Kościół prezbiteriański w Ameryce głosował w zeszłym tygodniu, aby pokutować za „przeszłe niepowodzenia w miłości braci i sióstr z kultur mniejszościowych.”To nie jest mała sprawa. Kościół prezbiteriański w Ameryce (PCA) był czymś więcej niż tylko współudział w rasizmie. PCA istnieje tylko ze względu na jej założycieli obrony niewolnictwa, segregacji i białej supremacji.
na początku wojny secesyjnej Południowe kościoły Prezbiteriańskie rozdzieliły się od północnych prezbiterów i utworzyły Kościół prezbiteriański w Skonfederowanych stanach Ameryki., To południowe skrzydło Prezbiterianizmu wyjaśniało ich obronę niewolnictwa w teologii, która podkreślała dosłowne czytanie Biblii. To czytanie spotkało się z poparciem dla niewolnictwa (gdzie Biblia mówi, że niewolnictwo jest grzechem?) i za różnice rasowe (często w historii Babel).
prezbiterianie, którzy sprzeciwiali się niewolnictwu, zostali odrzuceni jako odbiegający od dosłownego, wiernego czytania Biblii. Były one postrzegane jako odstępstwa od prawdziwego chrześcijaństwa; abolicjoniści używali argumentów teologicznych, a nie tekstów biblijnych, aby przedstawić swoje argumenty.,
ponadto postrzegali Kościół jako jedynie instytucję duchową, a nie taką, która zajmowała się sprawami politycznymi czy społecznymi. Dążenie do równości rasowej było postrzegane jako odejście od ewangelicznej misji Kościoła. Ten pogląd na Kościół jako instytucję duchową popierał również segregację. W rodzaju „oddzielnej, ale równej” teologii, czarni i biali byli postrzegani jako część tego samego kościoła duchowego, nawet jeśli pozostali w oddzielnych zborach.,
Południowe prezbiterianie ewoluowały z czasem, a w latach 50.i 60. denominacja zmierzała w kierunku pogodzenia się z północnymi Prezbiterianami. Wielu prezbiterian z południa obawiało się, że denominacja przechodzi w liberalizm.
Integracja rasowa stała się papierkiem lakmusowym dla liberalizmu. Podobnie jak abolicjonizm sto lat wcześniej, dążenie do równości rasowej było postrzegane jako odejście od literalizmu biblijnego i duchowego celu kościoła.,
Broszura Prezbiteriańska w tym czasie na temat „Jak wykryć liberała na ambonie” zawiera następujący znak liberalizmu:
liberał zachwyca mówić o uczynieniu Boga odpowiednim dla naszych czasów, a jego ideą uczynienia Ewangelii odpowiednim jest znalezienie w nim odpowiednich wiadomości społecznych dla problemów dnia. W ten sposób liberalny minister będzie często postrzegany jako wiodący rasowy demonstrations…In generał, więc liberał popiera radykalny postęp polityczny, społeczny i gospodarczy, a on dołączy do chóru, że konserwatyści są niebezpiecznymi ekstremistami.,
Carolyn Renée Dupont (która dostarcza doskonałej historii kościołów Mississippi w tym czasie) cytuje Jacksona, pastorów Mississippi Rev.B. I. Anderson i Dr. Johna Reeda Millera, których list sprzeciwu wobec denominacji podsumował teologię tych, którzy sprzeciwiali się prawom obywatelskim: „sercem Ewangelii nie jest traktowanie innych, ale…’uwierz w Pana Jezusa Chrystusa.”Kościół Andersona postanowił kontynuować politykę Nie dopuszczania wszystkich ras, wyznań i kolorów do nabożeństw tego kościoła.,”Dekadę później Anderson i Miller pomogli założyć prezbiterium PCA w Jackson.
w 1964 roku denominacja podjęła kroki w celu integracji swoich kościołów i lobbowania na rzecz Praw Obywatelskich. Kiedy denominacja wezwała do otwartych kościołów, które nie poprzedziły czarnych, wiele kościołów. Było to postrzegane jako znak, że denominacja odchodzi od prawdziwego chrześcijaństwa. Dla Prezbiterianów segregacjonistycznych w Missisipi i gdzie indziej, jakiekolwiek umiarkowane stanowisko w sprawie integracji było znakiem, że liberalizm przejął Kościół.
w odpowiedzi prezbiterianie zaczęli opuszczać denominację., Niektórzy odeszli oficjalnie. Inni rozpoczęli ruchy z denominacją. Otwarcie sprzeciwiali się denominacji, odmawiając czarnym oddawania czci w swoich kościołach lub zwalniając pastorów, którzy tego chcieli. Utworzyli nawet własne Seminarium Duchowne, zreformowane Seminarium Duchowne.
w 1973 roku PCA została oficjalnie utworzona, gdy kościoły opuściły southern Presbyterians (dekadę później Southern Presbyterians i northern presbyterians połączyły się tworząc Kościół prezbiteriański w USA).
PCA składała się głównie z kościołów, które sprzeciwiały się integracji i prawom obywatelskim., Jego przywódcy otwarcie oświadczyli, że kontynuują dziedzictwo konfederackich kościołów. Tak jak w 1861 r. PCA miała utrzymać wiarę czystą i wolną od liberalizmu.
Większość PCA znajdowała się na głębokim południu. Większość kościołów Missisipi dołączyła do PCA, dając jej największy udział w zborach PCA.
narracja najczęściej słyszana w kościołach PCA polega na tym, że powstała w celu ochrony i zachowania wiary oraz uniknięcia przejścia w liberalizm., Jest to jednak podobne do przekonania, że południe odłączyło się ze względu na prawa państw: Państwa Południowe twierdziły, że mają prawo do tworzenia własnych praw, ale twierdziły, że tylko dlatego, że były na skraju utraty niewolnictwa podobnie, PCA powstała, aby uniknąć liberalizmu, ale ten liberalizm został zdefiniowany jako wsparcie dla integracji i równości rasowej.
Carolyn Renée Dupont wyciąga następujący wniosek na temat przeplatania się rasizmu i teologii w tworzeniu PCA:
… kryzys rasowy spowodował konflikt znaczenia chrześcijaństwa., Ci Prezbiteriańscy dysydenci rozumieli swoje zerwanie z denominacją macierzystą jako walkę o zachowanie ich wiary w jej najczystszą formę; rzeczywiście starali się powrócić do nieskażonych fundamentów teologicznych swoich południowych przodków. Argumenty te nie służyły jedynie jako peleryny, aby ukryć „rzeczywistą” kwestię białej supremacji. Teologia stanowiła raczej istotny fundament dla ich ideologii rasowej. Apologeci PCA, którzy sprzeciwiali się skorumpowanej teologii swoich coreligionistów, wyrażali autentyczną, a nie Sztuczną troskę.,
innymi słowy, PCA powstała, aby utrzymać czystą wiarę. Nie po to, by utrzymać segregację. Ale pragnienie utrzymania wiary w 1973, podobnie jak w 1861, przyszło jako odpowiedź na walki o rasę.
dziś PCA odeszła od swoich rasistowskich korzeni. Nie do końca, ale się poruszyło. Moim ulubionym symbolem tego ruchu bylo, gdy Thabiti Anyabwile, afroamerykanski pastor, przemawial w Reformed Theological Seminary (RTS) w ramach serii wykladow nazwanych dla segregacjonisty John Reed Miller (przeczytaj post Anyawile na temat rasizmu jako „wieksze zlo” w tych wyborach).,
decyzja o nawróceniu się za przeszły i obecny rasizm nie jest podobna do podobnych wezwań w innych wyznaniach. Dla denominacji, która nie istniałaby, gdyby nie segregacjoniści, wezwanie do pokuty jest historycznym krokiem naprzód.
nie przegap więcej postów z narożnika Kościoła & Stan. Kliknij czerwony przycisk Subskrybuj w kolumnie po prawej stronie. @TobinGrant na Twitterze i na rogu Kościoła & na stronie Facebook.