z wyjątkiem być może Niektórych odległych mieszkańców wysp, większość ludzi ma naturalną tendencję do postrzegania kontynentów jako podstawowych, trwałych, a nawet charakterystycznych cech Ziemi. Łatwo zapomina się, że platformy kontynentalne są rozproszone i odosobnione na planecie, która jest w dużej mierze pokryta wodą. Jednak gdy patrzy się z kosmosu, właściwy obraz Ziemi staje się natychmiast jasny. To jest niebieska planeta., Z tej perspektywy wydaje się dość niezwykłe, że w ciągu swojej długiej historii ziemia mogła utrzymać niewielki ułamek swojej powierzchni zawsze nad morzem-umożliwiając między innymi ewolucję człowieka na suchym lądzie.

czy wytrwałość na wysokich kontynentach jest tylko przypadkowa? Jak powstała skorupa ziemska? Czy był tam cały czas, jak jakaś pierwotna wisienka na planetarnym torcie, czy też ewoluował przez wieki?, Takie pytania wywołały dyskusje, które dzieliły naukowców przez wiele dziesięcioleci, ale fascynująca historia o tym, jak ziemska powierzchnia przybrała swoją obecną formę, jest teraz zasadniczo rozwiązana. To zrozumienie pokazuje, co zadziwiające, że Warunki wymagane do utworzenia kontynentów Ziemi mogą być niezrównane w pozostałej części układu słonecznego.

Ziemia i Wenus, będąc mniej więcej tej samej wielkości i odległości od słońca, są często uważane za planety bliźniacze. Więc naturalne jest zastanawianie się, jak skorupa Wenus porównuje się z skorupą naszego świata., Chociaż wielowiekowe obserwacje teleskopowe z ziemi nie mogły dać wglądu, począwszy od 1990 roku sondy kosmiczne Magellana orbitujące wokół radaru penetrowały grube chmury, które spowiły Wenus i ujawniły jej powierzchnię z oszałamiającą przejrzystością. Na podstawie szczegółowych zdjęć form lądowych naukowcy Planetarni mogą przypuszczać, jaki rodzaj skały pokrywa Wenus.

nasza siostrzana planeta wydaje się być otoczona skałami o bazaltowym składzie-podobnie jak ciemne, drobnoziarniste skały, które wyznaczają baseny oceaniczne na Ziemi. Na mapach Magellana nie udało się jednak znaleźć rozległych obszarów analogicznych do ziemskiej skorupy kontynentalnej., Wyniesione regiony Aphrodite Terra i Isztar Terra wydają się być pozostałościami zmiętych bazaltowych law. Mniejsze kopuły w kształcie kopuły znajdują się na Wenus, a te formy mogą wskazywać, że skały wulkaniczne o składzie granitu istnieją w niektórych miejscach, ale odbicia radarowe pokazują, że te cechy pancakelike mogą składać się jedynie z większej ilości bazaltu.,

Po przeanalizowaniu bogactwa danych radarowych dostarczonych przez Magellana, naukowcy doszli do wniosku, że tektonika płyt (czyli ciągłe tworzenie, ruch i niszczenie części powierzchni planety) nie wydaje się działać na Wenus. Nie ma oczywistych odpowiedników dla rozległych grzbietów śródoceanicznych lub wielkich systemów okopów Ziemi. Jest więc mało prawdopodobne, aby skorupa Wenus regularnie powracała do płaszcza tej planety., Nie wydaje się też, aby było dużo miejsca dla nowej skorupy: ilość lawy, która obecnie wybucha na Wenus, jest w przybliżeniu równa wydajności jednego hawajskiego wulkanu, Kilauea-zwykłego dryblingu dla całej planety. Te odkrycia Wenus i podobne badania innych ciał stałych w Układzie Słonecznym pokazują, że skorupy planetarne można wygodnie podzielić na trzy podstawowe typy.

tzw. skorupy pierwotne sięgają początków układu słonecznego., Pojawiły się po tym, jak duże kawałki pierwotnego materiału rozbiły się na rosnącą planetę, uwalniając wystarczającą ilość energii, aby spowodować stopienie pierwotnej protoplanety. Gdy stopiona skała zaczęła ochładzać się, kryształy niektórych rodzajów minerałów zestalały się stosunkowo wcześnie i mogły oddzielić się od ciała magmy. Proces ten, na przykład, prawdopodobnie stworzył białe wyżyny księżyca po niskiej gęstości ziarna mineralnego skalenia unosiły się na szczyt wczesnego księżycowego „Oceanu” stopionego bazaltu., Skorupy wielu satelitów olbrzymich planet zewnętrznych, złożone z mieszanek skał z wodą, metanem i amoniakiem, mogły również powstać w wyniku katastrofalnego topnienia podczas początkowej akrecji.

w przeciwieństwie do produktu tak nagłych, na dużą skalę epizodów topnienia, wtórne skorupy tworzą po ciepła z rozpadu pierwiastków promieniotwórczych stopniowo gromadzi się w ciele planetarnym. Takie powolne ogrzewanie powoduje, że niewielka część skalistego płaszcza planety topi się i zwykle powoduje erupcję bazaltowych law., Powierzchnie Marsa i Wenus oraz DNA oceaniczne Ziemi pokrywają powstałe w ten sposób wtórne skorupy. Księżycowa maria („morza” starożytnych astronomów) również uformowała się z bazaltowych law, które powstały głęboko we wnętrzu księżyców. Ciepło z radioaktywności, a może z naprężenia wywołanego przez siły pływowe, na niektórych lodowych księżycach zewnętrznego układu słonecznego może również wytworzyć wtórne skorupy.

W przeciwieństwie do tych stosunkowo powszechnych typów, tak zwana skorupa trzeciorzędowa może tworzyć się, jeśli warstwy powierzchniowe zostaną przywrócone z powrotem do płaszcza planety aktywnej geologicznie., Podobnie jak forma ciągłej destylacji, wulkanizm może następnie prowadzić do produkcji wysoce zróżnicowanej magmy o składzie różniącym się od bazaltu-bliżej do jasnego magmowego granitu skalnego. Ponieważ recykling niezbędny do wytworzenia magm granitowych może wystąpić tylko na planecie, na której działa tektonika płyt, taki skład jest rzadki w Układzie Słonecznym. Powstawanie skorupy kontynentalnej na Ziemi może być jej jedynym miejscem.,

pomimo niewielkiej liczby przykładów w ramach każdej kategorii, jedno uogólnienie na temat genezy powierzchni planet wydaje się łatwe do wykonania: istnieją wyraźne różnice w tempach, w których formują się skorupy pierwotne, wtórne i trzeciorzędowe. Na przykład księżyc wytworzył swoją białą, bogatą w skalenie pierwotną skorupę-około 9% objętości księżyca-w ciągu zaledwie kilku milionów lat. Skórki wtórne rozwijają się znacznie wolniej., Księżyce bazalt maria (skorupa wtórna) mają zaledwie kilkaset metrów grubości i stanowią zaledwie jedną dziesiątą 1 procent objętości księżyców, a jednak te tak zwane morza potrzebowały ponad miliarda lat, aby uformować się. Inny przykład skorupy wtórnej, bazaltowe baseny oceaniczne naszej planety (które stanowią około jednej dziesiątej 1 procent masy Ziemi), uformowały się w okresie około 200 milionów lat. Powolne jak te stawki są, tworzenie trzeciorzędowej skorupy jest jeszcze mniej wydajne. Ziemia potrzebuje kilku miliardów lat, by wytworzyć trzeciorzędową skorupę-kontynenty., Cechy te stanowią zaledwie połowę 1% masy planety.

pływające kontynenty
wiele pierwiastków, które są rzadko spotykane na Ziemi, jest wzbogaconych w skały granitowe, a to zjawisko nadaje skorupie kontynentalnej znaczenie nieproporcjonalne do jej niewielkiej masy. Ale geolodzy nie byli w stanie oszacować ogólnego składu skorupy-niezbędnego punktu wyjścia dla jakichkolwiek badań jej pochodzenia i ewolucji-poprzez bezpośrednią obserwację. Jedną z możliwych metod może być kompilacja istniejących opisów skał, które wyłaniają się na powierzchni., Nawet ta duża ilość informacji może okazać się niewystarczająca. Program eksploracji na dużą skalę, który mógłby dotrzeć wystarczająco głęboko do skorupy, aby uzyskać znaczącą próbkę, przekroczyłby granice nowoczesnej technologii wiercenia i w każdym razie byłby zbyt kosztowny.

na szczęście prostsze rozwiązanie jest pod ręką. Natura osiągnęła już powszechne pobieranie próbek poprzez erozję i osadzanie się osadów. Niskie muły, przekształcone teraz w solidną skałę osadową, dają zaskakująco dobry średni skład dla odsłoniętej skorupy kontynentalnej., W próbkach tych brakuje jednak pierwiastków rozpuszczalnych w wodzie, takich jak sód i wapń. Wśród nierozpuszczalnych materiałów, które są przenoszone ze skorupy do osadów bez zniekształceń w ich względnej obfitości, znajduje się 14 pierwiastków ziem rzadkich, znanych geochemikom jako REEs. Te znaczniki pierwiastkowe są wyjątkowo przydatne w rozszyfrowaniu składu skorupy, ponieważ ich Atomy nie pasują starannie do struktury krystalicznej większości popularnych minerałów. Zamiast tego skupiają się w późnoformujących produktach granitowych chłodnej magmy, które tworzą większość skorupy kontynentalnej.,

ponieważ wzory REE występujące w różnych osadach są tak podobne, geochemicy przypuszczają, że wietrzenie, erozja i sedymentacja muszą mieszać różne magmowe skały źródłowe wystarczająco skutecznie, aby stworzyć ogólną próbkę skorupy kontynentalnej. Wszyscy członkowie grupy REE ustalają podpis kompozycji górnej skorupy i zachowują, w kształtach wzorców obfitości pierwiastków, zapis wydarzeń magmowych, które mogły mieć wpływ na kształt skorupy.,

korzystając z tych znaczników geochemicznych, geolodzy określili na przykład, że skład górnej części skorupy kontynentalnej jest zbliżony do składu granodiorytu, zwykłej skały magmowej, która składa się w dużej mierze z jasnego kwarcu i skalenia, a także z różnych ciemnych minerałów. Głęboko w skorupie kontynentalnej, poniżej około 10 do 15 kilometrów, skała o bardziej bazaltowym składzie jest prawdopodobnie powszechna., Dokładna natura tego materiału pozostaje kontrowersyjna, a geolodzy obecnie testują swoje pomysły za pomocą pomiarów ciepła wytwarzanego w skorupie ziemskiej przez ważne pierwiastki radioaktywne: uran, tor i 40K, radioaktywny izotop potasu. Wydaje się jednak rozsądne, że przynajmniej część tego niedostępnego i enigmatycznego regionu może składać się z bazaltu uwięzionych i zalegających pod kontynentami o mniejszej gęstości.

właśnie ta fizyczna właściwość skał granitowych-niska gęstość-wyjaśnia, dlaczego większość kontynentów nie jest zanurzona., Skorupa kontynentalna wznosi się średnio 125 metrów nad poziomem morza, a około 15 procent obszaru kontynentalnego rozciąga się na ponad dwa kilometry wysokości. Te wielkie wysokości wyraźnie kontrastują z głębokościami dna oceanicznego, które średnio znajdują się około czterech kilometrów poniżej poziomu morza-jest to bezpośrednia konsekwencja ich wyłożenia gęstą skorupą oceaniczną złożoną głównie z bazaltu i cienkiej forniru osadu.

u podstawy skorupy leży tzw. nieciągłość Mohorowicka (nazwa skracająca język geolodzy niezmiennie skracają do „Moho”)., Ta głęboka powierzchnia oznacza radykalną zmianę w składzie na niezwykle gęstą skałę bogatą w minerał oliwin, który wszędzie leży u podstaw zarówno oceanów, jak i kontynentów. Badania geofizyczne z wykorzystaniem fal sejsmicznych prześledziły Moho na całym świecie. Badania te wykazały również, że płaszcz poniżej kontynentów może być trwale przymocowany na górze. Te stosunkowo chłodne subkrustalne „kępy” mogą mieć aż 400 kilometrów grubości i wydają się jeździć z kontynentami podczas wędrówek płytowo-tektonicznych., Poparcie dla tego pojęcia pochodzi z analizy drobnych inkluzji mineralnych znalezionych w diamentach, które są uważane za pochodzące głęboko w tym subkrustalnym regionie. Pomiary pokazują, że diamenty mogą mieć nawet trzy miliardy lat, a tym samym pokazują Starożytność głębokich korzeni kontynentalnych.

ciekawi mnie, że niecałe 50 lat temu nie było dowodów na to, że skały okalające baseny oceaniczne różniły się w jakikolwiek zasadniczy sposób od tych znalezionych na lądzie. Oceany były po prostu uważane za spiętrzone lub zatopione kontynenty., Ta percepcja wyrosła na tyle naturalnie, że skorupa kontynentalna była cechą otaczającą świat, która powstała jako rodzaj szumowiny na początkowo stopionej planecie. Chociaż obecnie wydaje się pewne, że Ziemia faktycznie stopiła się bardzo wcześnie, wydaje się, że pierwotna skorupa granitowa, typu domniemanego kilkadziesiąt lat temu, w rzeczywistości nigdy nie istniała.

Ewolucja Geodiversity
Jak to się stało, że dwa tak różne rodzaje skorupy, kontynentalnej i oceanicznej, zdołały powstać na Ziemi? Aby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba wziąć pod uwagę najwcześniejszą historię układu słonecznego., W rejonie pierwotnej mgławicy słonecznej zajmowanej przez orbitę Ziemi, gaz był w większości zmiatany, a tylko gruzy skalne wystarczająco duże, aby przetrwać intensywną wczesną aktywność słoneczną nagromadziły się. Obiekty te musiały urosnąć przez akrecję, zanim w końcu spadły razem, tworząc naszą planetę, proces, który wymagał około 50 milionów do 100 milionów lat.

pod koniec tego etapu formowania, ogromna planeta, być może wielkości Marsa, uderzyła w prawie w pełni ukształtowaną ziemię., Skalisty płaszcz impaktora został wyrzucony na orbitę i stał się księżycem, podczas gdy metaliczne jądro ciała spadło na Ziemię. Jak można się było spodziewać, wydarzenie to okazało się katastrofalne: całkowicie stopiło nowo powstałą planetę. Gdy ziemia później ochłodziła się i zestaliła, prawdopodobnie powstała wczesna skorupa bazaltowa.

jest prawdopodobne, że na tym etapie powierzchnia Ziemi przypominała obecny wygląd Wenus, jednak żadna z tej pierwotnej skorupy nie przetrwała., Czy zatonął w płaszczu w sposób podobny do tego, który ma miejsce na ziemi, czy piętrzył się w zlokalizowanych masach, aż był wystarczająco gruby, aby przekształcić się w gęstszą skałę i zatonąć, pozostaje niepewne. W każdym razie nie ma dowodów na istnienie znacznej skorupy granitowej na tak wczesnym etapie. Ślady takiej skorupy powinny przetrwać w postaci rozproszonych ziaren cyrkonu mineralnego, który tworzy się w granicie i jest bardzo odporny na erozję., Chociaż znaleziono kilka starożytnych cyrkonów pochodzących z mniej więcej tego czasu (najstarsze przykłady pochodzą ze skał osadowych w Australii i mają około 4,3 miliarda lat), ziarna te są niezwykle rzadkie.

Więcej informacji na temat wczesnej skorupy pochodzi z najstarszych skał, które przetrwały w stanie nienaruszonym. Skały te uformowały się głęboko w skorupie zaledwie niecałe cztery miliardy lat temu i obecnie wyłaniają się na powierzchni w północno-zachodniej Kanadzie. Ta formacja skalna nazywana jest Gnejsem Akastycznym., Nieco młodsze przykłady wczesnej skorupy zostały udokumentowane w kilku miejscach na całym świecie, chociaż najlepiej zbadane z tych starożytnych formacji jest w zachodniej Grenlandii. Obfitość skał osadowych świadczy o obecności bieżącej wody i istnieniu prawdopodobnie prawdziwych oceanów w tej odległej epoce., Ale nawet te niezwykle stare skały z Kanady i Grenlandii datują się od około 400 milionów do 500 milionów lat po początkowym akrecji Ziemi, luka w zapisie geologicznym spowodowana, bez wątpienia, masywnymi uderzeniami, które poważnie zakłóciły najwcześniejszą skorupę ziemską.

z zapisu zachowanego w skałach osadowych geolodzy wiedzą, że tworzenie się skorupy kontynentalnej było procesem ciągłym w całej długiej historii ziem. Ale tworzenie skorupy nie zawsze miał ten sam charakter. Na przykład, na granicy między eonami Archeicznymi i Proterozoicznymi, około 2.,5 miliardów lat temu nastąpiła wyraźna zmiana w zapisie skalnym. Skład górnej skorupy przed tym rozpadem zawierał mniej rozwinięte składniki, składające się z mieszaniny bazaltu i granitów bogatych w sód. Skały te tworzą tzw. tonalit-trondjemit-granodioryt lub TTG. Skład ten znacznie różni się od obecnej skorupy górnej, w której dominują granity bogate w potas.

głęboka zmiana w składzie skorupy 2,5 miliarda lat temu wydaje się być związana ze zmianami w układzie tektonicznym ziem., Wcześniej wyższe poziomy rozpadu promieniotwórczego wytwarzały więcej ciepła na planecie. Konsekwencją było to, że we wcześniejszym Archean skorupa oceaniczna była cieplejsza, grubsza i bardziej wyporna i nie była w stanie subdukcji. Zamiast tego, pod grubszymi odcinkami skorupy, które mogą przypominać współczesną Islandię, gęstsza skorupa stopiła się i wytworzyła bogate w sód skały magmowe z pakietu TTG.

nieco podobne skały tworzą się obecnie w kilku miejscach, takich jak Południowe Chile, gdzie subdukty młodej skorupy oceanicznej., Ale te nowoczesne skały, formujące się teraz z powodu tektoniki płyt, subtelnie różnią się od swoich starszych archaicznych kuzynów, które uformowały się z tonących płyt pod grubą skorupą. Tektonika płyt w nowoczesnym stylu nie zaczęła działać aż do późnego Archeanu (między 3,0 mld i 2,5 mld lat temu), kiedy skorupa oceaniczna stała się chłodniejsza, straciła pływalność i tym samym była w stanie zatopić się z powrotem w płaszczu.

wczesna tendencja do tworzenia się magmy o składzie TTG wyjaśnia, dlaczego skorupa rosła jako mieszanina bazaltu i tonalitu podczas eonu Archean., Duże ilości-co najmniej 50 procent i być może nawet 70 procent skorupy kontynentalnej-pojawiły się w tym czasie, z dużym epizodem wzrostu między 3,0 mld i 2,5 mld lat temu. Od tego czasu względna wysokość basenów oceanicznych i platform kontynentalnych pozostała stosunkowo stabilna. Wraz z pojawieniem się eonu Proterozoicznego 2,5 miliarda lat temu skorupa przyjęła już znaczną część swojego obecnego składu i rozpoczęła się nowoczesna Jazda płytowo-tektoniczna.

obecnie skorupa oceaniczna formuje się przez erupcję lawy bazaltowej wzdłuż otaczającej ją globu sieci grzbietów śródoceanicznych., Rocznie w tym procesie powstaje ponad 18 kilometrów sześciennych skał. Płyta nowo uformowanej skorupy biegnie na wierzchu zewnętrznej warstwy płaszcza, które razem tworzą sztywną litosferę. Litosfera oceaniczna tonie z powrotem w płaszczu w tak zwanych strefach subdukcji, które pozostawiają widoczne blizny na dnie oceanu w postaci głębokich okopów. W tych miejscach zstępująca Płyta litosfery przenosi mokre osady morskie, a także bazalt pogrążający się w płaszczu.,

na głębokości około 80 kilometrów ciepło doprowadza wodę i inne lotne składniki z subdukcyjnych osadów do płaszcza pokrywającego. Substancje te działają następnie jak topnik w odlewni, indukując topienie w otaczającym materiale w obniżonych temperaturach. Frakcjonuje magma, produkując andezyty, podczas gdy bardziej podstawowe podłoże prawdopodobnie tonie z powrotem w płaszczu w procesie zwanym rozwarstwieniem. Wytwarzana w ten sposób Magma andezytowa ostatecznie dociera do powierzchni, gdzie powoduje spektakularne, wybuchowe erupcje. 1980 erupcja Mount St., Helens jest przykładem takiego geologicznego kataklizmu. Wielkie łańcuchy wulkanów-takie jak Andy-zasilane wrzącymi substancjami lotnymi dodają średnio około dwóch kilometrów sześciennych lawy i popiołu do kontynentów każdego roku. Ten andezyt dostarcza materiał sypki kontynentów.

ale bardziej bogata w krzemionkę skała granitowa, którą widzimy na powierzchni kontynentów, pochodzi z wnętrza skorupy. Nagromadzenie ciepła głęboko w skorupie kontynentalnej może spowodować topnienie, a wynikowa magma ostatecznie migruje na powierzchnię., Chociaż część tego niezbędnego ciepła może pochodzić z rozpadu pierwiastków radioaktywnych, bardziej prawdopodobnym źródłem jest Magma bazaltowa, która wznosi się głębiej w płaszczu i zostaje uwięziona pod pokrywą granitową; stopiona skała działa wtedy jak palnik pod patelnią.

wzrost skorupy przyspiesza
chociaż najbardziej dramatyczna zmiana w generacji skorupy kontynentalnej nastąpiła pod koniec eonu Archeańskiego, 2,5 miliarda lat temu, kontynenty wydają się doświadczać epizodycznych zmian przez cały czas geologiczny., Na przykład znaczne, późniejsze dodatki do skorupy kontynentalnej występowały od 2,0 do 1,7, od 1,3 do 1,1 i od 0,5 do 0,3 miliarda lat temu. To, że kontynenty ziemi doświadczyły tak przerywanej ewolucji, może wydawać się z początku sprzeczne z intuicją. Dlaczego w końcu skorupa powinna formować się w boczkach, skoro wytwarzanie ciepła wewnętrznego – i jego wyzwolenie poprzez recykling skorupy-jest procesem ciągłym?

bardziej szczegółowe zrozumienie tektoniki płyt pomaga rozwiązać tę zagadkę., W okresie Permu (około 250 milionów lat temu) główne kontynenty ziemi zbiegły się, tworząc jedną ogromną masę lądową zwaną Pangaea . Ta konfiguracja nie była unikalna. Powstawanie takich „superkontynentów” wydaje się powtarzać w odstępach około 600 milionów lat. Główne cykle tektoniczne prowadzące kontynenty od siebie i razem zostały udokumentowane już we wczesnym proterozoiku, a istnieją nawet sugestie, że pierwszy superkontynent mógł powstać wcześniej, podczas Archei.

tak wielkoskalowe cykle tektoniczne służą do modulacji tempa wzrostu skorupy., Kiedy superkontynent rozpada się, skorupa oceaniczna jest najstarsza, a zatem najprawdopodobniej utworzy nową skorupę kontynentalną po jej subdukcji. Podczas rekonwalescencji poszczególnych kontynentów, łuki wulkaniczne (zakrzywione łańcuchy wulkanów utworzone w pobliżu stref subdukcji) zderzają się z platformami kontynentalnymi. Takie epizody zachowują nową skorupę, ponieważ skały łukowe są dodawane do krawędzi kontynentów.

przez ponad cztery miliardy lat kontynenty perypatetyczne gromadziły się w pasmach i wywodziły się z wielu różnych terran., Pochowany w powstałym amalgamacie jest ostatnim pozostałym testamentem dostępnym dla większości historii ziem. Ta historia, złożona ze skał, które są jak wiele pomieszanych kawałków układanki, zajęła trochę czasu, aby ją uporządkować. Ale zrozumienie pochodzenia skorupy i ewolucji jest teraz wystarczające, aby pokazać, że ze wszystkich planet ziemia wydaje się naprawdę wyjątkowa. Dzięki szczęśliwemu wypadkowi natury, zdolności do utrzymania aktywności płytowo-tektonicznej, jedna planeta była w stanie wytworzyć spore plamy stabilnej skorupy kontynentalnej, na której możemy żyć.

Autor
S., ROSS TAYLOR i SCOTT M. MCLENNAN pracowali razem od 1977 roku badając ewolucję skorupy ziemskiej. Taylor aktywnie prowadził badania księżycowe i planetarne oraz opublikował wiele książek na temat planetologii. Jest zagranicznym współpracownikiem National Academy of Sciences. Obecnie pracuje na Wydziale Nauk o Ziemi i morzu Australian National University oraz w Lunar and Planetary Institute w Houston. McLennan jest profesorem na Wydziale Nauk Geologicznych Uniwersytetu Stony Brook., W swoich badaniach wykorzystuje geochemię skał osadowych do badań ewolucji skorupy ziemskiej i Marsa. McLennan jest członkiem zespołu naukowego Mars Exploration Rover.