polyfonie, in muziek, de gelijktijdige combinatie van twee of meer tonen of melodische lijnen (de term is afgeleid van het Griekse woord voor “veel geluiden”). Zo is zelfs een enkel interval bestaande uit twee gelijktijdige tonen of een akkoord van drie gelijktijdige tonen rudimentair polyfonisch. Meestal wordt polyfonie echter geassocieerd met contrapunt, de combinatie van verschillende melodische lijnen.,
in polyfone muziek worden twee of meer gelijktijdige melodische lijnen als onafhankelijk beschouwd, ook al zijn ze verwant. In de Westerse muziek omvat polyfonie meestal een contrapuntische scheiding van melodie en bas., Een textuur is meer polyfonisch, en dus contrapuntischer, wanneer de muzikale lijnen ritmisch worden gedifferentieerd. Een subcategorie van polyfonie, homofonie genaamd, bestaat in zijn zuiverste vorm wanneer alle stemmen of delen samen bewegen in hetzelfde ritme, zoals in een textuur van blok akkoorden. Deze termen sluiten elkaar geenszins uit, en componisten uit de 16e tot en met de 21e eeuw hebben vaak uiteenlopende texturen van complexe polyfonie tot ritmisch uniforme homofonie, zelfs binnen hetzelfde stuk.,
polyfonie, het tegenovergestelde van monofonie (één stem, zoals chant), is het opvallende kenmerk dat westerse kunstmuziek onderscheidt van de muziek van alle andere culturen. De bijzondere polyfonie van ensembles in de Aziatische muziek omvat een soort melodische variatie, beter omschreven als heterofonie, die in westerse zin niet echt contrapuntisch is.