Dover Beach is een ‘huwelijksreis’ gedicht. Geschreven in 1851, kort na Matthew Arnold ‘ s huwelijk met Frances Lucy Wightman, roept het letterlijk de “zoetheid en licht” op die Arnold beroemd vond in de klassieke wereld, naar wiens beeld hij zijn idealen van de Engelse cultuur vormde. In feite worden die publieke waarden geprivatiseerd in het woord dat het gedicht voor ons oproept: huwelijksreis. Dover Beach lijkt fundamenteel te gaan over een terugtrekking in persoonlijke waarden. Historisch pessimisme beweegt zich snel als een getij.,
Arnold ‘ s beschrijving van het geluid van de golven is uitstekend accuraat. Zelfs wanneer hij zich in Miltonische (en Griekse) modus waagt, met die “trillende cadans traag,” handhaaft hij een zeker realisme. “Tremulous” mag dan emotioneel zijn, maar het roept ook op briljante wijze het zachte gerammel van de miljoenen kiezels en grutten op als de golven ze herverdelen.
Arnold ‘ s klassieke leer is weinig duidelijk. De couplet-beweging, met zijn vloeiende afwisseling van drie, vier en vijf-beat lijnen, suggereert de ritmische flexibiliteit van de Griekse koorpoëzie., Stanza twee, met zijn verwijzing naar Sophocles, brengt een gevoel van tragische fatsoen. De volgende regels uit Antigone kunnen relevant zijn:”Blest are they whose days have not smaakte of evil. Want wanneer eens een huis uit den hemel geschud is, daar faalt de vloek nooit meer, die van het leven tot het leven des rassen overgaat; gelijk als, wanneer de vloed over de duisternis des diepten gedreven wordt door de felle adem van Thracische zeewinden, het zwarte zand voor de diepten oprolt, en er nors gebrul is van de door de wind geteisterde landtoppen, die van de slagen des storms.,terwijl Sophocles het Griekse ideaal van de ‘denkende krijger’ kan aanroepen, ziet Arnold orde en gezond verstand vernietigd in de antithese van “onwetende legers”. Religie (“de zee van het geloof”) zou ooit bescherming hebben gegeven aan de christelijke wereld, maar is nu gevreesd om in recessie te zijn.hoewel, voor de oude Grieken, verlangen “op de troon zit onder de machtige wetten”, heeft romantische liefde geen opperste deugd. Arnold, daarentegen, lijkt te suggereren dat de gelofte van de geliefden de enige waarde is die overblijft om de geschiedenis tegen te gaan., De spreker beseft dat er daarbuiten in de wereld “noch vreugde, noch liefde, noch licht is…”. De twee pasgetrouwden, die bij het raam staan en over de maanverlichte zee kijken, zijn in zekere zin het geheel van liefde geworden. Het is nogal een schok om de moderniteit van deze visie te contrasteren met de werkelijke datum van het gedicht.
Arnold was niet helemaal tevreden met het idee van zichzelf als dichter. Hij schreef:”… Het is niet zo ‘ n lichte zaak, wanneer je andere ernstige aanspraken op je krachten hebt, om je vrijwillig te onderwerpen aan de uitputting van de beste poëtische productie in een tijd als deze …, Het is alleen in de beste poëtische tijdperken … dat je in jezelf kunt afdalen en op natuurlijke wijze het beste van je gedachte en gevoel kunt produceren, en zonder een overweldigende en tot op zekere hoogte morbide inspanning.”In Dover Beach heeft de dichter in Arnold erop aangedrongen dat de afdaling wordt gemaakt, hoe pijnlijk ook.zijn meest geblologeerde gedicht is formeel zijn meest radicale gedicht. Als hij meer in deze geest had geschreven, zou hij heilig verklaard zijn als een groot dichter. In plaats daarvan werd hij tot voor kort beschouwd als een groot denker., Werken als cultuur en anarchie hebben een enorme invloed gehad op de twintigste-eeuwse literatuurkritiek. Misschien verdienen ze het om opnieuw bekeken te worden. Natuurlijk, het idee van cultuur Arnold presenteert zou volkomen vreemd voor ons nu – maar hebben we betere vervangingen? Creatief Groot-Brittannië, misschien, in plaats van klassieke “zoetheid en licht”? Inderdaad vooruitgang.,
Dover Beach
De zee is rustig vanavond,
Het tij is vol, de maan ligt reële
Op de straat; op de franse kust in het licht
Glanst en is verdwenen; de kliffen van Engeland stand
Glanzend en groot, in de rustige baai.kom naar het raam, sweet is the night air!
alleen, uit de lange lijn van spray
waar de zee ontmoet de maan-geblancheerde land,
Luister!, Je hoort het grillige gebrul van steentjes die de golven terugtrekken en bij hun terugkeer op de hoge streng werpen, beginnen en stoppen, en dan weer beginnen, beginnen met trillende cadans langzaam, en brengen de eeuwige noot van droefheid binnen.Sophocles lang geleden hoorde Sophocles het op de Egeïsche Zee, en het bracht de troebele eb en vloed van menselijke ellende in zijn geest; we vinden ook in het geluid een gedachte, die we aan deze verre noordelijke zee hoorden.
De Zee van het geloof
Was ook eens vol, en rond de kust van de Aarde
lag als de plooien van een heldere gordel opgerold.,maar nu hoor ik alleen haar melancholie, lang terugtrekkend gebrul, zich terugtrekkend in de adem van de nachtwind, langs de uitgestrekte randjes drear en Naakte gordelroos van de wereld.
Ah, liefde, laat ons waar zijn
voor elkaar! want de wereld, die voor ons lijkt te liggen als een land van dromen, zo divers, zo mooi, zo Nieuw, heeft werkelijk geen vreugde, noch liefde, noch licht, noch zekerheid, noch vrede, noch hulp voor pijn; en we zijn hier als op een donkere vlakte, gevuld met verwarde alarmen van strijd en vlucht, waar onwetende legers ‘ s nachts botsen.,(1867).
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- delen via e-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger