Dekonstrukcja w filozofii
przeciwności kwestionowane przez dekonstrukcję, które były nieodłącznie związane z filozofią Zachodnią od czasów starożytnych Greków, są charakterystycznie „binarne” i „hierarchiczne”, obejmujące parę terminów, w których jeden członek pary przyjmuje się za pierwotny lub fundamentalny, drugi wtórny lub Pochodny., Przykłady obejmują naturę i kulturę, mowę i pisanie, umysł i ciało, obecność i nieobecność, wewnątrz i na zewnątrz, dosłowne i metaforyczne, zrozumiałe i sensowne, a także formę i znaczenie, wśród wielu innych. „Dekonstrukcja” opozycji polega na badaniu napięć i sprzeczności między przyjętym (a czasem wyraźnie stwierdzanym) w tekście hierarchicznym porządkiem a innymi aspektami jego znaczenia, zwłaszcza tymi, które są pośrednie lub dorozumiane, lub które opierają się na figuratywnym lub performatywnym użyciu języka., Dzięki tej analizie opozycja jest pokazana jako produkt, czyli „konstrukcja” tekstu, a nie coś dane niezależnie od niego.
w pismach francuskiego filozofa Oświecenia Jeana-Jacques ' a Rousseau, na przykład, społeczeństwo i kultura są opisywane jako demoralizujące i opresyjne siły, które stopniowo rozwijają się z idyllicznego „stanu natury”, w którym ludzie żyją w samowystarczalnej i pokojowej izolacji od siebie. Dla Rousseau natura jest więc przed Kulturą., Jest jednak jeszcze inny sens, w którym kultura jest z pewnością przed naturą: idea natury jest wytworem kultury, a to, co w danym momencie historycznym liczy się jako „Natura” lub „naturalna”, będzie się różnić w zależności od ówczesnej kultury. To, co pokazuje fakt, nie jest to, że terminy opozycji natury/kultury powinny być odwrócone—że kultura jest naprawdę przed naturą-ale raczej, że relacja między tymi terminami nie jest jednostronna i jednokierunkowa, jak zakładał Rousseau i inni., Celem analizy dekonstrukcyjnej jest restrukturyzacja, czyli” wyparcie ” opozycji, a nie tylko jej odwrócenie.
Dla Derridy najbardziej wymowną i wszechobecną opozycją jest ta, która traktuje pisanie jako wtórne lub pochodne mowy., Według tej opozycji mowa jest bardziej autentyczną formą języka, ponieważ w mowie idee i intencje mówcy są natychmiast ” obecne „(wypowiedziane słowa, w tym wyidealizowanym obrazie, bezpośrednio wyrażają to, co mówca” ma na myśli”), Podczas gdy w Piśmie są bardziej oddalone lub” nieobecne ” od mówcy lub autora, a tym samym bardziej podatne na nieporozumienia. Jak twierdzi Derrida, słowa wypowiedziane funkcjonują jednak jako znaki językowe tylko w takim stopniu, w jakim mogą być powtarzane w różnych kontekstach, pod nieobecność mówcy, który je pierwotnie wypowiada., Mowa kwalifikuje się jako język, innymi słowy, tylko w takim zakresie, w jakim ma cechy tradycyjnie przypisywane pisaniu, takie jak „nieobecność”, „różnica” (od pierwotnego kontekstu wypowiedzi) i możliwość niezrozumienia. Jedną z oznak tego faktu, według Derridy, jest to, że opisy mowy w filozofii zachodniej często opierają się na przykładach i metaforach związanych z pisarstwem. W rzeczywistości teksty te opisują mowę jako formę pisania, nawet w przypadkach, gdy pisanie jest wyraźnie uważane za wtórne do mowy., Podobnie jak w przypadku opozycji między naturą a kulturą, celem analizy dekonstrukcyjnej nie jest wykazanie, że terminy opozycji mowy/pisania powinny być odwrócone—że pisanie jest naprawdę przed mową-ani nie jest to pokazanie, że nie ma różnic między mową a pisaniem. Ma raczej wyprzeć opozycję, aby pokazać, że żadne z tych terminów nie jest pierwotne. Dla Derridy mowa i pisanie są zarówno formą bardziej uogólnionego „arche-pisania” (archi-écriture), który obejmuje nie tylko cały język naturalny, ale każdy system reprezentacji.,
„uprzywilejowanie” mowy nad pisaniem opiera się na tym, co Derrida uważa za zniekształcony (choć bardzo wszechobecny) obraz znaczenia w języku naturalnym, który identyfikuje znaczenia słów z pewnymi ideami lub intencjami w umyśle mówcy lub autora. Argument Derridy przeciw temu obrazowi jest rozwinięciem spostrzeżeń szwajcarskiego językoznawcy Ferdinanda de Saussure ' a., Dla Saussure 'a pojęcia, które kojarzymy ze znakami językowymi (ich „znaczeniami”), są tylko arbitralnie związane z rzeczywistością, w tym sensie, że sposoby, w jakie dzielą i grupują świat, nie są naturalne lub konieczne, odzwierciedlając obiektywnie istniejące kategorie, ale zmienne (w zasadzie) w zależności od języka. Zatem znaczenia mogą być odpowiednio rozumiane tylko w odniesieniu do konkretnych kontrastów i różnic, jakie wykazują z innymi, pokrewnymi znaczeniami., Dla Derridy znaczenie językowe zależy od ” gry „różnic między słowami—gry, która jest „nieograniczona”, „nieskończona” i ” nieokreślona—- a nie od oryginalnej idei lub intencji istniejącej przed i poza językiem. Derrida ukuł termin différance, oznaczający zarówno różnicę, jak i akt odroczenia, aby scharakteryzować sposób, w jaki znaczenie jest tworzone poprzez grę różnic między słowami., Ponieważ Znaczenie słowa jest zawsze funkcją kontrastów ze znaczeniami innych słów, a ponieważ znaczenia tych słów są z kolei zależne od kontrastów ze znaczeniami jeszcze innych słów (itd.), wynika z tego, że Znaczenie słowa nie jest czymś, co jest dla nas w pełni obecne; jest ono nieskończenie odkładane w nieskończenie długim łańcuchu znaczeń, z których każdy zawiera „ślady” znaczeń, od których zależy.
Derrida twierdzi, że opozycja między mową a pisaniem jest przejawem „logocentryzmu” kultury zachodniej—tj. ogólnego założenia, że istnieje sfera „prawdy” istniejąca przed i niezależna od jej reprezentacji przez znaki językowe. Logocentryzm zachęca do traktowania znaków językowych jako odrębnych i nieistotnych dla zjawisk, które reprezentują, a nie jako nierozerwalnie z nimi związanych., Logocentryczna koncepcja prawdy i rzeczywistości jako istniejącego języka zewnętrznego wywodzi się z głęboko zakorzenionego uprzedzenia w filozofii zachodniej, które Derrida charakteryzuje jako ” metafizyka obecności.”Jest to tendencja do wyobrażania sobie podstawowych pojęć filozoficznych, takich jak prawda, rzeczywistość i bycie w kategoriach takich idei, jak obecność, istota, tożsamość i pochodzenie—i w procesie ignorowania kluczowej roli nieobecności i różnicy.