geleerden die de performance van personal narrative (PN) bestuderen, zijn geïnteresseerd in de presentatie van het vertelgebeuren. Dit is hoe de studie van PN zowel interdisciplinair als multidisciplinair is die respect vereist voor meerdere benaderingen van hoe we PN interpreteren. Persoonlijk verhaal, in relatie tot storytelling, “is een manier van spreken door een verhalenverteller aan een publiek in een sociale situatie—in een woord, een voorstelling”., Met betrekking tot de uitvoering van PN, Richard Bauman stelt dat “de daad van communicatie wordt tentoongesteld, objectified, opgeheven tot op zekere hoogte uit zijn contextuele omgeving, en opengesteld voor onderzoek door een publiek.”De uitvoering van een PN gebeurt in “natuurlijke spraak”, dat wil zeggen de manieren waarop de spreker taal gebruikt om een boodschap over te brengen. Omdat deze taal niet constant is, maar steeds verandert met de context van de PN, “geen twee voorstellingen zijn ooit precies hetzelfde”. Het is onmogelijk voor een persoon om een persoonlijke ervaring op precies dezelfde manier te vertellen elke keer dat hij de PN uitvoert., Zoals duidelijk is in alle vormen van communicatie, wordt alle performance specifiek gelokaliseerd, uitgevoerd en vastgesteld als betekenisvol binnen haar “sociaal gedefinieerde situationele contexten” daarom moet de taal veranderen met zijn omgeving om relevant te zijn.
de beoogde boodschap van een uitvoering van PN, zoals gesteld door Bauman, maakt eerst een communicatief verantwoordelijk; het wijst een publiek de verantwoordelijkheid toe om de relatieve vaardigheid en effectiviteit van de prestatie van de uitvoerder te evalueren.,”Kristin Langellier voegt daar dan aan toe, “vormt een frame waarin metacommunicately tegen de luisteraars zegt: ‘interpreteer wat ik zeg in een speciale betekenis; Neem het niet op als iets wat de woorden alleen, letterlijk genomen, zouden uitdragen’.”De interactie tussen de teller en het publiek zal bepalen hoe het verhaal vorm krijgt en wat er verteld wordt. De uitvoering wordt ook ” gecodeerd “door het opnemen van”een reeks expliciete of impliciete framing berichten die instructies over te brengen over hoe de andere berichten worden overgebracht”., De “kennis en het vermogen om op sociaal geschikte en interpreteerbare manieren te communiceren” door het gebruik van framing en keying in de performance spreekt tot de communicatieve competentie van de teller. Deze wijzigingen aan de uitvoering op basis van de herkenning door de teller van het beperkte interpretatievermogen van de luisteraar, toont een poging om het succes van het verhaal te verzekeren.,
zodra de boodschap van het persoonlijke verhaal effectief is overgebracht, is het verhaal voltooid en zal de teller, of uitvoerder, “het einde van de episodische reeks signaleren, wat aangeeft dat hij of zij de rol van dominante actieve bijdrager aan de interactie heeft opgegeven en terugkeert naar de conversatiemodus”. Voorstellingen zijn dus “tijdelijk gebonden, met een bepaald begin en einde”. Deze temporele grenzen vereisen ook dat het verhaal verteld wordt in de specifieke volgorde waarin ze zich voordoen., Gary Butler geeft een voorbeeld van hoe een teller de uitvoering van een PN kan leveren:
de uitvoering van deze PN voldoet aan de conventie van het gebruik van “natuurlijke spraak”.”De teller herhaalt woorden, pauzeert en lacht tijdens zijn vertelling van de PN. De kassier frames de PN met een duidelijk begin, ” nou je hebt gehoord…”en vertrouwd het publiek met de gedeelde kennis van hoe de broer van de grootvader was verdronken. De teller zorgt voor continue interactie met het publiek, ingegeven door ” Weet je?”Dit houdt het publiek verantwoordelijk voor de juiste reactie en aandacht voor de PN., De teller volgt een temporele volgorde binnen de grenzen van de PN en biedt een definitief einde met “And the next morning he got dressed…” dit markeert het einde van de verlengde beurt van de teller en maakt het mogelijk om de beurt te hervatten tussen de teller en het publiek.
Performance approaches to the study of personal experience narrativesEdit
Performance is een vertelling van ervaringen en gebeurtenissen in het leven. Folkloristen bestuderen nu de interactie tussen mensen terwijl ze met elkaar communiceren., In de studie van hoe mensen hun verhalen vertellen, besteden folkloristen aandacht aan de textuur van het verhaal dat in wezen de stijl van het verhaal is; hoe het wordt verteld. Niet noodzakelijk de plot van het verhaal, de stijl waarin de verteller het verhaal vertelt. Voor folkloristen is performance de daad van communicatie, het is het vertellen van het verhaal. Volgens Ben Gatling bestuderen performance geleerden van folklore ook wat er rond het verhaal gebeurt, zoals de lichaamstaal die wordt afgebeeld terwijl de verteller het verhaal vertelt, hoe mensen staan en hoe mensen bewegen tijdens het vertellen van het verhaal., Ze bestuderen ook hoe mensen spreken, de woorden die ze gebruiken in het hele verhaal, dit heet de ‘paratext’ zegt Gatling, dit omvat alle ‘ums’, ‘uhs’, en ‘like’ uitingen binnen een verhaal die lijken te verbinden andere woorden in een verhaal samen, het creëren van zinnen. “Performance, daarentegen, is’ natuurlijke spraak ‘” (Bauman).
opnieuw stelt Gatling dat folkloristen de verschillende genre labels als analytische categorieën noemen, de genres zelf kunnen worden bestudeerd, uit elkaar genomen en geanalyseerd. Lange tijd was folklore de studie van genres., Folkloristen bestudeerden grappen, volksverhalen en mondelinge legendes, maar sinds de jaren ’60 en’ 70 begonnen ze af te wijken van de studie van genres en begonnen ze de mensen te bestuderen die verhalen vertellen. Ze bestudeerden de handeling van communicatie waarin al deze mondelinge en schriftelijke genres waren ingebed. Performance benaderingen bestuderen de interactie tussen de performer en het publiek. Folkloristen volgens Butler, hebben het belang van de relatie tussen de verteller en protagonist erkend. Butler vertelt over hoe performance ontstaat in de relatie tussen de teller en de luisteraar., Folkloristen bestuderen wat er gebeurt tussen de luisteraar en de teller wanneer een verhaal wordt verteld, hoe de luisteraar reageert op de verteller en hoe de teller handelt wanneer hij of zij hun verhaal vertelt.volgens Linde is narratief een van de belangrijkste sociale bronnen voor het creëren en onderhouden van persoonlijke identiteit. Narratief is een belangrijke bron voor het creëren van ons interne, private gevoel van zelf en is een belangrijke bron voor het overbrengen van dat zelf naar en onderhandelen met anderen.”Verhalen over het” zelf ” of de verteller zijn persoonlijke ervaringsverhalen., Omdat het verhaal over het zelf gaat, hebben ze het gezag of het recht om hun verhaal te vertellen. In de performance-aanpak bestuderen folkloristen de identiteit van de verteller. Volgens Bauman is er een relatie tussen wat er in een verhaal wordt gezegd en de uitvoering van het verhaal. Met andere woorden, komt wat de verteller zegt over op de manier waarop het bedoeld is? Neemt het publiek het verhaal waar zoals het wordt verteld. Bauman zegt dat de daad van communicatie een performance wordt en dat het publiek daarom verantwoordelijk is voor de evaluatie van de performance., Volgens Gatling worden verhalende performances reflexieve performances over de identiteit van de verteller en Wortham komt naar voren met het idee van het verhalende zelf, Wortham zegt dat “vertellers meer doen dan zichzelf vertegenwoordigen, ze handelen ook bepaalde zelf in het vertellen van hun verhalen, en daarmee transformeren ze zichzelf.”Afhankelijk van het publiek, wie het publiek is en wat er gezegd wordt, zal de verteller zichzelf herconfigureren, of zijn eigen identiteit veranderen om het publiek tevreden te stellen.
er is een verschil tussen de kwaliteiten van een prestatie., Aan de ene kant zal de uitvoerder de verantwoordelijkheid voor de vertelling toegeven en aan de andere kant wordt de verantwoordelijkheid soms weggelaten. Het is de verantwoordelijkheid van de performer om het publiek te laten weten alvorens het verhaal te vertellen of het wel of niet hun verhaal is om te vertellen of dat ze in staat zouden zijn om het verhaal goed genoeg te vertellen, Dit wordt een hedged performance of een disclaimer van performance genoemd die een techniek is die de hele tijd wordt gebruikt. Het laat het publiek weten of de verteller genoeg weet over de details om het verhaal te vertellen.,
– Toetsen worden gebruikt in een performance verhaal te vertellen aan het publiek dat dit een verhaal of een grap, of voor uw informatie; ze zijn referentiekaders of “communicatie over de communicatie, genoemd metacomunication door Gregory Bateson, waardoor het publiek een heads-up” (45) Gatling legt uit dat wanneer Orson Welles begon zijn verhaal op de radio, de mensen waren zich niet bewust dat de Oorlog van de Werelden was gewoon een verhaal, was er een referentiekader te laten luisteraars weten dat dit slechts een verhaal en niet een echte gebeurtenis, aan het begin van de radio-uitzending, paniek kunnen voorkomen., Volgens Butler zorgt de manier waarop een verhaal wordt ingelijst en de manier waarop het publiek reageert op de framing voor het succes van de voorstelling.