najwcześniejszym źródłem mitu o Daphne i Apollu jest Phylarchus, cytowany przez Parteniusza. Później rzymski poeta Owidiusz powtarza tę grecką legendę, która pojawia się w jego dziele Metamorfozy.
Owidiusz
pogoń za miejscową nimfą przez Boga Olimpijskiego, część archaicznego przystosowania kultu religijnego w Grecji, dała archaiczny zwrot w Metamorfozach rzymskiego poety Owidiusza (zm. 17 n. e.)., Według tej wersji zauroczenie Apolla było spowodowane przez złotą strzałę wystrzeloną w niego przez Kupidyna, syna Wenus, który chciał ukarać Apolla za znieważenie jego umiejętności łuczniczych, komentując ” co masz zrobić z ramionami ludzi, ty bezmyślny chłopcze?”, i zademonstrować moc strzały miłości. Eros również zastrzelił Daphne, ale strzałą z ołowianą, której efektem było zmuszenie jej do ucieczki przed Apollem.
zachwycony nagłą miłością, Apollo nieustannie gonił Daphne. Próbował zmusić ją do przerwania lotu, mówiąc, że nie chce jej skrzywdzić., Kiedy ona wciąż uciekała, Apollo ubolewał, że chociaż miał wiedzę o leczniczych ziołach, nie udało mu się wyleczyć z rany strzały Kupidyna. Kiedy Apollo w końcu ją dogonił, Daphne modliła się o pomoc do swojego ojca, boga rzeki Peneusa z Tesalii, który natychmiast rozpoczął jej przemianę w drzewo laurowe (Laurus nobilis):
„ciężkie drętwienie pochwyciło jej kończyny, cienka kora zamknęła się na piersi, włosy zamieniły się w liście, ramiona w gałęzie, jej stopy tak szybkie przed chwilą utknęły w wolno rosnących korzeniach, jej twarz zniknęła w baldachimie., Została tylko jej lśniąca piękność.”
nawet to nie ugasiło zapału Apolla, a gdy objął drzewo, poczuł, jak jej serce wciąż bije. Następnie oświadczył:
„moja oblubienica”, powiedział: „Ponieważ nigdy nie możesz być, przynajmniej, słodka laurel, będziesz moim drzewem. Moją przynętę, moje zamki, mój Kołczan będziesz wiał.
słysząc jego słowa, Daphne wygina swoje gałęzie, nie mogąc ich powstrzymać.,
Parteniuszedytuj
wersja próby zaprzysiężenia dziewictwa Daphne, która była mniej znana od czasów renesansu, została opowiedziana przez hellenistycznego poetę Parteniusza w jego erotycznej Pathemacie „smutki miłości”. Opowieść parteniusza, oparta na hellenistycznym historyku Phylarchusie, była znana Pauzaniaszowi, który opisał ją w swoim opisie Grecji (II wiek n. e.)., W tym, co jest najwcześniejszym opisem, Daphne jest śmiertelną dziewczyną, córką Amyclasa, lubiącą polować i zdeterminowaną, aby pozostać dziewicą; jest ścigana przez chłopca Leukippusa („biały Ogier”), który przebiera się w strój dziewczyny, aby dołączyć do jej grupy myśliwych. Udaje mu się również zdobyć jej niewinną sympatię. To sprawia, że Apollo jest zły i każe dziewczynie zatrzymać się, aby wykąpać się w rzece Ladon; tam, jak wszyscy rozbierają się do naga, ujawnia się podstęp, jak w micie o Kallisto, a urażone łowczynie zanurzają swoje włócznie w Leukippusie., W tym momencie Uwaga Apolla zostaje zaangażowana, a on rozpoczyna własną Pogoń. Daphne, uciekając przed zalotami Apolla, modli się do Zeusa o pomoc. Zeus zamienia ją w drzewo laurowe. Współcześni redaktorzy parteniusza zwracają uwagę na dość niezręczne Przejście, łącząc dwie narracje.