Disco, beat-driven style muzyki popularnej, która była dominującą formą muzyki tanecznej w latach 70. jego nazwa pochodzi od dyskoteki, nazwy typu tanecznego klubu nocnego, który po raz pierwszy pojawił się w latach 60.
początkowo ignorowane przez radio, disco otrzymało swoją pierwszą znaczącą ekspozycję w podziemnych klubach deejay, które obsługiwały czarnych, gejów i latynoskich tancerzy. Deejayowie byli główną siłą twórczą disco, pomagając w tworzeniu hitów i zachęcając do skupienia się na singlach: Nowa subindustria 12-calowych, 45-rpm extended-play singli ewoluowała, aby zaspokoić specyficzne potrzeby klubowych deejayów., Pierwszym przebojem disco qua disco był utwór Glorii Gaynor „Never Can Say Goodbye” (1974), jeden z pierwszych utworów zmiksowanych specjalnie na potrzeby gry klubowej. Podczas gdy większość źródeł muzycznych i wykonawców disco była afroamerykańska, popularność gatunku przekraczała linie etniczne, w tym zarówno Międzyrasowe grupy (np. KC i zespół Sunshine), jak i mieszające się gatunki (np. Orkiestra Salsoul).,
Kiedy disco przekształciło się w swój własny gatunek w Stanach Zjednoczonych, jego zakres wpływów obejmował optymistyczne utwory z Motown, chwiejną synkopację funku, słodkie melodie i uprzejmy rytm Philadelphia soft soul, a nawet najbardziej fascynujące polirytmy rodzącej się Latynoamerykańskiej salsy. Jego teksty generalnie promowały kulturę partyjną. W miarę jak Mania parkietu rozwinęła się w bardziej ekskluzywny trend, brutalniejsza zmysłowość funku została przyćmiona bardziej dopracowanym brzmieniem Philadelphia i kontrolowaną energią tego, co stało się znane jako Eurodisco.,
europejskie disco—zakorzenione w Europopie, z którym jest w dużej mierze synonimem—ewoluowały w nieco odmiennych kierunkach. W Europie tacy producenci jak (Jean-Marc) Cerrone (miłość C-moll) i Alec Costandinos (miłość i pocałunki) tworzyli quasi-symfoniczne Disco Concept albumy, podczas gdy Giorgio Moroder, pracujący głównie w Musicland Studios w Monachium, w Niemczech Zachodnich, pomyślał o całych stronach albumu jako jednej jednostce i doszedł do formuły, która stała się standardowym podejściem do europejskiej muzyki tanecznej w latach 80.i 90., Te kontynentalne różnice nie przeszkodziły w międzykulturowej współpracy między Moroderem a amerykańską piosenkarką Donną Summer, ani też nie zamknęły wkładu innych źródeł: „Soul Makossa” kameruńskiego artysty Manu Dibango, pierwszego parkietowego hitu w Paryżu, pomógł zapoczątkować erę disco w 1973 roku.
Disco przeniosło się poza kluby i na Anteny w połowie lat 70., Top 40 listy wybuchły z dyskotekowych aktów, takich jak Hot Chocolate, Wild Cherry, Chic, Heatwave, Yvonne Elliman i Summer. Kluczem do sukcesu komercyjnego było wiele doświadczonych niezależnych wytwórni, takich jak TK w Miami na Florydzie i Casablanca w Los Angeles. W 1977 roku soundtrack Bee Gees z Saturday Night Fever w wytwórni RSO sprawił, że disco stało się w pełni mainstreamowe i inspirowane przez takich muzyków rockowych jak Cher („Take Me Home”), The Rolling Stones („Miss You”) I Rod Stewart („D' Ya Think I ' m Sexy?”)., Jego popularność dorównała równie ostrej krytyce, ponieważ komercjalizacja gatunku przytłoczyła jego subwersywnie homoerotyczne i Międzyrasowe korzenie.
w rezultacie, w latach 80.disco powróciło do swoich klubowych korzeni, z kilkoma wykonawcami, takimi jak Madonna, dostarczając słuchaczom radia przebłysków jego dalszego rozwoju. W klubach przekształciło się w house i techno, a w połowie lat 90.