora lub ” zamierzonego znaczenia.”Dla Wimsatta i Beardsleya najważniejsze były słowa na stronie; czytelnik nie ma uprzywilejowanego dostępu do umysłu autora, aby określić, co autor” zamierzał ” powiedzieć. Import znaczeń spoza tekstu był zupełnie nieistotny i potencjalnie rozpraszający. Stało się to głównym założeniem nowej krytyki.,

ponieważ nowi krytycy nie przyznają się do innych informacji niż te zawarte w tekście, nie powinno się zawierać informacji biograficznych o autorze. Co więcej, studiowanie fragmentu prozy czy poezji w Nowym Stylu krytycznym wymaga starannej, dokładnej analizy samego fragmentu—sztywnej postawy, za którą w późniejszych czasach często wyrzeka się nowych krytyków. Niemniej jednak bliskie czytanie jest obecnie podstawowym narzędziem krytyki literackiej., Takie czytanie kładzie duży nacisk na to, co szczególne nad tym, co ogólne, zwracając szczególną uwagę na poszczególne słowa, składnię, a nawet interpunkcję oraz kolejność, w jakiej zdania i obrazy rozwijają się w miarę ich czytania. W późniejszych czasach, potwornie dokładny styl czytania zalecany przez nową krytykę został żartobliwie określony jako ” analizowanie daylights z wiersza przed trzydziestką zdumionych studentów.,”

mimo licznych wad wyłącznie nowego podejścia krytycznego, nowi krytycy byli jedną z najbardziej udanych szkół Teorii Literatury w historii literaturoznawstwa. W ciągu około stu lat, gdy literatura była traktowana poważnie jako dyscyplina akademicka w systemie uniwersyteckim, nowi Krytycy są niewątpliwie najbardziej wpływowymi i najdłużej trwającymi szkołami krytycznymi., Dopiero w burzliwych politycznie i ideologicznie dekadach lat 60. i 70. metody nowych krytyków zostały zakwestionowane, a po ich upadku teoria literatury nigdy nie miała tak jednolitego systemu analizy literackiej, jak w czasach nowej krytyki. Obecni uczeni zaczynają ponownie oceniać metody nowych krytyków, aby zastosować je do szerszych dziedzin krytyki istotnej kulturowo i politycznie, które pojawiły się, i oczywiste jest, że wiele idei nowych krytyków—i tych Formalistów w ogóle – nie jest przestarzałych.,

kredyty

autorzy i redaktorzy encyklopedii Nowego Świata przepisali i uzupełnili artykuł Wikipedii zgodnie ze standardami nowej encyklopedii świata. Ten artykuł jest zgodny z warunkami licencji Creative Commons CC-by-sa 3.0 (CC-by-sa), które mogą być używane i rozpowszechniane z odpowiednim przypisaniem. Zgodnie z warunkami tej licencji należy się uznanie, które może odnosić się zarówno do autorów nowej encyklopedii świata, jak i bezinteresownych wolontariuszy Wikimedia Foundation. Aby zacytować ten artykuł, Kliknij tutaj, aby wyświetlić listę akceptowalnych formatów cytowania.,Historia wcześniejszych prac wikipedystów jest dostępna dla badaczy tutaj:

  • Historia formalizmu
  • Historia I. A. _Richards
  • Historia New_Criticism

historia tego artykułu od czasu jego importu do nowej encyklopedii świata:

  • Historia „formalizmu”

Uwaga: niektóre ograniczenia mogą mieć zastosowanie do korzystania z poszczególnych obrazów, które są oddzielnie licencjonowane.